Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: αυτοί που με οποιοδήποτε ψαλίδι καταφέρνουν να κόψουν χαρτί και αυτοι που έχουν μια μαγική ιδιότητα να καταφέρνουν να αποτυγχάνουν, απλα τσαλακώνοντας το χαρτι. Μπόνους κατηγορία, αυτοί οι τίμιοι που κόβουν το χαρτί ΧΩΡΙΣ να κλείσουν το ψαλίδι.
Ολοι έχουμε τεστάρει την ποιότητα ηλεκτρικής συσκευής α) με το μάτι, β) με την υφή του πλαστικού, γ) με το όνομα, δ) με την προέλευση (λες και είναι πιο ποιοτικό το μίξερ απο την Ινδονησία απο το κινέζικο). Επίσης πολλές φορές συνοδεύουμε το τεστ με κλισέ όπως «πφ, κινέζικο», «αυτό θα σου μείνει στο χέρι/ανατιναχτεί» κοκ.
Η διαφορά ανάμεσα σε πεπειραμένο και άμπαλο ποδηλάτη φαίνεται στις «χαμηλές» ταχύτητες. Ο πεπείραμένος απλά βάζει το πόδι, ενώ ο άμπαλος για να δείξει Tour de France δεν βάζει πόδι, με αποτέλεσμα να κρατά το τιμόνι λες και έχει πάρκινσον, να κάνει ζιγκ ζαγκ για να κάνει ισοροπία και να περνά ξυστά (όχι πάντα..) απο δύσμοιρους περαστικούς.
Ολοι εχουμε σκονταψει σε ανασηκωμενο πεζοδρομιο και, για να γλιτώσουμε τη σαβουρα, κανουμε ενα δυνατο αποτομο βημα προς τα μπροστα, ενω ακολουθούν και αλλα αντίστοιχα βήματα φθίνουσας δύναμης.
Υπάρχουν 2 κατηγορίες ανθρώπων: αυτοι που διαβάζουν το λατινικο αλφάβητο κανονικα (εη, μπι, σι, ντι) και αυτοι που οπου γίνεται το αντικαθιστούν με το ελληνικο (αλφα, βητα, σι, δελτα). Τέλος, υπάρχει και η μπόνους κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι οσα γράματα δεν αντιστοιχούν με τα ελληνικα τα περιγραφουν (c: μισοφέγγαρο, y: το ύψιλον με τη μαγκουρα, j: το γιωτα με τη μαγκουρα, r: το ρο το αγγλικο κ.ο.κ. ).
Οταν είμασταν μικροι και παιζαμε μπαλα, πιστεύαμε πως οσο πιο πολλη φόρα πάρουμε τοσο πιο δυνατο θα ειναι το σουτ.
Δύο είναι τα ζητήματα που ταλανίζουν απο το χθες μέχρι σήμερα τη μπάλα της αλανας α) Αν οταν ο τερματοφύλακας αποκρούσει με τα ακροδάκτυλα , μετραει ως κόρνερ ή γκολ (μαζι με φράσεις του τυπου “τον κρεμασε”) και β) Αν μετράει το γκολ απο ελευθερο.
Όταν πάμε σε μια γεματη παραλια, έχουμε ένα αίσθημα ψάρακα βλεποντας τους γύρω να έχουν ξεκινήσει ρακετες-ξαπλα-μπαλιτσα-κολύμπι, ενω εμεις ακόμα προσπαθουμε να στερεώσουμε την ατιμη την ομπρελα. Αυτο το αίσθημα μας ακολουθεί, μεχρι να μπόυμε -πλήρως- στο νερο.
Μεγάλες Καλοκαιρινές Αλήθειες: α) Οταν πάμε στην παραλία κατα 80% θα υπάρχει μια παρέα υπερηλίκων που θα έχει πάει (για έναν ανεξήγητο λόγο) όσο πιο μέσα μπορεί, φορώντας κατι σαν ψάθινα καπελάκια β) Όλοι έχουμε μπερδέψει σημαδούρα με άνθρωπο και το αντίθετο.
Σε καθε γλεντι υπαρχουν 3 ειδων χορευτες: α) Αυτοι που συνηθως ειναι πρωτοι, ξερουν καθε παραδοσιακό χορο απο πεντοζάλι μεχρι καρσιλαμα και ειναι γραμενοι σε τουλαχιστον 1 παραδοσιακό συλλογο β) Οι «μεσαίοι» – τίμιοι, που με τα βασικα βηματα προσπαθουν φιλότιμα και αποτελούν τον κορμο καθε κυκλου και γ) τα σαπάκια, που σηκώνονται μονο μετα απο παράκληση – τράβηγμα- σύρσιμο απο καποιο γνωστο, πηγαίνουν περπατώντας σε όλη τη διάρκεια του χορου και το μόνο που καταφέρνουν είναι να βάζουν (άθελά τους) τρικλοποδια στον μπροστινο και να στεκονται σαν άγκυρα μεχρι να δεχθουν το συγκαταβατικο ταπ-ταπ στον ώμο απο τον εκάστοτε γνωστο για το τολμηρο εγχειρημά τους.