Σήμερα γυρνόντας από την κοπέλα μου έμαθα ότι έχω περάσει οριακά με 5 ένα μάθημα. Έμαθα ότι ακυρώνεται η συναυλία των Αποκαλύπτικα. Έχω τα κέρατά μου να διαβάσω αλλά -μα το Βεδουίνο- ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ… ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ… Δεν με νοιάζει ούτε αν μου πείτε ότι ο κόσμος αύριο θα διαλυθεί, ότι ο Κοστάντζο δεν θα ξανακάτσει κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, ότι η μερέντα τελείωσε ή ότι κάτι βλαμμένα μου πήραν τις βαλβίδες από τα λάστιχα του αυτοκινήτου… Οι Σάμπαθ επανενώνονται. Βγάζουν καινούριο σιντί με την αρχική σύνθεση μετά από 33 χρόνια. Ξεκινάνε περιοδεία. Αν αυτή περάσει από την Ελλάδα θα πάω με τα πόδια στη Μαλακάσα. Θα κατασκηνώσω εκεί δυο μέρες. Θα είμαι τουλάχιστον δέκα ώρες πριν απ’έξω να περιμένω. Όταν ανοίξουν οι πόρτες θα τρέξω γρηγορότερα από το Γιουσείν Μπόλτ με τις δυνάμεις του Φλας, και θα πάω να μπαστακωθώ μπροστά, θα αγκαλιάσω το κάγκελο στα δεξιά της σκηνής όπου θα βγει ο Τόνυ, του οποίου τόσο ιερόσυλα χρησιμοποιώ το όνομα ως ψευδώνυμό μου. Θα χτυπηθώ όσο δε χτυπήθηκα ποτέ στη ζωή μου, τόσο που το unleash the beast που ‘πε φίλος μου ότι περιγράφει την κατάστασή μου σε συναυλίες θα μοιάζει με συμπεριφορά παιδιού σε προνηπιακή ηλικία… Και αν και εφόσον πετάξει πένα, πρώτον αν την πιάσω κατάρα σε όποιον έρθει να μου την πάρει, θα του σπάσω τα παΐδια ως άλλος Βάιος Καραγιάννης και δεύτερον αν δεν την πιάσω αλίμονο στον αλήτη που την έχει πιάσει, αν δεν εξαϋλωθεί. Με κάποιο τρόπο η πένα του Τόνυ θα γίνει δική μου… Με κάθε κόστος… ΑΥΤΑ!
