6 Δεκεμβριου, 11:30, 12 παρα… Μπαινω στο αμαξι και πριν καλα καλα βαλω μπρος βαζω στο ραδιο τους αγαπημενους μου γραφικους. Χαρηκα πολυ που σας ακουσα να μιλατε για ενα ακρως ποδοσφαιρικο θεμα, την Μπαρτσελονα, και θεωρησα απαραιτητο να συμμετασχω στην κουβεντα ειδικα απο τη στιγμη που στα λεγομενα σας αναφερθηκε η λεξη “τυχη”. Κατι του στυλ “μπορει να μην τυχει να ξαναβγαλει Τσαβι” ή “μπορει να τυχει καποια χρονια να βγαλει μονο καλους αμυντικους” και τα ρεστα. Ο ελευθερος μου χρονος (γυρω στις 24 ώρες/ημερα) μου επιτρεπει να ασχολουμαι με την μπαλα 80 ωρες την εβδομαδα τα τελευταια 10 χρονια.
Θα ξεκινησω λεγοντας πως οι 8 ποδοσφαιριστες που αγωνιζονται βασικοι δεν ειναι ιδιας ηλικιας, κατι που σημαινει οτι δεν εκανε καποια στιγμη ενα καλο παιδομαζωμα η Μπαρτσα και βρηκε και εναν καλο προπονητη ακαδημιων και εβγαλε αυτους τους παικτες. Προκειται για μια δουλεια πολλων ετων, με πολλους ανθρωπους πανω απο αυτα τα παιδια αλλα και αλλους τοσους να ψαχνουν σε ολο τον κοσμο βρισκοντας οχι μονο τον Messi αλλα και τον Bojan ακομη και τον πιτσιρικα τον μεξικανο που μπορει να μην εκανε ποδοσφαιρικη αποσβεση αλλα εφερε καποια μυρια στα ταμεια της, μυρια που δεν ηταν πολλα αλλα αρκουν για να συνεχιστει αυτο το ψαξιμο για 5 χρονια. Πριν συνεχισω την εκφραση του θαυμασμου μου για αυτο το οικοδομημα και για να μην φανει οτι βλεπω μονο τα καλα της υποθεσης πρεπει να αναφερω και να θυμισω το εξης. Ας θυμηθουμε τα χρονια που χτιζοτανε αυτη η βιομηχανια ταλεντων οτι η Μπαρτσα ηταν στη σκια της Ρεαλ η οποια σηκωνε τα CL το ενα πισω απτ αλλο, μην μπορωντας να ανταγωνιστει τις δαπανηροτατες μεταγραφες της βασσιλισας. Τοτε η Μπαρτσα αγκομαχουσε μεχρι την τελευταια αγωνιστικη να να βγει CL ή επαιζε ουεφα.
Ολα αυτα λοιπον που απολαμβανει τωρα η ομαδα δεν αποκτηθηκαν χωρις θυσιες, θυσιες που μπορει να χρειαστουν και σο μελλον. Ενα αλλο θεμα που διαφωνησα μαζι σας ειναι το κατα ποσο αυτοι οι παικτες αλληλοεξαρτωνται απο το συστημα της ομαδας. Κατα την γνωμη μου αυτο που προσπαθουν να εμφυτευσουν σε καθε παιδακι που περνα την πορτα της ακαδημιας τους δεν ειναι το πως να παιζει μεσα σε ενα συγκεκριμενο συστημα αλλα μια νοοτροπια ποδοσφαιρικη που βασιζεται σε 2 βασικα χρακτηρισικα: αψογο κοντρολ και αψογη πασα, κατι που τους το μαθαινουν απο τη σιγμη που βγαζουν δοντια και πανω στα οποια μπορουν να βασιστουν ωστε να τους περασουν την ποδοσφαιρικη νοοτροπια που απαιτει συνεχη κινηση χωρις την μπαλα, ανασταλτικη λειτουργια απο ολη την ομαδα και γρηγορη σκεψη. Αυτο δεν προκειται να αλλαξει γιατι σε αντιθεση με την Ελλαδα που οταν αλλαζει ενας προπονητης αλλαζει μεχρι και αυτος που εχει το κυλικειο στο προπονητηριο εκει καποιοι ανθρωποι-κλειδια παραμενουν στις θεσεις τους ειτε προπονητης ειναι ο Πεπε ειτε θα ειναι ο Πεπε Τσεσμελε.
Θα μπορουσα να μιλαω ωρες για αυτο το ποδοσφαιρικο θαυμα που λεγεται Μπαρτσελονα και που ακομα και οταν χανει χαιρεσαι να τη βλεπεις και βγαζει τον ψηλο της φορ γιατι ξερει οτι δεν μπορει να ψαξει αυτον με γιομες (περσυ με Ιντερ) αλλα σταματαω εδω. Η Μπαρτσελονα πλεον ειναι κατι παραπανω απο μια ομαδα ακομα και για μας, που δεν ειμαστε Καταλανοι.
Ριισε το Ιντζαγκι που μου τρωει, Βελα με τη Βελα την Ντομι, και η Αντονινι απτο Πιζαρο που μου Καμορανεζι τη Ζιουλι… ΑΛΛΑ, αν ο Γκοντζος ητανε η εγγλεζικη μπυραρια με τις 20 διαφορετικες μπυρες και τις 15 οθονες, εσεις θα ησασταν το καφενειο της γειτονιας μου που 1ον παρακαλας να μην ειναι λιωμα ο καφετζης και δεν μπορει να σε σερβιρει και 2ον να μην κραταει το μαγαζι η γυναικα του εκεινη την ωρα, γιατι αποκλειεται να βαλει το καναλι της μπαλας και να χασει την κυριακατικη ελληνικη ταινια… Και μην μου πειτε πως δεν ξερετε ποιος ειναι ο καφετζης και ποια η καφετζου… Καφενεια, ε καφενεια.
