Η δική μου στιγμή Mundial Vol. 5
16 χρόνια μετά το ’90, 16 χρόνια μεγαλύτερος. Ωριμότερος πάρα ποτέ (ποδοσφαιρικά) και πλήρως κατασταλαγμένος στις προτιμήσεις μου όσον αφορά το διεθνές ποδόσφαιρο. 19 ετών πλέον, με τις μακρές καταλήψεις του Ιουνίου του 2006 στα πανεπιστήμια της χώρας να μου δίνουν την πολυτέλεια να παρακολουθήσω όλο το Μundial δίχως να χάσω ματς. Ένα Mundial στο οποίο η προσοχή μου είναι στραμμένη σε μια μόνο ομάδα, σε ένα μόνο παίκτη: Zinedine Zidan. Φανατικός οπαδός της Real είμαι στις μαύρες μου, καθώς είναι η τελευταία διοργάνωση που έχω την ευκαιρία να τον θαυμάσω. Και αυτός θα φροντίσει να ανταμείψει όλους εμάς. Μεγάλες εμφανίσεις στη φάση των ομίλων, εκπληκτικός στη νίκη με τους Ισπανούς, εμφατικός σε αυτή με τους Βραζιλιάνους, Ο ΑΡΧΗΓΟΣ της ομάδας. Παίρνει μια μέτρια Γαλλία που μόνος του την κάνει ομαδάρα και την οδηγεί στον τελικό, ετοιμάζοντας παράλληλα και το δικό του μεγάλο αντίο. Αλλά μια στιγμή… Αφού είχα απολαύσει όλη τη διοργάνωση σε κάποια καφετέρια/σπίτι με φίλους κλπ, την ημέρα του τελικού και ύστερα από πολλές διαφωνίες αναγκάζομαι να πάω να κάνω κάποιες δουλειές του πατέρα μου. Αυτό σημαίνει από Λάρισα να πάω Πλαταμώνα και πάλι επιστροφή. Μετρώ τις ώρες και το χρόνο ώστε να μην χάσω λεπτό του τελικού. Μάταια… Αφού είχα απολαύσει το 1ο ημίχρονο σε μια μικρή αλλά τίμια τηλεόραση στον Πλαταμώνα, πρέπει να γυρίσω Λάρισα, καθώς βιάζονται πάρα πολύ, ξέροντας ότι θα χάσω το 2ο ημίχρονο, γεμάτος όμως χαρά από την εμφάνιση του Ζιζού μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πόσο τυχερός… Παίρνω τον καφέ μου και ξεκινώ το πολύ σύντομο και μικρό ταξίδι της επιστροφής, μόλις 45’ δρόμος, αλλά τόσο πολύ ώστε να χάσω το υπόλοιπο ματς. Στο δρόμο, μόνος στο αυτοκίνητο, προσηλωμένος στο απαρχαιωμένο ραδιόφωνο προσπαθώ να δημιουργήσω την εικόνα στο μυαλό μου από την περιγραφή. Το αυτοκίνητο… Ένα Nissan Sunny του ’85, δίχως air condition, με 40 βαθμούς σχεδόν εκείνη τη μέρα. Και κάπου εκεί τα Τέμπη κάνουν και πάλι το θαύμα τους. Πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Κίνηση απίστευτη, δεν κουνιέται τίποτα. Ο τόπος βράζει. Η ζέστη που μπαίνει απ’τα παράθυρα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχω μέσα, αναγκάζοντας με να ανοιγοκλείνω τα παράθυρα. Εγώ λιώνω μέσα στο αυτοκίνητο, προσπαθώντας να μοιράσω την προσοχή μου ανάμεσα στο ματς, τα παράθυρα για να βρω μια ισορροπία και τη θερμοκρασία της μηχανής, που αρχίζει να ανεβαίνει. Ναι, το αυτόματο σύστημα με τον αέρα έχει χαλάσει και παίρνει μόνο χειροκίνητα, έτσι λοιπόν θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Ο χρόνος περνάει και εγώ έχοντας διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα αρχίζω να καταλαβαίνω ότι δεν θα δω άλλο τελικό, ίσως ούτε και την παράταση που μοιάζει να είναι τόσο κοντά πια, καθώς οι Ιταλοί φοβούνται να ξεμυτίσουν από την περιοχή τους, ελπίζοντας στη δύναμη της τύχης και κάποιο σφύριγμα σαν αυτά που τους δόθηκαν απλόχερα στα προηγούμενα ματς. Και σαν να μην φτάνουν αυτά που έχουν διαλύσει τα νεύρα μου, μια νεαρή παρέα παιδιών στο διπλανό αυτοκίνητο από μένα υποστηρίζει εμφανώς και δυνατά τους άμπαλους Ιταλούς. Ο δρόμος δείχνει να ανοίγει σιγά-σιγά, ο τελικός είναι ήδη στο 2ο ημίχρονο της παράτασης και γω ελπίζω να δω έστω τα πέναλτι. Και κάπου εκεί σκοτάδι… Ξαφνικά (μέσα στα παράσιτα του ραδιοφώνου) ακούω ότι ο καλύτερος σύγχρονος ποδοσφαιριστής αποβάλλεται! Τα πάντα τελειώνουν για μένα που δεν ξέρω τι με εκνευρίζει περισσότερο: ότι ο Ζιντάν αποβάλλεται ή τα πανηγύρια των διπλανών μου; Στο άκουσμα ότι ο Ζιντάν αποβλήθηκε ύστερα από χτύπημα στον άνανδρο Materazzi λυγίζω. Αποφασίζω να κλείσω το ράδιο (δεν άλλαζε σταθμό) και συνεχίζω έτσι το λίγο δρόμο που μου έχει μείνει, καταλαβαίνοντας ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί άμπαλοι κομπλεξικοί που υποστηρίζουν αυτή την Ιταλία και τον τρόπο που παίζει. Φτάνω σπίτι μην έχοντας δει/ακούσει τίποτα από τον υπόλοιπο τελικό. Δεν με νοιάζει ο νικητής. Κάποια στιγμή αργά το βράδυ θα δω σε μαγνητοσκόπηση το ματς ως φόρο τιμής σε αυτό που θαύμαζα τόσα χρόνια. Βλέποντας την επίμαχη φάση νιώθω απύθμενο μίσος για αυτόν τον γλοιώδη τύπο που εκβιάζει την αποβολή του Ζιντάν. Κλείνω την τηλεόραση νιώθοντας ηθικός νικητής και βουρκωμένος με το μεγάλο αντίο του Ζιντάν που δεν δέχθηκε ούτε καν να πάρει το μετάλλιο του 2ου. Ζιζού σε ευχαριστούμε για όσα μας είχες χαρίσει.
