Όλοι μας ενδώσαμε όταν μας την έπεσε το λυσσαλέο cougar Έλεν Μπάρκιν, αλλά μετά το κέρασμα όταν μας έδιωξε με ένα σκαμπιλάκι στον πωπό, νιώσαμε φτηνοί…
Όλοι εμείς οι 27-32 χρονών βρίσαμε για πρώτη φορά στο γήπεδο όταν ήμασταν στην τρυφερή ηλικία των τελευταίων ετών του δημοτικού. ΝΑΙ, ήταν σε εκείνη την αλησμόνητη συναυλία του Ντέιβιντ Χάσελχοφ το ’89. Όλοι είχαμε πρήξει τους γονείς μας να μας πάνε αλλά την στιγμή που άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες νότες από το λαρύγγι του, κάτι έσπασε μέσα μας. Ψάχναμε να βρούμε τον κιτ και δεν τον βλέπαμε, περιμέναμε να δούμε τον Μάικλ Νάιτ να κάνει τα κόλπα του και αυτός τραγουδούσε πόπ. Το αποκορύφωμα ήταν τα 15 δευτερόλεπτα που ο ΚΙΤ έβγαλε τη μουσούδα του από το κοντέινερ, έκανε ένα «Βζίιιιου» και ξαναπήγε μέσα πληγώνοντας χιλιάδες παιδικές ψυχούλες που δεν μπόρεσαν ούτε καλά καλά να τον δούν. Δεν πειράζει Ντέιβιντ, θα είσαι πάντα ο Μάικλ Νάιτ και ο Μίτς της καρδιάς μας.
Το καλάθι των σκουπιδιών ποτέ δεν είναι τελείως γεμάτο. Πάντα μπορείς να φτιάξεις λίγο ακόμα χώρο πιέζοντας τα σκουπίδια προς τα κάτω, αποφεύγοντας έτσι το βγάλσιμο των σκουπιδιών… για μια ακόμα μέρα.
Γιιιιιιιιί Κάμ-ον και peace… ΑΛΛΑ, Μεγάλη αλήθεια: Πάντα νιώθουμε ότι ανακαλύψαμε την Αμερική όταν βρούμε έναν καινούριο δρόμο να πηγαίνουμε στον προορισμό μας. Αν, δε, γλιτώνουμε και κανά δυο λεπτά με μεγάλη περηφάνεια και με φωνή 4 λέμε στους άλλους «Άκου δω να σου πω εγώ πως θα πας…».
Όταν περπατάμε βιαστικοί στο δρόμο και είμαστε δίπλα-δίπλα με κάποιον άλλον που περπατά με την ίδια ταχύτητα, τότε κάποιος από τους δύο θα αυξήσει ταχύτητα για να νικήσει σε έναν άτυπο αγώνα δρόμου.
Πάντα ήθελα να μάθω το κινητό της Βίκυ Καγιά. Τελικά μετά από χιλιάδες τηλέφωνα το βγήκα, αλλά όταν πήρα τον αριθμό ακούστηκε μια ανδρική φωνή. «Μα ποιος είσαι;» τον ρώτησα. «ΕΙΜΑΙ Ο ΓΙΑΤΣΕΧ ΓΚΜΟΧ» μου απάντησε… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος είναι roundhouse kick του πανμέγιστου Τσακ, εσείς είστε το σεμνό και ταπεινό «τσαφ» που είχε κάποτε κάνει ο Κωστάκης ο Καραμανλής στο 5χ5 και έπαθε ρήξη χιαστών και προσαγωγούς, μαζί…
Κομμένες οι κεφτεδομπάλες γιατί είμαι επαγγελματίας τερματοφύλακας, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος είναι οι φονικές κλωτσιές του Κρις Σφέτα στην ιστορική ταινία «Μίνι φούστα και καράτε», εσείς δεν είστε παρά δυο κουμπάκια στο ασύλληπτο μίνι της Ελένης Φιλίνη και δε σας χάλασε καθόλου.
Αν ο Γκόντζος είναι συσσωρευμένος, τίμιος ιδρώτας στα κοτσιδάκια του Ισμαήλ Μπα, τότε εσείς είστε η μία και μοναδική άτιμη σταγόνα ιδρώτα που έχυσε ο Ραούλ Μπραβο και όλοι αμέσως έτρεξαν να πουν ότι φέτος θα είναι η χρονιά του.
Μαζί σου έχω φάει απίστευτο κόλλημα, θα πάω να κάνω τάμα στα Ιεροσόλυμα… ΑΛΛΑ: Αν ο Γκόντζος είναι το θεικό 8μπιτο Commodore 64 που πρωταγωνιστεί στο ελληνικό trash-cult αριστούργημα των 80ς «Το κομπιούτερ του θανάτου», τότε εσείς δεν είστε παρά ο βαρετός και απρόσωπος deep-blue που έφαγε ήττα απ΄τον Κασπάροφ.
