(Mε αφορμή την Εθνική γιορτή και όχι μόνο…)
Του νου μου οι αράδες
Κεφάλαιο Ααα
Μέρα γιορτής πανεθνικής ετούτη η Τετάρτη, τώρα στα τελειώματα κι αυτού εδώ του Μάρτη.
Γιορτάζει η πατρίδα μας την ένδοξη αργία, μαζί και η θρησκεία μας τη μάνα Παναγία.
Τότε ήτανε παλιά στης Λαύρας το ‘κκλησάκι, που ο γέροντας ο Γερμανός σήκωσε μπαϊράκι.
Κουράστη και βαρέθηκε τους Τούρκαλους δυνάστες, που στέλνανε τους Έλληνες στον Άδη… μετανάστες.
Πολλά λοιπόν γίνηκανε εκείνα ‘κει τα χρόνια, γι’ αυτό κι η ιστορία μας θα τα κρατάει αιώνια.
Κεφάλαιο Βου
Μα τώρα εδώ στο σήμερα πολλές ΣΚΛΑΒΙΕΣ περνάμε, είναι και τούτες δύσκολες και στα παλιά γυρνάμε.
Στη θέση του Αλί Πασά οι τράπεζες θρονιάζουν, τα δάνεια σαν τα σπαθιά μες το λαιμό βουλιάζουν.
Κι οι κάρτες οι πιστωτικές μοιάζουν με γιαταγάνια, που σφάζουνε αλύπητα τους Έλληνες, τ’ αλάνια.
Για τη βενζίνη τι να πω; και της ΔΕΗ το ρεύμα; καλύτερα με τα κεριά το φτωχικό το γεύμα…
Πουλήστε τ’ αυτοκίνητα γαϊδουράκια πάρτε, τα βόλια σας φυλάχτε τα στο Κούγκι του Γκαζάρτε…
Κεφάλαιο Γάμα
Οι ήρωες οι τωρινοί οι μέγα επαναστάτες, είναι αυτοί που έρχονται απ’ της Tv τις στράτες.
Αυτοί που στα παράθυρα κηρύγματα μας κάνουν, για τα Ευρώ και τις τιμές που κάθε μέρα χάνουν…
Όλοι μα όλοι αναπολούν τα πιο παλιά τα χρόνια, τότε που αγοράζαμε καινούργια παντελόνια.
Τότε που είχαμε λεφτά πολλά με το τσουβάλι, και τα σκορπούσαμε παντού σε Ντόλτσε και Καβάλι…
Τώρα το κλάμα είναι βαρύ κυλά το δάκρυ… ρέει, που ο Ντάου Τζόουνς ο πολύς σαν πύργος καταρρέει.
Γι΄αυτό λοιπόν μαζεύτηκαν του κόσμου οι ηγέτες, λύση στο πρόβλημα να βρουν πριν γίνουνε επαίτες…
Συσκέψεις κάνουνε πολλές ρωτάνε τον Αλμούνια, οι σούπερ καπιταλιστές και τα παλιά κουμούνια.
Κεφάλαιο Δου
Έχω και ‘γώ προβλήματα όπως ο κόσμος όλος, στον καναπέ μου κάθομαι και γίνομαι Μογγόλος.
Στιχάκια χιουμοριστικά μου βγαίνουνε να γράφω, έχω δικιά μου λογική χωρίς καθόλου μπάφο.
Βρήκα τον τρόπο τον καλό μέσα από μαντινάδες, στου ίντερνετ τα επίκαιρα να στέλνω τις αράδες.
Αυτά λοιπόν για σήμερα δεν θα κουράσω άλλο, άσματα και μουσικές στο λάπτοπ μου θα βάλω.
Μα δίνω σας υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω, του νου μου όλα τα στραβά μες το word θ’ αφήσω….
Υστερόγραφο
Εκεί στο θρόνο του ψηλά στων Αθηνών το άστρο σε κείνη την Ακρόπολη στου Περικλή το κάστρο,
κάθετ’ ο γερος του Μοριά και το γυαλί χαζεύει, στα κάγκελα της φυλακής τη μούσα του γυρεύει,
λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή πριν το στερνό του βήμα, γυρνάει τη κεραία του, να πιάσει θέλει σήμα.
Μια χάρη έχει στερνικιά το στόμα του ανοίγει, τον πόθο που’ χει στη καρδιά μες την Tv τον πνίγει…
Και λέει ο γέρος του Μοριά την τελευταία φράση, πριν φύγει για τον ουρανό και τη ζωή του χάσει:
Εσύ Πετρούλα μου όμορφή πες τον καιρό στο Σούλι, βγάλε τη φουστανέλα σου για να φανείς….μωρούλι…
