Η ατακα “ελα απο το σπιτι μου να δουμε καμια ταινια” την οποια εξαπολυεις ή ακους σε ή απο σεμνο πλην τιμιο νετο, ειναι κλινικα αποδεδειγμενο πως αποτελει απλα ευφημισμο για το “ελα απο το σπιτι για να παιξει πρωτο αναγνωριστικο και πιθανοτατα πολυωρο κερασμα” μετα απο ικανο αριθμο ανυδρων ραντεβου. Ακομα μεγαλυτερη αληθεια ειναι πως το ψηφιακο δισκιο βιντεο δε θα προλαβει καν να βγει απο την πλαστικη του θηκη, οχι μονο κατα τη διαρκεια της επιμαχης συνευρεσης αλλα ουτε καν το επομενο τριημερο.Υπερτατη αληθεια αποτελει το γεγονος πως η καλη αναμνηση της εν λογω βραδιας θα σβησει απο τη μνημη την ενοικιαση της ταινιας απο το βιντεο κλαμπ, η οποια θα επανελθει οταν πια η χρεωση θα εχει φτασει σε διψηφιο νουμερο, ενω ειναι μεγαλη η πιθανοτητα το προαναφερθεν νετο να μην υπαρχει πλεον στην εξισωση.
