Καλοκαιρι του σωτηριου ετους 1997. Ενας πιτσιρικας μολις στα 10 του χρονια εχει αναγκαστει εκ τυχαιων συνθηκων να παει με τη μαμα του για ψωνια στη γειτονια. Η πολυ πειστικη, μα και τοσο κοινοτυπη ατακα της μαμας του “κατσε φρονιμα και στον γυρισμο θα σου παρω παγωτο”, του εχει κοψει καθε του προθεση για γκρινια, την ωρα που η μητερα του διαλεγε, με περισση ευλαβεια, τις ντοματες της ημερας.
Ξαφνικα, γινεται μαρτυρας ενος περιεργου περιστατικου. Δυο τυποι, γυρω στα 40, περνανε συζητωντας διπλα απο το μαναβικο. Την ωρα που περνανε διπλα απο το καφασι με τα ροδακινα ο ενας σκυβει, παιρνει ενα, το σκουπιζει στο πουκαμισο του, το δαγκωνει και χωρις καν να κοιταξει προς το μερος του μαναβη, συνεχιζει αμεριμνος την κουβεντα και το περπατημα του. Ο πιτσιρικας ταραζεται. “Μαμα, αυτος ο κυριος πηρε ενα ροδακινο και δε το πληρωσε… Γρηγορα! κανε κατι…”, φωναξε. “Και συ τι ηθελες; Να περιμενει μιση ωρα στην ουρα για να πληρωσει 30 δραχμες;”, του απαντα η μητερα του βυθισμενη στο ψαξιμο της λιγοτερο χτυπημενης ντοματας.
Το μυαλο του πιτσιρικα,πηρε φωτιες.Απο τη μια ακουγε μια φωνη μεσα του που του ελεγε οτι ο τυπος εκλεψε, και απο την αλλη μια αλλη φωνη, που ελεγε οτι ο τυπος ηταν κερδισμενος αφου και ροδακινο εφαγε και δεν πληρωσε και -το σημαντικοτερο- δεν τον κυνηγησε κανεις. Η θεληση του στο να διαλεξει ποια απο τις 2 φωνες ειχε δικιο τον εκανε να ξεχασει ακομη και την υποσχεση της μητερας του για παγωτο και ξαπλωμενος πια στο κρεβατι του κοιτωντας το ταβανι ειχε πια αποφασισει: ο τυπος ηταν κερδισμενος. Καλα εκανε.
Ενας νεοΕλληνας ειχε γεννηθει….
Υπαρχουν δυο ειδη ανθρωπων: Αυτοι που οταν συμπληρωνουν ενα δελτιο γεμιζουν το κουτακι με μια τελεια και αυτοι που γεμιζουν το κουτακι με ενα “χ”.
