Όταν ένας παπάς έρχεται να κάνει ένα ευχέλαιο ή παρίσταται δοξολογώντας την κοπή της πίττας, υπάρχει μια λεπτομέρεια πολιτικού περιεχομένου. Θα ρωτήσει: “τοις ευσεβέσοι ή τοις βασιλευσι θέλετε να πούμε;” “Τοις βασιλεύσι πάτερ, μας περνάτε για κομμουνιστάς; Ναι ναι, βάλε τοις βασιλεύσι”. Εϊναι άλλωστε γνωστοί οι διακριτοί ρόλοι Πολιτείας και Εκκλησίας.
Οι μεγαλύτερες εξομολογήσεις, το μεγαλύτερο άνοιγμα ψυχής και συναισθηματικής καταθέσης γίνεται στον υπάλληλο τουαλέτας μπουζουκτζίδικου. Αυτός είναι πάντα εκεί και πάντα ακούει. Έχω πάει στα μπουζούκια εγώ και έχω πει τον πόνο μου για τις πρόστυχες σε τέτοιο τύπο και ξέρω.
Όλοι μας, βγαίνοντας από την άτρακτο φυγοκέντρισης που μας γύριζε γύρω γύρω κατά την εκπαίδευση μας ως αστροναύτες (για τους δεξιούς) ή κοσμοναύτες (για τους κουκουέδες), αισθανθήκαμε μια μικρή δυσφορία, αλλά το χάπι δραμαμίνης που μας έμαθε η γιαγιά μας από τη θητεία της στα ΚΤΕΛ, έκανε τη διαφορά και τελικά δε ζαλιστήκαμε πολύ.
Είναι κοινή διαπίστωση πια ότι το να βλέπουμε το γκραν πρι από το μπαλκόνι μας στο Μονακό δε βολεύει, γιατί πιανόμαστε με τα κυάλια όταν απομακρύνεται η πομπή των οχημάτων.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΑΜΕ ΦΥΛΑΚΗ ΦΡΟΝΤΙΣΑΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΡΟΛΟΥΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΓΛΙΣΤΡΑΕΙ.
Νίκο Κωνσταντόπουλε, μόνο εσύ αντελήφθης ότι “η πάλη των ομάδων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη ενώ η διεθνής αθλητική μεθοδολογία σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες των φιλάθλων”. Συνεπώς, μόνο εσύ ήσουν ικανός να σταματήσεις αυτή την πορεία προς τον κρημνό, φωνάζωντας δυνατά ένα βροντερό ΠΑΡΩΝ του Παναθηναϊκού μας, ένα “παρών” ενάντια σε μεθοδεύσεις, ένα “παρών” στην επικράτηση της Αλήθειας, με κάθε κόστος και κάθε μέσο.
Μόνο εσύ επορεύθης από Αρεοπαγίτης Εισαγγελεύς, όπου αγόρευες προτείνοντας ποινές σε κάθε δυνάστη της κοινωνίας μας και μόνο εσύ από τη θέση αυτή, διεκδίκησες μετέπειτα με αξιώσεις πολιτικά αξιώματα. Μόνο εσύ είχες την εικόνα του άσπιλου και ρωμαλέου διεκδικητή, μόνο εσύ πάλεψες σθεναρά για τα δίκαια των εργατών και μόνο εσύ φάνηκες άξιος για να καθίσεις στο θρόνο του Προέδρου του Παναθηναϊκού.
Άλλος, Νίκο Κωνσταντόπουλε δε θα μπορούσε. Άλλος, Νίκο Κωνσταντόπουλε δε θα μπορούσε να παλέψει όπως εσύ για την ανανέωση του χλοοτάπητα. Μόνο εσύ τα κατάφερες, αλλά και μόνο εσύ έπεσες θύμα των συννενοήσεων του Μεγάλου Κεφαλαίου, αυτής της Λούμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης, αυτή η οποία σε απώθησε από το θρόνο σου και την οποία παρολίγον να τιθασεύσεις. Σε τιμούμε και πάντα θα σε θυμόμαστε, σύντροφε Νικολάι.
Υπάρχουν πολλά τραγούδια. Λίγα όμως μπορούν να μας κάνουν να χτυπιόμαστε και να παλλόμαστε στο ρυθμό τους σα σαρδέλες μέσα σε ιχθυοτροφείο. Λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να τιθασεύουν το πλήθος την ώρα που ερμηνεύουν κάποια δημιουργία τους και πετώντας τους την πένα της κιθάρας να μαζεύονται όπως οι κέφαλοι στα λιμάνια την ώρα που τους πετάς ένα κομμάτι ψωμί. Στην Ελλάδα, αν ετίθετο αυτή η ερώτηση, μόνο ένας θα πληρούσε τα κριτήρια. Ο Πασχάλης ο Αρβανιτίδης, ο δικός μας Πασχάλης, το δικό μας παιδί, ο κερατούκλης. ο Έλληνας Mick Jagger, ο εθνικός βαψομαλλιάς, το είδωλο της νεολαίας που χορεύει on the rocks… Κι όμως, ακόμα και σήμερα όταν τραγουδάμε τον Ύμνο, εξακολουθούμε να τον λέμε λάθος. Δεν είναι “Παραδώσου λοιπόν, άνευ όρων μωρό μου”, αλλά “Παραδώσου λοιπόν, πάρε φόρα μωρό μου”.
