Λίγο πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα ο Μαρ(τ)σέλο το πήρε απόφαση ότι το μέλλον του είναι εδώ. Πήγε στο ελληνικό βιβλιοπωλείο της φαβέλας του και χτύπησε, γεμάτος αποφασιστικότητα, το «Γραμματική και Συντακτικό» του Τριανταφυλλίδη. Ποτέ ξανά δεν θα διερωτηθεί τι χαριτωμενιά πέταξε ο Καραγκούνης στην προετοιμασία, τότε που «όλοι έσκασαν στα γέλια». Ποτέ πια δεν θα χάσει την θέση του στην ομάδα γιατί δεν είναι στην «κλίκα» των Ελλήνων. Ποτέ πια δεν θα χρειαστεί διερμηνέα για να βροντοφωνάξει «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ’ΡΘΩ ΡΕ Π*#ΣΤΗ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ;».
Όπως το αεροπλάνο κατάπινε τα χιλιόμετρα στους αιθέρες μεταφέροντας τον ήρωα μας στην νέα Γη της Επαγγελίας του, έτσι κι αυτός κατάπινε τις σελίδες του νέου του Ευαγγελίου, φτάνοντας στις πτώσεις των ονομάτων. Σ’εκείνο το σημείο πήρε να αποστηθίζει τις διάφορες μορφές που παίρνει το ονοματεπώνυμο του, με την κλητική πτώση του επωνύμου του να τον διασκεδάζει αφάνταστα επανεμφανίζοντας το ανεπαίσθητο μειδίαμα που φώτιζε το πρόσωπό του σε στιγμές απόλυτης αγαλλίασης τις παλιές καλές μέρες. Το χαμόγελο όμως πάγωσε στα χείλη του με το που πέρασε την πύλη της Παιανίας και άκουσε το μελαψό αγόρι να του λέει με φωνή 4 που φάνηκε στον Μαρ(τ)σέλο παράταιρη αντικρίζοντας το μάλλον μετρίου αναστήματος σώμα του: «ΜΑΤΕ ΙΣ ΜΑΪ ΜΙΝΤΟΛ ΝΕΪΜ».
Αν ο Γκόντζος ήταν η ιστορική «ελληνική-στα-αγγλικά» ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα στην Ουάσινγκτον το 1957, εσείς θα ήσασταν το ελεεινό προεκλογικό μήνυμα που πήρα στο κινητό προ διμήνου από ακροδεξιά/εθνικιστική/ελληνοφρενή κομματική εν Κύπρω παράταξη, που έγραφε «τιμούμε την ελληνική κληρονομιά μας ψηφίζοντας ελληνόψυχους υποψηφίους» -σε greeklish.
