Υπόμνημα: Μετά από συνεδρίαση των μελών του Fight Club Forum, με σύνολο ψηφισάντων 2213, υπέρ 1, κατά 0, απόντες 2212, αποφασίστηκε η εξής υπόδειξη/πρόταση προς τον παρουσιαστή της εκπομπής και τον μπουκωμένο καλεσμένο του: Κύριοι, για να καταλαβαινόμαστε, θα ήταν καλό να προσφωνείτε ορισμένα “δικά μας παιδιά” με τα φορουμικά τους ονόματα, όπως αυτά συγκεντρώνονται στην ενότητα “διεθνές ποδόσφαιρο”. Πχ. Μαρτσίν Σκρτελ: Τσουρούκι (το), Σόλα Αμεόμπι: Κοιμάμαι (ο), Γκάρεθ Μπέιλ: Πιάστετος (ο)(κλείνεται κατά το Πόκεμον. Ο Πιάστετος, του Πάστετον, Τον Πιάστετον, Ωχ! Πιάστετον!), Πήτερ Κράουτς: Σκέλετορ (ο), Τσικ Τιότε: Τσίκης (ο), Κέβιν Νόλαν: Φάντασμα του Αρχηγού (το), Λίον Μπεστ: Χειρότερος (ο), Άντυ Κάρολ: Ψηλός (ο), Ραούλ Μεϊρέλες: Παραλίας (ο). Επίσης να καθιερωθεί η έκφραση “βάζω/έβαλε μέσα τον Μπόλο τον Ζέντεν” ή “περνάω αλλαγή τον Ζέντεν” ως εφάμιλλο του “τα παρατάω” ή “δεν περιγράφω άλλο”…
Στο Marvel Versus Capcom Three o Deadpool τόινγκ-τόινγκ / στην κάλτσα του Ρινόκερου, κακάκια του Γκασγκόιν / ή λύσεις στα τριλήμματα μόνο στο insert coin;
Τεν Κάτε αυτού του μουντιάλ ο Ρέημοντ Ντομενέκ Ο Νέητ κι ο Μπιγκ Μπέημπι: “ο γάιδαρος κι ο Σρεκ” ή αν ο Γκόντζος Star Wars, εσείς οι δυο Star Trek;
Δεν παίζει μπάλα ο Βορονίν, η Χέρτα πάει κερνώντας Ο Μπρούνο τραυματίστηκε στο γύρισμα της τσόντας Ή ο Παβιό ο pioneer κι εσείς η Ποκαχόντας;
Παρασκευή Και Δεκατρείς (Να Τη Φας Και Να Πρηστείς!)… ή αλλιώς Μέσα απ’τα μάτια του fan, μια ματιά στο τελευταίο επεισόδιο της κινηματογραφικής ζωής του Jason! (το review του Μεταλλεργάτερ)
Ναι ρε! Το βρήκα και το είδα! Μαγκιές; Τσού ρε λάκηδες!
Νομίζω τον εαυτό μου γνώστη του είδους. Θέλω να πιστεύω ότι ξέρω τί έκανε αυτές τις ταινίες σπουδαίες και τί έκανε όλους τους υπόλοιπους να τις μισούν. Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι τα θρίλερ των δεκαετιών ’70 και ’80 είναι ένα είδος από μόνα τους. Κανείς δεν μπορεί να τα κατηγοριοποιήσει σαν απλές ταινίες τρόμου ή μείγμα δύο διαφορετικών ειδών. Ηταν κάτι καινούργιο. Ξεκίνησαν με παρόμοιο τρόπο με όλα τα διαμάντια του παλιού βωβού κινηματογράφου, σοβαρά, εκτελεσμένα με πάθος, μανιακές ή παραφυσικές ιδέες, ταινίες του πρώτου ραντεβού (ξέρεις, αυτές τις ταινίες που εσύ γελάς όλη την ώρα, αλλά μόλις βγεις από το σινεμά πονάει το μπράτσο σου από το ζούληγμα που του έχει ρίξει η άλλη!). Και ήταν καλές αυτές οι ταινίες, μέτριες αλλά καλές (μοιάζει άτοπο αλλά θα το αναλύσω). Τουλάχιστον άρχισαν να θεωρούνται καλές όταν γίνανε σειρές έξι ταινιών και πάνω. Τότε όλοι άρχισαν να αναπολούν τις πρώτες ταινίες λες και ήταν αριστουργήματα. Πατάτες άψητες ήταν! Ακου αριστουργήματα! Χάλια ήταν και για αυτό μας άρεσαν! Freddy, Chucky, Jason, Leatherface, Michael Myers, Pinhead.. Ολοι αυτοί έτσι ξεκίνησαν. Αηδιαστικοί, ευκολοξέχαστοι, μη τρομαχτικοί. Ναι ρε, το είπα! Ολοι τις έχουμε παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες από δέκα φορές την κάθε μία! Θέλετε να μου πείτε ότι φοβόμασταν κάθε μία από αυτές τις φορές; Εντάξει, θα σας δώσω αβαντάζ έδρας στην πρώτη φορά που τις