Τσάντα του Σκλαβενίτη μόνο εσύ… Μόνο εσύ, αγαπητή πλαστική και τιμημένη τσάντα του Σκλαβενίτη έχεις κάτσει να σε κραδαίνει το χέρι κάθε Έλληνα. Μόνο εσύ αδιαμαρτύρητα έχεις ντύσει καλάθια αχρήστων, καλαθάκια τουαλέτας και οικιακών απορριμάτων και τα έχεις στολίσει με την ομορφιά σου, αυτή τη λιτή και απέρριτη. Μόνο εσύ έχεις αυτό το “σ” για σήμα και ως άλλος σούπερμαν έχεις κατακτήσει κάθε ελληνικό χέρι και σπίτι με τον πληθυσμό και το δυναμισμό σου. Μόνο εσύ βρισκόσουν στο χέρι μου όταν ήμουν στο Λονδίνο. Όχι, αγαπημένη μου τσάντα, δεν κράτησα Tesco, δεν κράτησα Sainsbury’s, δεν κράτησα Sommerfield. Εσένα κράτησα για να τους τη σπάω. Σε έφερα σε δεκάδες από την πατρίδα, για να έχω πλαστικό Ελληνικό στα χέρια μου. Πλαστικό από τον τόπο σου κι ας είν και μπαλωμένο. Αλλά εσύ δε σκίζεσαι… Μ’εσένα περπατησα στο Mayfair, στη Bond Street, στη Regent Street, σε κράτησα και μια Ελλάδα ήταν μαζί μου, μαζί με τόσες φωνές που σε αναγνώριζαν και νοσταλγούσαν πατρίδα…
Ελπίζω κάποια μέρα να ενδιαφερθείτε για μια κατηγορία ανθρώπου που τιμούμε και αγαπούμε. Μια κατηγορία ανθρώπου που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει στις καρδιές μας. Δε μιλώ για άλλους από αυτούς που παίζουν το αρμόνιο χειρός. Μόνο εσύ, ανώνυμε κιμπορντίστα χειρός.
Μόνο εσύ χάραξες τα εφηβικά και παιδικά μας χρόνια, όταν με τη μαεστρία σου και την φουτουριστική σου οπτική θάμπωσες τα μουσικά μας μάτια. Μόνο εσύ τίμησες όσο κανείς άλλος τη λακ και τη χαίτη λασπωτήρα για να αρέσεις και να δίνεις ροκ εμφάνιση σε όλο σου το είναι. Μόνο εσύ έσκιζες τις μπλούζες σου που εικόνιζαν κατά κανόνα έναν κεραυνο, γιατί κεραυνοβόλα έπαιζες και συνέπαιρνες τα πλήθη όπου εμφανιζόσουν.
Μόνο εσύ, αγαπημένε, ανώνυμε κιμπορντίστα χειρός πέρασες από τη μια εποχή στην άλλη και -σαραντοπενηντάρης πια- τρελαίνεις τον κόσμο σε όποια συναυλία εμφανίζεσαι με το απλό σου τζην, τα στρογγυλά γυαλιά σου και το γκρι καρφάκια μαλλί σου. Ναι, ανώνυμε ήρωα, είσαι ίδιος όπου και αν κοιτάξω. Είσαι τίμιος και μεγαλοπρεπής, φωτοβόλο πνεύμα πολιτισ(ε)μού και αισ(ε)θητικής.
Ευγένιε Τριβιζά, μόνο εσύ φόρεσες τα γυαλιά του Στάθη Ψάλτη και στάθηκαν επάξια στ’ αυτιά και τη μύτη σου. Μόνο εσύ κατάφερες να είσαι εγκληματολόγος στο επάγγελμα και παράλληλα να γράφεις παιδικά βιβλία. Μόνο εσύ είχες την ικανότητα να μας χαλάς τις διακοπές παρεισφρύοντας ακόμα και σε αυτό το ιερό τμήμα της ζωής ενός παιδιού. Μόνο εσύ μπορούσες να ονομάσεις «Χαρούμενες» τις διακοπές μας όταν τις συνόδευαν τα βιβλία μελέτης σου, «για να ακονίζουμε το μυαλό και να μη σκουριάζει από τους τρεις μήνες σχολικής απραξίας». Μόνο εσύ θεώρησες ότι επειδή δεν πηγαίναμε σχολείο θα έπρεπε η ίδια και αυτοδίκαιη έννοια των διακοπών να διαρραγεί και να καταργηθεί. Μόνο εσύ αποτέλεσες το πλέον αμφιλεγόμενο πρότυπο γονέων και μαθητών, έχοντας την ευρεία αποδοχή των γονέων και τη μηδενική ανοχή των μαθητών, αλλά μόνο εσύ κατάφερες και κέρδισες την Κόκα Κόλα σε δικαστική διαμάχη όταν προσπάθησε να ονομάσει «Φρουτοπία» ένα αναψυκτικό της χωρίς τη δική σου συγκατάθεση.