Το μπιφτέκι γίνεται κάρβουνο. Το κάρβουνο δε γίνεται μπιφτέκι…
Πάντα θα αρνηθούμε την προσφορά ενός ψαλιδιού (ιδίως αν προέρχεται από γυναίκα) όταν πρόκειται να κολλήσουμε κάτι με χοντρή κολλητική ταινία. Ο λόγος; Μα γιατί είναι προτιμότερο να φέρουμε το κεφάλι μας στο σημείο που πρέπει να κοπεί η ταινία, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να πάρουμε περίεργη στάση που θυμίζει γιόγκα, μόνο και μόνο για να την κόψουμε με τα δόντια. Highlight: η ιεροτελεστική κίνηση όπου αποστρέφουμε το κεφάλι από την αντίθετη πλευρά από το σημείο κόλλησης, ώστε να φτύσουμε το κομματάκι που κόψαμε κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο.
Απογοήτευση. Απλά, λιτά κι απέριττα. Μόνο αυτό νιώθεις με το καινούριο Pro. Ένα Pro που ο Μέσι δε σταματάει ούτε με μπλόκα αγροτών, που ο Κριστιάνο φιγουράρει σε κάθε loading screen. Σε αυτό το Pro, το ποδόσφαιρο πήγε περίπατο. Χάνεις στο δύσκολο επίπεδο (αυτό με τα πάρα πολλά αστεράκια, ένα επίπεδο πιο πάνω από το κανονικό δύσκολο με τα πολλά αστεράκια) με 7-8 γκολ, πράγμα που κανείς ποδοσφαιράνθρωπος του Pro δεν το έχει πάθει ποτέ. Πατάς το Δ (w για μας τα παιδιά του πληκτρολογίου) και βλέπεις τη μπάλα να πηγαίνει προς τα πίσω. ΠΙΣΩ! ΣΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΜΕΝΗ ΜΠΑΛΙΑ! Αναπολείς τις μέρες που έπαιζες το καλό το Pro (το 07 ή 08) που έπαιζες μπαλάρα, έβαζες γκολ και δάκρυζες από συγκίνηση… Αναπολείς το I-get-no-doubt-Fifa World Cup 98 ή ακόμα πιο πίσω, το Sensible Soccer (το παλιό, όχι τη 3-D μπούρδα) που σπαταλούσες με το κιλό τα πενηντάρικα στο καράβι για να παίξεις (ορθή γωνία το σώμα). Ακόμα πιο παλιά το Kick Off, που είχες απόλυτο έλεγχο του παίκτη, τον χειριζόσουν ακόμα και στον πανηγυρισμό. Κάτι τέτοια παιχνίδια σε κάνουν να αυτομολείς ξανά στο Manager, χάνοντας κάθε ελπίδα για επαφή με τον έξω κόσμο.
ΑΛΛΑ
αν ο Γκόντζος ήταν το ιστορικό Fifa 99, το απόλυτο ποδοσφαιράκι που σφράγισε τη δεκαετία του 90, εσείς θα ήσασταν το Michael Owen’s World League Soccer ’99 ή το Actua Soccer 3 ft Alan Shearer (και ξέρετε ποιος είναι ποιος).
