Οταν μας κυνηγα ένα τρενο, εμεις παντα τρεχουμε σαν τρελοι να γλιτωσουμε και ποτε δεν σκεφτομαστε απλα να κανουμε ενα μετρο δεξια και να βγουμε απο τις ραγες, διαολε!
Το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Ο μαυρος ιδιοκτητης του τεκε καπνιζε αμεριμνος την πιπα του στο βαθος. Θυμαμαι ακομα τη φωνη του «Αμερικανού»: -Αυτο το παιδι θα γινει καποτε σπουδαιο! Κοιταζω αμεριμνα απο το παραθυρο, μα δεν βλεπω τιποτα. Μονο σκιες. Σηκωθηκα. Το σκοταδι ηταν ακομα γυρω μου.
Και το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Ηρθαν με βλεψεις και φιλοδοξιες. Στο γηπεδο του 11ου δημοτικου Κοζανης θα τους αντιμετωπιζαμε για να φανει μια για παντα ποιο ειναι το αφεντικο της περιοχης. Δεν τους φοβομασταν. Τα πιο γυμνασμενα σωματα τους προδιδαν καλη φυσικη κατασταση, αλλα το βλεμμα τους προδιδε ελλειψη σοφιας. Ειχαν κι ενα κοριτσι μαζι. Φαινοταν να ξερει μπαλα.
Το παιχνιδι κυλουσε υπερ μας. Εχοντας κανει ενα εξαιρετικο ματς ως τερματοφυλακας, ειχα καταφερει να κρατησω τους αντιπαλους στο χαμηλο 13, παρα τις λυσασμενες επιθεσεις τους, ενω σερβιρα στους συμπαικτες μου 5 απο τα πολυτιμα 14 γκολ μας.
Η τελευταια απελπιδα προσπαθεια τους. Ερχονται τρεις μαζι. Ο Δημητρης, ο χειροτερος παικτης της ομαδας μας -και πιθανως του κοσμου- βαζει το σωμα του αναμεσα στον αντιπαλο και την μπαλα και την αφηνει να κυλησει στα ασφαλη χερια μου. Δε γινοταν να χασουμε.
Ωσπου ξαφνικα, για καποιον ανεξηγητο λογο ο Δημητρης κλωτσα την μπαλα λιγο πριν την πιασω παραλληλα στο τερμα. Ενας παικτης τους βρεθηκε, τυχαια, στην πορεια της μπαλας. Πικρα. 14-14. Παμε στα πεναλτυ συμφωνουν οι αρχηγοι. Παμε λοιπον.
1-0 αυτοι. Ισοφαριζουμε με καραβολιδα του αρχηγου μας. 2-1. 2-2. Χανουμε απο ενα πεναλτυ. το τέταρτο το χανουν. Σειρα μου να χτυπησω. Αθλιο… Σχεδον ενα μετρο αουτ. Εκτελουν αυτοι. Μπεκατσα. Ξαφνικος θανατος. Σειρα του Δημητρη. Σιγουρα θα το χασει. Μα τι κανει ο τερματοφυλακας τους; Μεσα απ’ τα ποδια το ‘φαγε. Παω κατω απ τα δοκαρια μου. “Θα ακολουθησεις την πορεια της μπαλας” λεω μεσα μου. Παιρνει φορα. Ψηλα στη μεση. Με μπλοκ που θα ζηλευε κι ο Μιλκοβιτς αποκρουω την μπαλα και τρεχω να γιορτασω με τους συμπαικτες μου. Δημοσιογραφοι, δηλωσεις του Δημητρη και δικες μου. Φωτογραφιες με το τροπαιο (ενα μπουκαλι νερο).
Κι αυτο ειναι το καλυτερο παιχνιδι της ζωης μου.
Υπαρχουν 2 κατηγοριες ανθρωπων: Αυτοι που δειχνουν τον αριθμο 3 με τον αντιχειρα, το δεικτη και το μεσο κι αυτοι που τον δειχνουν με τον δεικτη, το μεσο και τον παραμεσο. Στην δευτερη κατηγορια ανηκουμε ο Peter Crouch κι εγω.
