Η τέχνη της γλωσσοπλαστικής μετράει αιώνες ζωής και έχει αναδείξει λέξεις – αριστουργήματα, φρονώ. Λέξεις και εκφράσεις που άφησαν εποχή γιατί πολύ απλά περιέγραφαν με μαεστρία καταστάσεις, ιδιότητες και συνήθειες σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας.Το μαγικό με αυτήν την τέχνη είναι οτι προκύπτει αβίαστα και αυθόρμητα. Ευτυχώς όμως δεν προκύπτει εκ του μη όντος. Διότι σαφώς πάντα κάτι μοναδικό και αξιόλογο εξάπτει την φαντασία του εμπνευστή της, ο οποίος ή η οποία, δεν είναι αναγκάιο να διαθέτει πτυχία και κατάρτιση. Αρκεί μόνο να δέχεται επαρκείς επιρροές. Σκεπτόμενη όλα αυτά, καθώς συνομιλούσα στο msn με φίλο FightClubίτη, προέκυψε και το ρήμα Τζιτζιλώνω. Ρήμα με καταάληξη σε -ώνω, οριστικής έγκλισης. Αν κάποιος ανατρέξει στην ετυμολογία αυτής της λέξης θα βρεθέι μπροστά σε μια πολύ μεγάλη αλήθεια. «Έννοιες με υψηλό υπόβαθρο και μοναδικής αξίας αξίζουν να περιγράφονται ως πράξεις με αντίστοιχα μοναδικά ρηματα» (π.χ. καρναβάλι- καρναβαλώνω). Κι αυτή η ανάγκη σχετικά με τη μοναδικότητα, πηγάζει από το γεγονός πως αυτές οι προτυπες έννοιες είναι επιβεβλημένο να ξεχωρίζουν από παρεμφερείς τους με μικρότερη εμβέλεια. Διότι, διάολε, δεν είναι δυνατόν το «αρωματίζω» να περιγράψει με ακρίβεια την χρήση ΑΡΩΜΑΤΟΣ ΤΖΙΤΖΙΛΩΝΗ. (Έγινα σαφης;) Πάμε λοιπόν:
Εγώ Τζιτζιλώνω Εσύ Τζιτζιλώνεις Αυτός Τζιτζιλώνει Εμείς Τζιτζιλώνουμε Εσείς Τζιτζιλώνετε Αυτοί Τζιτζιλώνουν
