Όταν είσαι στο γραφείο στη δουλειά και θέλεις να παίξεις μπασκετάκι μ’ ένα άχρηστο χαρτί, γίνονται τα εξής: 1) Διαλέγεις μια απόσταση αρκετά μακρινή, ούτως ώστε να σε παραδεχθούν οι συνάδελφοί σου όταν το βάλεις. 2) Πριν σουτάρεις, σηκώνεις τα χέρια σου σε στάση μεγάλου σουτέρ, τόση ώρα ώστε να σε προσέξουν όλοι. 3) Λες με ύφος αστέρα του ΝΒΑ στον διπλανό σου “Το βάζω;” 4) Αν το βάλεις, πετάς ένα θριαμβευτικό “Πςςςς!!!” 5) Αν το χάσεις, τρέχεις αμέσως, πιάνεις την “μπάλα” και τότε, ναι, το βάζεις μέσα. Έπειτα, ταπεινωμένος από το ένα στα δύο, δίνεις ενδόμυχα την υπόσχεση στον εαυτό σου ότι την επόμενη φορά θα το βάλεις με την πρώτη. Υ.Γ.: Αν το χάσεις και την δεύτερη φορά, τότε παίρνεις την “μπάλα”, μονολογείς “εεεε, δεν με θέλει σήμερα…” και το βάζεις από τα 5 εκατοστά. Φυσικά ακολουθεί η έκφραση “Άμα πια…”, η οποία είναι λάθος, καθώς το σωστό είναι “Αμάν πια”, αλλά αφού 10 εκατομμύρια το λένε έτσι, εσύ ποιος είσαι για να τ’ αλλάξεις;