παρακολουθήσατε (ιδίως το πρώτο Halloween, ελληνιστί “η νύχτα με τις μάσκες”. Χα! Ας γελάσω!). Τις δέκα φορές που ακολούθησαν γιατί τις βλέπατε; Για να ξανατρομάξετε; Ρε, μας δουλεύετε; Αν πραγματικά τρομάζετε κάθε φορά που βλέπετε αυτές τις ταινίες έχετε ανάγκη την βοήθεια ειδικού. Αν αυτός είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος θα το κρίνει το αλκοτέστ. Ειλικρινά όμως, όλες αυτές τις ταινίες τις είχα δει πριν κλείσω τα 12. Και πολύ λέω! Και κάθε φορά μετά την πρώτη ταινία (η οποία μπορεί να θεωρηθεί και πρώτο επεισόδιο) ήμουν με τα μπούνια υπέρ του κακού! Ναι ρε, το παραδέχομαι! Αν δεν το παραδέχεστε εσείς είστε είτε καταπιεσμένες προσωπικότητες, είτε γριές θεούσες. Ολοι με τους κακούς είμασταν. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο αυτοσαρκασμός. Ολες αυτές οι ταινίες σταμάτησαν να παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά πολύ πριν βγει το Scream. Ταινίες όπως “Freddy’s Dead” (Ο θάνατος του Φρέντι), “Jason X” (Τζέισον Χι – Ο Τζέισον στο διάστημα), “Bride of Chucky” (Η νύφη του Τσάκι) και πάνω από όλα “Freddy vs. Jason” (Φρέντι εναντίον Τζέισον) εναγκάλιασαν τη σοβαρότητα των αρχών τους και την σμπαράλιασαν στο δούλεμα. Πολλοί θα πουν ότι ο τρόμος των πρώτων ταινιών ήταν πολύ καλύτερος από την διασκεδαστική αηδία των επόμενων, αλλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτές οι ταινίες δεν αναμασήθηκαν τόσο επειδή ήταν τρομακτικές, ούτε επειδή ήταν αστείες! Ο λόγος που έχουμε τόσες από αυτές τις ταινίες είναι αυτό που δεν παραδέχονται όλοι οι κρυφο-fan των θρίλερ για τον εαυτό τους. ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΠΑΔΟΙ ΤΩΝ ΨΥΧΑΚΗΔΩΝ! Οι κακοί γίνανε ήρωες! Δεν έχω δει 13 ταινίες με τον Τζέισον για να τον δω να χάνει στο τέλος από τους “καλούς”, τις έχω δει όλες αυτές τις “πατάτες” για να δω τον Τζέισον να ξεριζώνει κεφάλια, να βιδώνει ανθρώπους σε τρυπάνια, να τους κόβει τα χέρια με το “μασάτι”, να τους ξεντεριάζει με το κουρευτήρι του γκαζόν, κ.λπ. κ.λπ. Η κούκλα του Τσάκι με το κουζινομάχαιρο είναι μέσα στα πέντε πρώτα σε πωλήσεις παιχνίδια όλων των εποχών. Ο Φρέντι Κρούγκερ ήταν παιδεραστής ψυχοπαθής δολοφόνος και τον επιστρέψανε με το ζόρι μετά από απαιτήσεις θαυμαστών οκτώ φορές! Ο Πίνχεντ (αυτός με τις πρόκες στο κεφάλι) είναι σεξ σίμπολ για τον κόσμο του S’N’M. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΡΕΕΕΕ! Ναι, το παραδέχομαι! Μετά την πρώτη ταινία (ή στην περίπτωση του Παρασκευή και 13, τη δεύτερη) όλοι οι δολοφόνοι άρχισαν να γίνονται καρικατούρες και κλισέ. Αυτό δεν το βλέπω όμως εγώ σαν παρακμή. Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ άρχισαν να μοιάζουν με φιγούρες παιχνιδιών, τόσο πιο πολύ επέστρεφαν για εμένα στις ρίζες τους. Ναι, σίγουρα, μπορεί μέσα από τα σεναριακά κενά να περάσει υπερωκεάνειο. Ναι, σίγουρα, οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν εκνευριστικοί (αλλά αυτό μας βόλευε γιατί σε αυτούς φανταζόμασταν το νέτο που μας “πίτωσε”/τη γιαγιά μας που γκρίνιαζε/τον Μπάγιεβιτς κοκ, πράγμα που έκανε τον τελικό και αναπόφευκτο θάνατό τους ακόμα πιο γλυκό). Ναι, σίγουρα, σαν ταινίες ήταν όλες για τα πανηγύρια. ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΗΤΑΝ “ΘΕΣΠΕΣΙΟΙ”! (για να μην πω “γ@μ@τοι”) Ολοι τους έχουν επιβιώσει στην βιομηχανία του κινηματογράφου για τουλάχιστον 20 χρόνια (μερικοί και 30). Οπότε πάρτε νά’χετε! Αν δεν σας αρέσει τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία! Για να το θέσω καλύτερα. Αυτό το παραλήρημα δεν το γράφω για να πείσω κανέναν για το πόσο καλές ήταν αυτές οι ταινίες (δεν ήταν), ή για να σας πείσω ότι παλιά ήταν τρομακτικές (παιδάκι ήμουν και δεν τρόμαζα), ή έστω για να σας αποδείξω ότι ήταν κάτι συγκλονιστικό όσον αφορά τη βία ή το αίμα (ταινίες όπως τα Evil Dead ή το Bad Taste ή το Braindead, ήταν πολύ πιο αηδιαστικές). Απλά προσπαθώ να σας πω ότι αν η ταινία είναι πιστή στην φυσιολογία και την ψυχολογία του δολοφόνου τότε εγώ θα την γουστάρω όσο χάλια και να είναι.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Το αυτό παραλήρημα δεν ισχύει για τις ταινίες της δεκαετίας του ’90 ή του 2000 πλην ίσως των σειρών Scream και Saw. Με αυτά σαν δεδομένα προχωράω στην ανασκόπηση και κριτική της τελευταίας ταινίας της σειράς “Παρασκευή και 13”, η οποία αποτελεί και καλά “ριμέικ”.
ΚΡΙΤΙΚΗ/ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ: ΤΙ ΠΑΤΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ; Μπορώ άνετα να ξαναδώ τα πρώτα ογδόντα λεπτά της ταινίας είκοσι φορές, αρκεί να μην χρειαστεί να ξαναδώ το τέλος! Μιλάμε για τελείως ΓΚΑΟ ΓΚΑΟ! Πονάει το κεφάλι μου από την ηλιθιότητα! Δεν είχε απολύτως κανένα νόημα ή καμία σχέση με τη λογική! Ξέρω ότι ο αποκλειστικός σκοπός του τέλους της ταινίας είναι να αφήσει περιθώριο για συνέχεια στην επόμενη ταινία, αλλά αυτό το επίπεδο νοητικής καθυστέρησης είναι πρωτοφανές! Παραδέχομαι τώρα ότι αν η ταινία δεν είχε αυτό το σεναριακό κενό μεγέθους σούπερ νόβα στο τέλος, θα ήταν εντελώς υποφερτή και για τους fan σαν και μένα, ίσως και απολαυστική! Αλλά τι πατάτα ήταν αυτή στο τέλος; Από δω και μπρος (θα ντυθώ γαμπρός) όποτε προσπαθώ να περιγράψω την απόλυτη ηλιθιότητα θα δείχνω μια φωτογραφία του πιτσιρικά από το Supernatural που πρωταγωνιστούσε στην ταινία! Τί σκεφτόνταν ο πίθηκας;! Τί θα έλεγε στους μπάτσους;! Τί τραβάει η μάνα μου για μένα;! Η υπόλοιπη ταινία ήταν κλισέ, στάνταρ, χαζή, βαρετή, διασκεδαστική και είχε και μερικές αστείες ατάκες αλλά, αποκλειστικά χάρις στο τέλος, αρνούμαι να την αξιολογήσω και μπορώ μόνο να την κακολογήσω, να την βρίσω και όταν την αγοράσω σε dvd να την κατουρήσω. Της βάζω 0 με άριστα το 5…
Με τιμή και ηλιθιότητα, Μεταλλεργάτερ
Επιτέλους, να δούμε και μια ταινία που ο πρωταγωνιστής ξεντεριάζει τον κακό και μετά παίρνει τα άντερά του και πηδάει απ’την ταράτσα ως άλλος McClain στο τέλος του Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, για να προσγειωθεί στον από κάτω όροφο σπάζοντας το παράθυρο… Ροντρίγκεζ, μόνο εσύ μπορείς να σκηνοθετήσεις το Deadpool, εσύ Machete μου, κανένας άλλος! Lindsay Lohan πούλα-φύγε, Avi Arad δεν ξεχνώ! Προδότη Χιου Τζάκμαν!
