O Ζουέλα είχε φύγει από κοντά μας. Κόντευα να ξεχάσω τη μορφή του. Τολμώ να πω ότι πλέον δεν τον σκεφτόμουνα κάθε μέρα. Οταν τον είδα στο αεροδρόμιο τυχαία τον αναγνώρισα αμέσως. Αν και είχε αλλάξει αρκετα η ξεθωριασμένη ανάμνηση ζωντάνεψε μέσα μου. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει από το τελευταίο βρώμικα αθώο τάκλιν του στα γήπεδά μας. Εγώ ο ίδιος είχα αλλάξει. Ο Ζουέλα είχε αλλάξει. Τον πλησιάσα, προσπάθησα να βρω ένα σημείο αναφοράς, κάτι αμετάβλητο από τότε. Δεν μπορεί όλα να είχαν αλλάξει πάνω του. Ξαφνικά μου ήρθε ένα μείγμα συγκίνησης και λιποθυμίας. Πράγματι. Δεν είχε αλλάξει τις κάλτσες του.