14/09/2010: Η μέρα που ο Νίκος ο Νιόπλιας πήρε την προπονητική του πένα και ξεκίνησε να γράφει την ωραιώτερη ιστορία. Χαρτί του το Καμπ Νου. Μελάνι του οι 11 πολεμιστές στο γήπεδο. Εκεί ξεκίνησε η πορεία προς το κύπελο του 2011. Τι να προτοθυμηθεί κανείς από εκείνο το παιχνίδι; Τον Σεντρικ Καντέ που ήταν πιο γρήγορος από την σκιά του Βίγια και τον αφάνησε; Τον γελαστό πολέμαρχο τον Ζουλού, Σιμάο, που πολέμαγε στο γήπεδο λες και κινδύνευε ο λαός του; Τον μαγευτικό Λέτο που με τις ντριμπλες του έκανε τον Νταβίντ Ραμος να ξεράσει στο κορνερ στο 65′ και τους φιλους της Μπάρτσα να φωνάζουν σαν άλλοι Σοβιετικοί Λετο – Λετο el parrandero su Λετο (Σας γλεντάει ο Λετο); Τον εκτελεστή Σισε που με το χατ – τρικ του μας έστειλε στον παράδεισο; Μπορεί κάποιος να τα θυμάται όλα αυτα; Μπορεί όχι… Αλλά όλοι θυμόμαστε μετά το σφύριγμα της ληξης και με τον πινακα του σκορ να γράφει 1-3, τον Κώστα τον Γκόντζο να περπαταέι στο χορταρι του γηπέδου με κατεύθυνση την σέντρα σαν οπλαρχηγός, σαν άλλος Μουρίνιο, με την γροθιά του στο τριφύλλι στο στήθος. Η ηρωική του φιγούρα πάντα θα μείνει στην μνήμη μας.