Όλοι έχουμε δει στο τοπικό ντιβιντάδικο ταινίες με παρόμοιο τίτλο με τα εκάστοτε blockbuster που κυκλοφορούν με το πρόθεμα “Asylum’s” (δηλαδή της εταιρίας Asylum). Αυτές οι ταινίες είναι οι πιο χαλασμένες που έχουν γίνει ποτέ, με αγαπημένη μου από αυτές τον Γιγάντιο Καρχαρία Εναντίων Κροκοδειλοδεινόσαυρου! Ξαναείδα λοιπόν πρόσφατα το “Sir Arthur Conan Doyle’s Sherlock Holmes” (που έγινε μπας και μπερδευτεί κανένας και πάει και το δει αντί για την ταινία με τον Robert Downey Jr.). Λοιπόν, η ταινία είναι επική σε επίπεδο ανατίναξης εγκεφάλου. Spoilers: Στο τέλος ο Σέρλοκ Χόλμς καβάλα σε αερόστατο εξοπλισμένο με μυδράλιο, πολεμάει στον ουρανό του Λονδίνου ένα τεράστιο ρομποτικό δράκο, τον οποίο οδηγάει ο ανάπηρος αδελφός του Σέρλοκ, ο οποίος φοράει τη στολή του Iron Man. Ταυτόχρονα ο Watson καβάλα σε άλογο κυνηγάει μια καμαριέρα cyborg η οποία έχει ενσωματωμένη πυρηνική βόμβα και πάει για να ανατινάξει τη βασίλισσα. ΥΠΟΨΙΝ, όλα αυτά γίνονται στην σκηνή τέλους της ταινίας, και δεν αναφέρω καν το σκηνικό με το γιγάντιο χταπόδι ή τον τυραννόσαυρο! Και ναι, ξαναθυμίζω ότι ο τίτλος της ταινίας είναι “Ο Σέρλοκ Χολμς του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ”. Δώστε σημασία σε αυτές τις ταινίες παιδιά. Μπορεί να είναι χάλια, αλλά είναι απολαυστικότατες…
Η φωνή του Φρέντι Μέρκιουρι είναι τεχνικά ανεπανάληπτη. Δεν έχει υπάρξει, ούτε θα ξαναϋπάρξει ποτέ, και δεν πά να μιλάμε και για τεχνίτες τραγουδιστές της όπερας. Οποιοσδήποτε μπορεί να τραγουδήσει οποιοδήποτε κομμάτι των Queen για περισσότερα από 8 με 10 δευτερόλεπτα (!!!), όχι ολόκληρο, 8 με 10 δευτερόλεπτα είναι υπεραρκετά, και δεν κάνει αυτή τη στιγμή ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ σαν 2ος καλύτερος τραγουδιστής όλων των εποχών, αδικείται κατάφωρα.
Και να σημειωθεί ότι μιλάω μόνο για τα τεχνικά σημεία της φωνής και της ερμηνείας του. Η χροιά του ή το χρώμα της φωνής του μπορεί να μην σου αρέσουν άμα δεν γουστάρεις αυτό το είδος μουσικής, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.
