ΜΕ ΕΠΝΙΞΕ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ. ΕΚΕΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑ. Η ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΨΗΛΑ, ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΠΑΝΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΝ. ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΦΟΒΟΤΑΝ. ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ, ΑΓΡΙΕΥΑΝ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ. ΤΩΡΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ. ΕΜΕΙΣ, ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ. ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ, ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ, ΠΟΥ «ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ», ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. “ΚΑΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΑΥΤΑ, ΜΑ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΥΓΙΗ ΛΟΓΙΚΗ. ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΖΩΟ, ΣΑΝ ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ, ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟ ΖΩΟ”.
