Εδώ και καιρό ψάχνω να βρω μια επιτυχημένη παρομοίωση, η οποία να περιγράφει γλαφυρότατα το ποδοσφαιρικό στυλ παιχνιδιού του Γιώργου Καραγκούνη με όλα τα βασικά του χαρακτηριστικά (πόσο καθυστερεί το παιχνίδι, με τι ευκολία μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα – σε σένα αναφέρομαι, φίλε της Πανάθας, ως ομοιοπαθής – πώς αρχίζει τις κωλοτούμπες και νομίζεις ότι σε κάθε φάουλ ετοιμάζεται να αφήσει την τελευταία του πνοή κτλ.). Συζητούσαμε, λοιπόν, με τον διπλανό μου στο γήπεδο. Η γνώμη του ήταν η ακόλουθη: «Φαντάσου ότι έχεις στο κρεβάτι δίπλα σου μια όμορφη γυναίκα, η οποία σε αρχίζει στα χάδια και στα τριψίματα. Σ’ αρέσει;». «M’ αρέσει», του απαντάω… «Φαντάσου ότι για κανά δεκάλεπτο την έχεις εκεί δίπλα σου… και σε χαϊδεύει… και σε τρίβει… και σε ξαναχαϊδεύει… και σε ξανατρίβει… Συνεχίζει να σου αρέσει;». «Συνεχίζει να μου αρέσει» του ξαναπαντάω. «Η ώρα περνάει… κι αυτή εκεί… σε χαϊδεύει… και σε ξαναχαϊδεύει… και ξανά μανά σε χαϊδεύει… και φτου κι απ’ την αρχή σε χαϊδεύει…». «Ναι…». «…χαϊδεύει… χαϊδεύει… χαϊδεύει…» (Εκεί, λοιπόν, «φορτώνει» ο τύπος, σηκώνεται από τη θέση του κι αρχίζει να ωρύεται…) «E, δε θα γυρίσεις να της πεις… Άντε, κορίτσι μου, ξεκόλλα! Όλο τα ίδια και τα ίδια! Ή προχώρα παρακάτω να κάνουμε δουλειά μας ή σήκω και φύγε κι άσε με να τη βρω… μόνος μου την άκρη! Αμάν πια, μαλακισμένη! Μας τα ‘πρηξες!». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκε αρκετά… 0εκφραστική η περιγραφή του τύπου και είπα να το μοιραστώ με ανθρώπους που εκτιμώ τη γνώμη τους…
