Πάντα, όταν στο σπιτι μας υπαρχει διακοπη ρευματος και παρολο που το γνωριζουμε, θα επιχειρησουμε να ανοιξουμε -ματαια φυσικα- μια ηλεκτρικη συσκευη μονο και μονο απο συνηθεια…
Όταν ο γιατρός μας βγάλει καποιο δοντι το πρωτο πραγμα που κανουμε είναι να ακουμπησουμε τη γλωσσα μας σε αυτο το σημειο, για να αισθανθουμε την απαλη υφη του ουλου μας…
Με αφορμη τη μεγαλη αληθεια του oliver kahn εχω να δηλωσω οτι: Σε καθε ταβερνα που σεβεται τον εαυτο της θα υπαρχουν αδεσποτα σκυλια η γατες που θα περιτριγυριζουν το χωρο προσπαθωντας να βρουν καποιον που θα τα ταίσει. Επισης αν σε καποιο τραπεζι καθονται παιδια νεαρης ηλικιας, σιγουρα θα υπαρξει ενα που θα πει πως τα εν λογω ζωα αποτελουν το ειδος κρεατος που σερβιρει η συγκεκριμενη ταβερνα…
Σε ολους μας αρεσε οταν ειμασταν μικροι η μυρωδια απο τη βενζινη και βγαζαμε το κεφαλι μας εξω απο το παραθυρο για να απολαυσουμε την μικρη σε διαρκεια απολαυση στη στάση στο πρατήριο…
Ολοι μας οταν ημασταν μικροι και ειχαμε λιγη «μπακα», ειχαμε παρηγορηθει απο καποιον μεγαλυτερο με την ακυρη -πλην ομως αποτελεσματικη- προταση που ελεγε «μην ανησυχεις ρε, θα το παρεις σε υψος».
Αν ο Γκοντζος ηταν η τουφα απο τα μαλλια του michael jackson τα οποια βρισκονται στην κατοχη ενος κοσμηματοπωλειου στην Αμερικη, εσεις θα ησασταν οι τριχες που εχει ο παππους μου στο αυτι και που δυσκολευουν ακομα περισσοτερο την ακοη του…