Για αυτόν και μόνο το λόγο, καλώ όλους τους ακροατές, εσάς και τους ηχολήπτες του σταθμού, για να δημιουργήσουμε κίνημα ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΤΩΝ QUEEN AΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΡΑΟΚΕ. Δεν γίνεται. Αν κάποιος μπορεί να τραγουδήσει σαν τον Φρέντι δεν πρέπει να το κάνει σε καραόκε, αλλά σε στάδιο με 50000 κόσμο.
Δεν υπάρχει καλύτερος δρόμος προς την αυτοκατανόηση από το να προκαλείς τον εαυτό σου στα άκρα, καθημερινά και συνεχώς, κάθε ώρα και λεπτό. Και άν αυτό που κατάλαβαίνεις για τον εαυτό σου δεν βγάζει νόημα, δεν πειράζει. Μόλις έκανες το πρώτο βήμα προς την γνώση…
“Δεν είναι ποιός είμαι απ’ έξω, αλλά αυτό που κάνω που με προσδιορίζει…” είχε πει ο Batman στην ταινία αλλά αυτός ήταν ένας πλούσιος πίθηκας με όλα τα λεφτά και τις ομορφιές του κόσμου και έλεγε μλκίες! Ε ναί λοιπόν! Το απ’ έξω είναι εισητήριο για μια καλύτερη ζωή. Προσπαθούμε να επιζήσουμε στη δικτατορία του κάλλους. Γιατί είναι όλα τα επιπλά μου “συναρμολογούμενα” απ’το ΙΚΕΑ; Γιατί έχω 42″ τηλεόραση; Γιατί βρίσκονται διάσπαρτα στο σπίτι μου όλα αυτά τα χριστιανικίστικα εικονάκια με τους δήθεν άγιους τη στιγμή που εγώ έπαψα να πιστεύω από 5 χρονώ (ιδιαίτερα απ’ τη στιγμη που μένω ολομόναχος στο μπουρδέλο); Κυριότερα, γιατί να πρέπει να κάνω ντους κάθε φορά που ετοιμάζομαι να βγω με την γκόμενα; Θέλω να κάνω ντους όταν γυρνάω απ’τη δουλειά μόνο, έτσι δεν είναι;
Θα σου πω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Γιατί “πρέπει”! Ε λοιπόν Γ*ΜΩ ΤΑ “ΠΡΕΠΕΙ”! Γ*ΜΑ ΤΑ! Από εδώ και μπρος θα πληρώνω και θα κάνω μόνο τα πράγματα που πραγματικά αγαπάω ή με ενδιαφέρουν στον πυρήνα τους… Όχι αυτά που “πρέπει”. “Ο θεός να σε φυλάει από το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αποφασισμένο μεταλλεργάτη!” που λέγανε και οι παλιοί! Το μόνο που θα παραμείνει taboo κοπέλα μ’, είναι να πληρώνεις εσύ όποτε βγαίνουμε. Δεν υπάρχει αυτό. Και μόνο η κίνηση “βγάζω το πορτοφόλι” είναι προσβλητική! Άσ’το καλύτερα. Δεν βγήκαμε. Σε έβγαλα. Μπορεί να νομίζεις ότι κάνουμε κάτι μαζί αλλά είναι ψευδαίσθηση. Σε αφήνω να νομίζεις ότι κάνουμε κάτι μαζί αλλά στην ουσία κάνουμε μαζί ότι θέλω εγώ! Ακόμα και όταν σου λέω να αποφασίσεις τί θα κάνουμε, πάλι εγώ κάνω ότι θέλω. Απλά λατρεύω να σε κάνω να νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο. Μην παραμυθιάζεσαι…
