Τα πλακάκια των πεζοδρομίων, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου δεν έχουν ποτέ το ίδιο μήκος με το βηματισμό σου, και όσο κι αν προσπαθείς να μην πατάς γραμμές, τελικά ή θα τις πατήσεις, ή θα περπατάς σαν χεσ..νος. Είμαι ψυχαναγκαστικός εγώ και ξέρω…
Ο φωτισμός μέσα στα βαγόνια του μετρό είναι πάντα ο ίδιος. Εάν το πρωι φοράς γυαλιά ηλίου θεωρείται φυσιολογικό. Εάν τα φοράς το βράδυ σε κοιτάνε όλοι σαν πρεζάκι ή εξωγήινο…
Το κωλόχαρτο που χρησιμοποιούμε για να κλείσουμε «σεάνς» στην τουαλέτα μετά από περήφανα κατορθώματα πρέπει να έχει αρκετές στρώσεις για να μη σκιστεί την κρίσιμη στιγμή, αλλά το πάχος του να μην είναι τόσο μεγάλο ώστε να μπορέσει να εισχωρήσει στην «εύφορη χαράδρα» και να κάνει τη δουλειά του. Οποιαδήποτε προσπάθεια έξω απο αυτά τα όρια, θα έχει απρόσμενες συνέπειες.
Παπακαλιάτη, τρελό αγόρι, και τη μα- και τη μάνα και την κόρη… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν πρωτοποριακό -αιμομικτικό κατά Φρόϊντ- και με στοιχεία σαδομαζό ερωτικό σύμπλεγμα πρωταγωνιστών παπακαλιατικού έπους, εσείς θα ήσασταν το σύμπλεγμα μπουλούκου που φωνάζει «μου ‘φάγαν το μπιφτέκι μου».