Ποτέ κανείς δεν σήκωσε το κάθισμα της λεκάνης όταν πήγε να κατουρήσει σε δημόσια τουαλέτα.
Ακόμα και τα 2 χέρια ελεύθερα να έχει ένα γκαρσόνι, θα χρησιμοποιήσει μόνο το ένα για να μας αλλάξει το τασάκι, τοποθετώντας το καινούριο πάνω στο παλιό, παίρνοντάς τα και τα δύο, αφαιρώντας το παλιό και τοποθετώντας στο τέλος το καθαρό στο τραπέζι μας.
Αν και έχουμε πατήσει αρκετές φορές, στο παρελθόν, σε videos στο YouTube λόγω των περίτρανων τίτλων του στυλ: “Το πιο φοβιστικό video του κόσμου” ή “ό,τι πιο αστείο έχετε δει” ή “δεν γίνεται να μην κλάψεις με αυτό” και τελικά η πλειοψηφία τους αποδείχτηκε μούφα, είμαστε πρόθυμοι σαν πρωτάρηδες να ξανακλικάρουμε σε video με παρεμφερή τίτλο.
Ακόμα και αν έχουμε μπει για τα καλά στην ψηφιακή εποχή της σύγχρονης επικοινωνίας και κανείς δεν στέλνει πια γράμματα με το ταχυδρομείο, ακόμα σκεφτόμαστε μήπως το e-mail για το οποίο δεν πήραμε ποτέ απάντηση, χάθηκε.
Όταν είμαστε μαζί με κάποιον άλλον και προσπαθούμε να θυμηθούμε ένα όνομα (π.χ. το όνομα ενός παλιού μας συμμαθητή), και καθώς σπάζουμε και οι δύο τα κεφάλια μας, θα αρχίσουμε να απορρίπτουμε δυνατά κάποια ονόματα που είμαστε σίγουροι ότι είναι λάθος, αλλά έτσι πιστεύουμε ότι βοηθάμε τον άλλον να το βρει και πάντα βάζουμε μπροστά τη λέξη “όχι”. (π.χ., όχι Τάκης, όχι Σπύρος, όχι Αντρέας..).
Αν ένας είδος μουσικής δεν μας αρέσει και δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε, τότε όλα τα κομμάτια του μας φαίνονται σχεδόν ίδια. Έχω μεταλάδες φίλους και ξέρω.
Ποτέ δεν σκοτώνουμε ένα κουνούπι που θα δούμε σε κάποιο κοινόχρηστο χώρο, γιατί σιχαινόμαστε στην ιδέα ότι φέρει το αίμα κάποιου άλλου. Όμως μόλις αυτό μπει μές στο σπίτι μας, η μάχη εξελίσσεται σε προσωπική.
Όσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό μικροί ή έχουν δύο εθνικότητες, αν και μιλάνε άπταιστα ελληνικά, όταν είναι να πουν μια λέξη στην άλλη γλώσσα τους, τότε θα την πουν με πολύ καλή προφορά και όχι με την greeklish που χρησιμοποιούμε εμείς.
Όσο εξόφθαλμη κι αν είναι η παράβαση που θα σφυριχτεί, ακόμα και 10 μέτρα οφσάιντ να βρεθεί ο επιθετικός, ακόμα και με τα 2 χέρια να την πιάσει, αν -αφού σφυριχτεί- συνεχίσει και στείλει την μπάλα στα δίχτυα, θα βρεθεί πάντα κόσμος που θα φωνάξει έστω και ένα ξεψυχισμένο «γκοοολ».
Πολλές φορές θέλαμε να φάμε, πήγαμε στην κουζίνα, δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον και τελικά δεν φάγαμε. Πολλές φορές θέλαμε να δούμε τηλεόραση, κάτσαμε στον καναπέ, και αφού μετά από ζάπινγκ διαπιστώσαμε ότι δεν είχε κάτι ενδιαφέρον, τελικά την κλείσαμε. Όμως διάολε, ΠΟΤΕ δεν μπήκαμε σε πορνοσάιτ αποφασισμένοι να τραβήξουμε παχιά και να μην βρούμε κάτι ενδιαφέρον, να κλείσαμε τα sites και να πήγαμε να κάνουμε κάτι άλλο.