Ο ευτραφης καζουαλ περιπτερας, φυλακισμενος στα προιοντα της θλιψης και τις ενοχες του, προσπαθησε ξανα να προσεγγισει το ονειρο που μονο η αμαζονα φοιτητρια του Λονδινου του παρειχε απο τοτε που ηταν παιδια. Τοτε που ο συνοικισμος ειχε μετατραπει σε μια απεραντη «Γαλαζια Λιμνη», τοτε που κυνηγουσαν μονιασμενοι και ανεμελοι αυτη την ροκ επαναστατικη καθημερινοτητα οπως μονο ο Τζιμ Μορισον ειχε εκφρασει σε μια αλλη, πιο ρομαντικη εποχη. Αλλα φευ… Εκεινη λουλουδου σε ενα υπογειο μπουζουκτσιδικο που ανηκει σε ομογενεις απο την Καβαλα. Φολα Παοκ. Οικονομικη κριση βλεπεις. Μαζευε κι ας ειν’ και ρωγες. Εντεχνος ο Σαββιδακης με την πιρογα του, ετοιμαζεται για πρωιναδικο. Μ’ αεροπλανα και βαπορια να γινουμε ολοι ψυχολογοι, να ψυχολογησουμε τις μπιρες απ το μικρο μας μινι μαρκετ.
Εκεινος επαιζε ντραμς. Και στο περιπτερο κρατωντας κιντερ μπουενο, χτυπωντας λυσσαλεα τσιγαρα και περιοδικα. Και στο σαλονι του με τις επιθυμιες του να χτυπουν το ριζικο του, βγαζοντας ηχους χαρμολυπης και εγωκεντρισμου. Τελικα προσπαθησε πολυ και αδυνατισε. Μετα τα ξαναπηρε. Εβαλε δαχτυλιδια στα δαχτυλα των ποδιων του, ετσι τον εμαθε η αδερφη του που πηγαινε ξυπολυτη για σοπινγκ θεραπι. Μεχρι εκει. Εφτιαξε ομαδα 7επι7, τα σαρωσε ολα. Ειχε Βραζιλιανους μεσα. Η φοιτητρια το ‘ριξε στη γιογκα αφου πρωτα γνωρισε εναν Κινεζο και την γλενταγε με τον Νιγηριανο κολλητο του. Οσα χρονια κι αν περασαν η μπασκετα στο μικρο γηπεδακι που παιζαν τα παιδια πιτσιρικια εμεινε αγερωχη – μαλιστα καποιοι την ονομασαν Σουλα για να την προσωποποιησουν μαζι με τα ονειρα για αθανασια και δοξα. Τι ‘ναι ο ανθρωπος, τι ‘ναι ο ερωτας… Τι ειμαι εγω, ο αφηγητης, που μολις τωρα δεχτηκα τα πυρα της συζυγου μου επειδη εχω το λαπτοπ μια ωρα επ’ ωμου. Σας αγαπω γιατι μου δωσατε οραμα.
Μεγαλη κινηματογραφικη αληθεια για ψαγμενους: τελικα σε ολα τα παλια ωραια εργα ο μικρος θεος Τζο Πεσι ηταν αυτος που πηδαγε κρυφα τη γυναικα του ντε Νιρο.
