2000-2001 – 11 χρονών. Πρώτη μου σοβαρή επαφή με το μαγικό κόσμο του champions league. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ ο παππούς μου με έπαιρνε και μου μάθαινε τα σκοτεινά και τα απόκρυφα μυστικά της μπάλας…. Είχα μαγευτεί. Η λάμψη των αστεριών με είχε τυφλώσει. Μια μέρα που γύρναγα από το σχολείο, έκανα την καθιερωμένη στάση στο περίπτερο για τσίχλες. Τότε το είδα… αλμπουμακι της Πανινι. Το παίρνω, το ανοίγω και τι να δω! Όλες οι ομάδες, όλοι οι παίκτες, ακόμα και η Ολυμπιακαρα!!! Αφού μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες (το άλμπουμ είναι τσάμπα, τα φακελάκια με τα αυτοκόλλητα κάνουν τόσο κτλ) άρχισα μανιωδώς να δίνω τα λιγοστά χρήματα μου στα “μαγικά χαρτάκια”. Ένα απογευματάκι όμως, εκεί που κολλούσα ευλαβικά τον dennis bergkamp προσέχοντας τις γωνίες, σκέφτηκα “αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί… ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΧΡΉΜΑΤΑ” και τότε ένας μικρός λαμπτήρας άναψε δίπλα από το παιδικό μου κεφάλι…
Εκεί ήταν, στη γωνιά του σιέλ μου δωματίου. Μακρόστενος, κυλινδρικός γύρω στο μισό μέτρο ύψος και είχε πάνω του τυπωμένο το αγαπημένο παπί της Λιμνουπολης. Τον αναποδογύρισα αλλά η σχισμή ήταν μικρή, ενω τα 200ρικα τα 500ρικα και τα 1000ρικα μεγάλα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό πήρα τον πάντα αξιόπιστο χάρακα μου και τον έχωσα βίαια και αδίστακτα βαθιά μέσα στη σχισμή… Ήμουν πλούσιος… Τα 2 ημερήσια φακελάκια έγιναν 4, τα 4 έγιναν 8 και πάει λέγοντας, μέχρι οι gary neville να γίνουν 78. Ήμουν ευτυχισμένος. Η μέχρι πρότινος μονοδιάστατη ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα. Κυνήγαγα όλα τα παιδάκια για να ανταλλάξουμε τους neville με τον Tony Adams, τον τίμιο και τιμημένο bakayoko με τον Effenberg, τον Κουλη τον Καραταιδη με το Ciro το Ferrara κ.ο.κ. Η ευτυχία μου όμως δε θα κρατούσε για πάντα (όπως το αφελές μυαλό μου πίστευε).
9 το βράδυ στο σαλόνι του παππού μου. Ακούω μια φωνή. Ήταν η μάνα μου. Απαντώ στο κάλεσμα…. καλύτερα να μην το είχα κάνει… Μάνα: δε μου λες… παίρνεις εσύ χρήματα από τον κουμπαρά (ανατριχίλα); Εγώ: όχι, γιατί να το κάνω αυτό; (ποιον κορόιδευα; Η φωνή μου έτρεμε) Μάνα: Άμα το έχεις κάνει εσύ, δε θα πας στο πάρτι του Κωστα το Σαββατο (σημειωτέον, το πάρτι ήταν σε 5×5 οπου αναμενόταν φοβερός αγώνας)
Ε: -όχι όχι, δεν το έκανα εγώ. Μ:οκ τότε θα παμε τον κουμπαρά σου για αναγνώριση αποτυπωμάτων…. Τύψεις και φόβος με κυρίευσαν. Από τη μια ο αγώνας… από την άλλη η σίγουρη σύλληψη. Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα βρίσκονταν παντού.Θα με έβρισκαν και θα με έπιαναν. Ένας κόμπος σκαρφάλωσε από τα μέσα μου και σταμάτησε στο λαιμό μου. Έσπασα….
Ο αγώνας έληξε 11-8.Μου το είπαν τη δεύτερα στο σχολείο Το αλμπουμακι το έχω ακόμα. Μου λείπουν 13 παίκτες…