Μερικές φορές κάποιοι με ρωτάνε “Τί σου δίνει έμπνευση να γράψεις αυτά που γράφεις;”… Τίποτα! Δεν υπάρχει η έμπνευση σαν έννοια. Είναι μια μούφα που δημιούργησαν οι καλλιτεχνάδες για να παραμυθιάσουν τον κόσμο ότι κάτι κάνουνε. Δεν υπάρχει έμπνευση. Μόνο ανάγκη και προπόνηση. Θέλω να πω πράματα, το έχω ανάγκη. Έχω πει τόσα πολλά που πλέον μου αρέσει ό,τι λέω. Μην το θεωρείς κάτι παραπάνω από το αυτονόητο. Αν είχες και εσύ την ανάγκη να γράψεις/πεις πράματα, θα έγραφες τόσα που 5-6 χρόνια μετά θα ήσουν συγγραφέας ή στιχουργός. Μην θαυμάζεις ανθρωπους για αυτό που “είναι”. Αυτό είναι απαράδεκτο για μένα. Να θαυμάζεις πράματα που έχουν κάνει. Δεν πρέπει να με γουστάρεις εμένα. Πρεπει να γουστάρεις ένα τραγούδι, ένα δίστιχο, ένα κείμενο που έχω γράψει, ένα καράβι που έχω επισκευάσει, μια ιστορία που έχω πει… Μέχρι εκεί… Γιατί πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα με ποιον έχεις να κάνεις! Δεν είμαι τα τραγούδια μου (μερικές φορές)! Σίγουρα δεν είμαι τα καράβια που έχω φτιάξει! Πολλές φορές δεν ήμουν καν οι πράξεις μου στο παρελθόν… Είμαι και αυτά, αλλά όχι μόνο αυτά. Είμαι το σύνολο της συμπεριφοράς μου. Είμαι όλα τα μικροπράματα που θα σου σπάσουνε τα νεύρα στο μέλλον. Οπότε τράβα γ*μίδια και καλή σου μέρα! 🙂
Άν θες να συνεχίσεις να με συμπαθείς δεν μπορώ να σε σταματήσω, αλλά μπορώ να σε προειδοποιήσω. Έρχεται καταιγίδα, τα σκ*τά θα περάσουν μέσα απ’τον ανεμιστήρα, ο τοίχος θα γίνει καφετής και στο τέλος κάποιος θα πρέπει να τον καθαρίσει… Ξέρω το ρόλο μου σε αυτό που θα γίνει, ό,τι και άν γίνει… Και τότε δεν θα με συμπαθείς… Είτε δέξου τον δικό σου ρόλο, είτε πάλεψε να τον αλλάξεις. Μήν μου κλαίγεσαι στη γωνία γιατί δεν σου αρέσει ο ρόλος σου ή επειδή σου αρέσει ο ρόλος του αλλουνού. Δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα άλλο απ’το να εκνευρίσεις ανθρώπους σαν κι εμένα, που έχουν διαβάσει το σενάριο και ξέρουν τί θα γίνει. Θες να με εκπλήξεις; Φέρε μου διορθωμένο σενάριο!
Με λόγο και τιμή, Μεταλλεργάτερ…
Υ.Γ. Μανουβραδόροι όλων των χωρών ενωθείτε! Υ.Γ.2. Superman είναι η συντομογραφία. Κανονικά το πλήρες μου ήταν Superμανουβραδόρος αλλά το κούρεψα… Υ.Γ.3. Ποιός θα νικούσε σε μια μάχη ανάμεσα στο Τεράστιο Αρμαντίλο και τον Gay Αρχαίο Βρυκολακόμπατσο;
Ωδή στο «The howling» από Babel
Το έχω συνδυάσει με το The Howling II: Your Sister Is A Werewolf (με Christopher Lee και τον Σβαρτζενέγκερ των φτωχών, τον απόλυτο “φωνάζω και πυροβολάω στην κάμερα”, τον ένα-πολυμετοχικό και αδιαίρετο Reb Brown, ελληνικός τίτλος “Η Γυναίκα Λυκάνθρωπος”) γιατί το είδα το 1986 στο Σινεάκ στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά, σε ηλικία 5 ετών, και πέρα από λυκάνθρωπους και ανθρωποφαγίες που πλέον δεν με πείραζαν (4 χρονών είχα δει το Alien του Ridley Scott), πέρα από όλα αυτά ήταν Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που είδα βυζόμπαλα. Κομπλέ. Να σκίζει το χιτώνιο φάτσα στην κάμερα, με το πρόσχημα ότι θα μεταμορφωνόταν σε λυκάνθρωπο, αλλά για 10-15 δευτερόλεπτα τα είδαμε φάτσα-κάρτα και θα τα θυμόμαστε για πάντα. Sybil Danning, εσύ, τα δυο σου μεμεδόνια, το μυαλό μου, εσύ, η μνήμη μου, εσύ, τα μικράτα μου, εσύ. Αρχή και τέλος εσύ. Ρησπέκτ.