Στην αρχή κάθε νέας σχολικής… ε, με συγχωρείτε ποδοσφαιρικής χρονιάς και αφού μας ζαλίσουν με στερεότυπα του τύπου “το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος κι όχι αγώνας σπριντ”, “η άλφα ομάδα που δεν παίζει καλά θα φορμαριστεί αργότερα όταν βγει η δουλειά της προετοιμασίας” κτλ., καθόμαστε να απολαύσουμε το προσφερόμενο θέαμα -κυρίως από τις διεκδικήτριες ομάδες του τίτλου. Και εκεί αρχίζει ο παραλογισμός του (ψευτο)διλλήματος “θέαμα ή αποτέλεσμα”.
Και εξηγούμαι: Τα παιχνίδια των πρώτων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι η ομάδα κινδυνεύει να μείνει από νωρίς πίσω στην κούρσα αν έχει ένα-δυο “άτυχα” αποτελέσματα, οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Τα παιχνίδια των μεσαίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική καμπή του πρωταθλήματος που περιλαμβάνει και τον άτυπο μεν απαραίτητο για ψυχολογικούς λόγους δε, τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα. Επομένως,ακόμα κι αν κάποιες ομάδες είναι φορμαρισμένες, είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”.
Τα παιχνίδια των τελευταίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε, άμπαλοι) διότι κάθε χαμένος βαθμός μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια του πολυπόθητου τίτλου οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Και αναρωτιέται ο απλός, ο αγνός, ο αντικειμενικός φίλαθλος (εγώ δηλαδή): πότε, διάολε,θα παρακολουθήσουμε απελευθερωμένο ποδόσφαιρο, δουλεμένους συνδυασμούς, πληθώρα ευκαιριών; Πότε θα σταματήσει ο ρυθμός, ακόμα και των μεγάλων ομάδων μας, να ισούται με το slow motion των άλλων,των ξένων;
