Όταν στο κυριακάτικο ζάπινγκ πετύχουμε το Καρατε Κιντ θα το δούμε όλο σαν μαστουρωμένοι, ρουφώντας ως το μεδούλι την καθε σκηνή. Ειδικά στη σκηνή που ο Ντανιελ-σαν κάνει το περιβόητο χτύπημα στον τελικό μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Κάθε φορά που είναι να πάμε για 5Χ5 προσπαθούμε να μήν καπνίζουμε πολύ πριν το ματς, λες κι αν δεν κάνουμε ένα παραπάνω τσιγάρο θα γίνουμε Κριστιαν Ραουλ Λεδεσμα.
Κάθε φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής κάνει χατ-τρικ, θα πεταχτεί ένας ξερόλας δημοσιογράφος ή ενας γραφικός φίλος και θα πει: “χατ-τρικ δεν ειναι αυτο. Χατ-τρικ είναι όταν βάζεις 3 γκολ στο ημίχρονο” ή “στο χατ-τρικ δε μετράνε κανονικά τα πέναλτυ αλλά τέλος παντων” και συμπληρώνει στο τέλος “στην Αγγλία έτσι το έχουνε…”.
Κάθε φορά που μπαίνουμε σε ανσασέρ καινούριας τεχνολογίας σε πολυκατοικία που κατοικεί φιλος/φίλη και μπεί μαζί μας ένας ηλικωμένος ένοικος της πολυκατοικίας θα μας ρωτήσει: “που πας;”. Εμείς του λέμε π.χ “στον 3ο” και μας πατάει αυτός το κουμπί -λες και δεν έχουμε χέρια να το πατήσουμε ή ντρεπόμαστε.
Όταν έχει ποδοσφαιρικό αγώνα και τυγχάνει εκείνη τη μέρη να έχει πανσέληνο, ο καμεραμαν ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ θα κάνει κάργα ζουμ στο φεγγάρι.