Στις «ερωτικές» ταινίες, όταν πλησιάζει η στιγμή της ολοκλήρωσης, η πρωταγωνίστρια με ύφος γεμάτο τόλμη και αυτοπεποίθηση, προκαλεί τον πρωταγωνιστή να ολοκληρώσει. Όταν όμως πάρει την πρώτη «δόση», αμέσως το ύφος της μετατρέπεται σε ύφος αμηχανίας, έκπληξης, ακόμα και πανικού…
Όταν ο διαιτητής σφυρίξει πλάγιο, συχνά ο παίχτης πού ετοιμάζεται να το εκτελέσει, το σκέφτεται μερικά δευτερόλεπτα (ακόμα και αν βιάζεται η ομάδα του) και τελικά αφήνει την εκτέλεση σε κάποιον άλλο, που υποτίθεται χτυπάει τα πλάγια πιο δυνατά, ο οποίος όμως ποτέ δεν βάζει την αναμενόμενη δύναμη και απλά πετάει τη μπάλα στον πιο κοντινό συμπαίκτη.
Η ανθεκτικότητα των φωνητικών χορδών του ανθρώπου είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία του. Ποτέ δε θα ακούσεις παιδάκι 2-3 χρονών να είναι βραχνιασμένο, ακόμα και αν τσίριζε για ώρες με όλη του τη δύναμη, ενώ ένας ενήλικος με 4-5 δυνατά συνθήματα στο γήπεδο αποκτά φωνή φορτηγατζή.
Το κορνάρισμα μικρής διάρκειας, συνοδεύεται από ένα «ΑΝΤΕ». Το κορνάρισμα μέσης διάρκειας συνοδεύεται από ένα «ΑΝΤΕ ΡΕ». Το κορνάρισμα μακράς διάρκειας συνοδεύεται από ένα «ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!».
Στα μάτια του οπαδού, η ομαδάρα του ποτέ δε χάνει σε ντέρμπι. Απλά «ανασταίνει το νεκρό αντίπαλο».
Όταν κάποιος σχολιαστής αναφερθεί στην πολύ καλή απόδοση του Λουκά Βύντρα την φετινή χρονιά, τότε πάντα αυτός που είναι δίπλα του θα συμπληρώσει: «Ααααα… και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όσοι προπονητές πέρασαν από τον πάγκο του τριφυλλιού, έδωσαν στον Λουκά φανέλα βασικού, έτσι;».