Οταν πιάσαμε πρώτη φορά βραδυνή βάρδια ταξί στο Gotham city, το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον Έλληνα φοιτητή που θα ήξερε να μας συνδέσει με τη συχνότητα του Γκόντζου.
Κάθε φορά που χιονίζει στην Αθήνα και το στρώνει υπάρχουν οι χαρακτηριστικές γραφικές φιγούρες που, είτε είναι Σουμάχερ χωρίς αλυσίδες και μπλοκάρουν το σύμπαν είτε είναι χαζονέτα που περπατούν με τακούνια, τις παίρνει η κάμερα να παραπατάνε και στη συνέχια με ημιεκτεταμένα χέρια φωνάζουν στην κάμερα -με ύφος Φιλέα Φογκ και στυλ α λα Καραγκούνη στο διαιτητή- «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται».
Πάντα υπάρχει ένας η δύο σε μία τάξη που ακόμα και αν έχουν τη μεγαλύτερη σχολική τσάντα πάντα θα πλαισιώνουν τη «σικ» εμφάνισή τους με μία σακούλα… αυτά τα παιδάκια όταν μεγαλώνουν, συνεχίζουν να έχουν την ίδια αμφίεση μόνο που αποχωρίζονται τη σάκα τους και κουβαλανε μεγαλυτερη σακούλα.
Ο Leonardo di Caprio τα τελευταία 15 χρόνια έχει παραμείνει στην ίδια ηλικία. Έτσι, στις ταινίες που πρέπει να φαίνεται μεγαλύτερος του προσθέτουν ένα δείγμα χνουδιού κάτω από τη μύτη και το πηγούνι…
Οι δρόμοι της Αθήνας πρέπει να ήταν άδειοι το Νοέμβρη του 1973, αφού όλοι οι νυν 55άρηδες ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο…
Πάντα όταν υπάρχει αμφισβητούμενη φάση υπάρχουν περισσότεροι των 3-4 που «ήταν στο γήπεδο, καθόντουσαν σε θύρα που φαινόταν ξεκάθαρα η φάση» και θα βγούν στον αέρα να μας το πουν…
Πάντα όταν ανοίγουμε μπουκάλι σε μαγαζί υπάρχει ο «έχω πιει πολύ και ξέρω» που θα κάνει έλεγχο, θα μυρίσει και θα αποφανθεί αν το ουίσκι είναι μπόμπα ή καθαρό, ακόμα και αν το πίνει με κόλα.
Τα πρώτα 5 λεπτά από τη στιγμή που βρίσκουμε τις θέσεις μας στο σινεμά αναλώνονται στο να κρατάει ο ένας τα μπουφάν, τα σνακ και τα αναψυκτικά του άλλου, μέχρι όλοι να βγάλουν τα πανωφόρια τους και να τακτοποιήσουν τα πωπουδέλια τους στα καθίσματα…
Όλοι, ως μαθητές, είχαμε παίξει με τον κατοπτρισμό του ήλιου στο ρολόι μας…
Όταν δεν έχουμε πρόσβαση στο εσωτερικό του αυτοκινήτου μέσω της πόρτας του οδηγού και αναγκαζόμαστε να διαπράξουμε ταρζανιά από τη θέση του συνοδηγού, στο σημείο που κάνουμε το “χοπ” πάνω από το λεβιέ και το χειρόφρενο, αν είναι κάποιος μαζί μας, θα χαζογελάσει και θα πετάξει ατάκα που θα επισημαίνει να επιδείξουμε τη δέουσα προσοχή περί αιχμηρών αντικειμένων…
