Σαββάτο βράδυ…. Με τη συγκίνηση της αναμονής του μεγάλου πολιτισμικού γεγονότος της χρονιάς τίθεμαι μετά του υιού μου έμπροσθεν της τηλεοράσεως… Λίγο μετά τις 11, ένας μικρός θεούλης, ένας μεγιστάνας του παγκοσμίου πενταγράμμου δίνει την ερμηνεία της ζωής του. Ερμηνεία που ωθεί τον υιο μου τον μονογενη να ψηφίσει με δάκρυα στα μάτια, (βέβαιος για τον θρίαμβο του ινδάλματος του) τον Ένα, τον Μοναδικό, τον Ανεπανάληπτο Πήτερ Νάλιτς… Παρασυρμένος από την ορμή των νιάτων, εκπέμπω δεκάδες μηνύματα υπέρ του καλλιτεχνικού ογκόλιθου… Μάταια, λίγο μετά τις 12 ήρθε η καταστροφή…
Δεν θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες, το ιστορικό το ξέρετε όλοι… Με τον σπαραγμό του πατέρα όμως θα ουρλιάξω τις συνέπειες αυτής της καταστροφής…. Το παιδί βλέποντας τη ροή των αποτελεσμάτων και δη την βαθμολογία της μικρής Μπανανίας στην οποία άθλια τύχη μας έριξε σαν κοινωνικά απόβλητα, έπαθε νευρικό κλονισμό… Φώναζε πλήρης δακρύων «…δεν υπάρχει, θεός, δεν υπάρχει Τσακ Νόρις, δεν υπάρχει (ήμαρτον πολυευσπλαχνε) Γκότζος!». Ζω το δράμα μου, το παιδί έχει πέσει στα ψυχοφάρμακα και δεν βρίσκει νόημα πια στην τέχνη…. Δεν μπορώ να πω τίποτα πια για την κατάντια μας σαν λαός… Απλά λυπάμαι…