Οταν ημασταν μικροι και παιζαμε στης πλατειες με το τοπι οταν για καποιο λογο μας εφευγε υπηρχε παντα ενας που του φωναζαμε να μας δωσει την μπαλα και παντα αυτος πρωτα εκανε «ποδαρακια» (που ποτε δεν τα καταφερνε), χαμογελουσε και μετα μας εδινε την μπαλα.
Αν ο Γκοντζος ηταν οι κρεμαστοι κηποι της Βαβηλωνας, που εχουν περασει στην αιωνιοτητα, τοτε εσεις θα ησασταν ο κηπος της γειτονισσας μου, ο οποίος είχε σημειωμα στο φραχτη που ελεγε «αν ξανακοψεις λουλουδι απο το κηπο μου να σου κοπει το χερι».
