Σε όλες τις hollywoodιανές ταινίες μεσαιωνικο-gothic θεματολογίας, όταν κάποιος εισέρχεται σε κάποια τεράστια έπαυλη, θα ανοίξει μόνος του την πόρτα, θα αντικρίσει ερειπωμένους τοίχους με παλιά κειμήλια παντός είδους, θα είναι σκοτάδι, θα φωνάξει τουλάχιστον 2 φορές το όνομα του αφεντικού ή “είναι κανείς εδώωωωω;” και η απάντηση που θα πάρει από το υπέργηρο αφεντικό ή τον καλικαντζαροειδή ιπποκόμο θα είναι “δεν δεχόμαστε πολλούς επισκέπτες τελευταία…”.
Αν ο Γκόντζος ήταν το σφυρηλατημένο από τους θεούς ατσάλινο σπαθί του Κόναν του Βαρβάρου, εσείς θα ήσασταν τα ανοξείδωτα γιαπωνέζικα μαχαιροπήρουνα που παρήγγειλε η γιαγιά μου από telemarketing… και ξερετε ποιός είναι το πηρούνι και ποιος το μαχαίρι και γιατί.
Αν ο Γκόντζος ήταν ο Τομ Κρούζ στο Τοπ Γκάν, εσείς θα ήσασταν οι απρόσωποι σοβιετικοί πιλότοι που καταρρίπτονται άδοξα, άκλαφτοι και δίχως αντίσταση στο τέλος της ταινίας…
