Από τότε που ανακάλυψα τις πικάντικες γεύσεις, κάθε φαγητό που έτρωγα επεδίωκα να το εμπλουτίζω με κάθε λογής καρυκεύματα σε τέτοιο σημείο που οι γύρω μου αφενός μεν να το σχολιάζουν αρνητικά, αφετέρου δε κανείς δεν επιχειρούσε να δοκιμάσει από τη «τροφική βόμβα» που είχα στο πιάτο μου! Η ματαιοδοξία μου πια έφτανε στο ζενίθ κάθε φορά που με την παρέα μου πηγαίναμε σε κάποια γιαλαντζί μεξικάνικα εστιατόρια και ενώ όλοι προσπαθούσαν να μην πέσουν σε κάτι καυτερό, εγώ ζήταγα ό,τι πιο πικάντικο και το κατανάλωνα με περισσή άνεση μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Δίκαια λοιπόν με αποκαλούσαν Μεξικάνο!
Και ναι διάολε. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σε ένα επαγγελματικό ταξίδι επισκέφθηκα το Μεξικό και ήρθε επιτέλους η ώρα να αποδείξω ότι άξια είχα κερδίσει τη μεξικανική ιθαγένεια. Αφού καθίσαμε σε ένα εστιατόριο ζήτησα ένα παραδοσιακό φαγητό από το μενού το οποίο είχε την επισήμανση ότι ήταν πικάντικο. Παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις που έλαβα από τον σερβιτόρο και τους συναδέλφους μου, εγώ επέμενα να το δοκιμάσω. Αποφασιστικά πήρα τη πρώτη μεγάλη μπουκιά και την έβαλα στο στόμα μου. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. Όχι διάολε δεν ήταν δάκρυ συγκίνησης. Ήταν δάκρυ- αποτέλεσμα του έντονου καψίματος που ένιωσα, μιάς πραγματικά πρωτόγνωρης αίσθησης. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Μέσα σε 3 μέρες κατέστρεψα το στομάχι μου, αναίρεσα τις απόψεις μου για τα πικάντικα φαγητά και αρκέστηκα στα γιαουρτάκια του ξενοδοχείου. Περιττό θα ήταν να αναφερθώ στην επόμενη μέρα και ειδικά για την επίσκεψη στη τουαλέτα. Νόμιζα πως θα τρυπήσω την πορσελάνη! Αχ κατακαημένη-καταχρεωμένη Ελλαδίτσα μου με τις υπέροχες γεύσεις σου πόσο μου έλειψες!
Μετά τιμής,
