Όσο τίμιο κι αν σου φαίνεται ένα πορνοσάιτ, πάντα θα πετάξει ύπουλα-ύπουλα ένα bannerάκι κάτω από τη σελίδα.
Πληρώνεις σε μία ταβέρνα και σου φέρνουν ρέστα π.χ 1,40 ευρώ. Σκέφτεσαι ό,τι αν αφήσεις πουρμπουάρ τα 40 λεπτά και πάρεις το ένα ευρώ, θα φανείς τσιγκούνης. Αν αφήσεις το 1 ευρώ και πάρεις τα 40 λεπτά, θα φανείς μεγαλύτερος τσιγκούνης και θα γεμίσεις και ψιλά την τσέπη σου. Οπότε τα αφήνεις όλα.
Υπάρχουν 2 κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που στην ταβέρνα θα φάνε το φαγητό που έπεσε στο χάρτινο τραπεζομάντηλο και αυτοί που θα τους κοιτάξουν επικριτικά γι’ αυτό.
Όταν ψάχνουμε για παρκάρισμα σε «δύσκολη. περιοχή, στατιστικά τουλάχιστον 3 φορές ξεγελιόμαστε από θέση στην οποία είτε υπάρχει κάδος, ή είναι θέση για άτομα με αναπηρία ή είσοδος πολυκατοικίας ή κάποιος έχει βάλει κάποιο αντικείμενο.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί θεωρείται απρεπές μία γυναίκα να κυκλοφορήσει με τα βαμβακερά της εσώρουχα έξω, ενώ με το μαγιώ της, το οποίο αποκαλύπτει ακριβώς τις ίδιες περιοχές του σωματός της, είναι κάτι το φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει και για τα αντρικά μποξεράκια…
Η έκφραση «δεν υπάρχεις» χρησιμοποιείται με 2 εντελώς εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες.
Όλοι μας σε στιγμή απαράμιλλης αμηχανίας, έχουμε βγάλει το κινητό και -για να ξοδέψουμε λίγο χρόνο δικαιολογώντας αυτή την κίνηση- το ξεκλειδώσαμε, μπήκαμε στα μηνύματα, διαβάσαμε ένα παλιό μήνυμα (σαν να ήταν καινούριο), το ξανακλειδώσαμε και το βάλαμε στην τσέπη.
Αν γίνει κάποια καταστροφή (σεισμός, πλημμύρα, κτλ), ή συμβεί κάποιο «στραβοπάτημα» σε εθνικό θέμα, τότε σε τουλάχιστον ένα blog θα δημοσιευτεί μια φωτογραφία photoshop-αρισμένη με τον Μητσοτάκη να δίνει μια ευχή για αυτό το ζήτημα.
Κάθε ξένος ποδοσφαιριστής που έρχεται ως μεταγραφή του Παναθηναικού ή του Ολυμπιακού, στην πρώτη του δήλωση θα πει ότι “ήρθε στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδος”.
Αν ένα παιχνίδι είναι μαγνητοσκοπημένο, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, μας προσφέρει τη μισή ευχαρίστηση από ένα live.
