Κάθε φορά που βρίσκεσαι μακρυά από κάθε ίχνος πολιτισμού και η μόνη πιθανότητα ψυχαγωγίας -και ταυτόχρονα το μόνο ψυχολογικό σου αποκούμπι- είναι ένα παμπάλαιο τρανζιστοράκι (και οχι ψηφιακό ραδιοφωνο κ.λ.π), οι μόνοι σταθμοί που πιάνεις είναι είτε ο σταθμός της εκκλησίας, με ψαλμωδίες, κηρυγματα και προοσωπικες μαρτυρίες, είτε σταθμοί κλασικής μουσικής με αφιέρωμα στο ρόλο του φαγκότου στην ορχήστρα της μετα-μπαρόκ εποχής.
