Είναι αργά. Βράδυ για την ακρίβεια. Και την επόμενη μέρα έχεις κάτι σημαντικό να κάνεις. Αλλά ξεχνάς τι. Γράφεις για την εξεταστική, ετοιμάζεις κάποιο project στην δουλειά ή πρέπει να διαβάσεις για το σχολείο. Προσπαθείς να θυμηθείς αλλά τίποτα δεν είναι σημαντικό εκείνη την την στιγμή. Ο χώρος και ο χρόνος δεν έχουν σημασία. Έχεις εγκλωβιστεί σε ένα άλλο σύμπαν. Εκεί που είσαι ετοιμάζεσαι να πατήσεις τα δεύτερα -άντα της ζωής σου, εκεί που το κοστούμι είναι μόνιμος σύμμαχός σου.
Και ξαφνικά σιωπή. Η ησυχία που υπάρχει πριν χτυπήσει ο κεραυνός. Κοιτάς με μια λαχτάρα και προσμονή στα μάτια σου. Περιμένεις. Είσαι έτοιμος.
Το σώμα σου τραντάζεται. Νιώθεις την έξαψη. Σηκώνεσαι από την καρέκλα και πέφτεις με την γόνατα στο χαλί βγάζοντας μια κραυγή. Οι γείτονες, η οικόγενεια, η γυναίκα σου, απορούν. Εσύ δεν τους βλέπεις όμως. Δεν είσαι εκεί.
Δεν αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του χαλιού, μόνο νιώθεις το χορτάρι στα γόνατά σου. Κοπανάς την μούρη σου πάνω στην πόρτα στην προσπάθειά σου να αγκαλιάσεις τον βοηθό προπονητή του. Έχεις κατακτήσει το πρώτο σου champions league, την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, έχεις εξασφαλίσεις την σωτηρία που κανείς δεν περίμενε, έχεις πάρει το πρώτο σου πρωτάθλημα.
Μόλις η έξαψη φύγει, προσγειώνεσαι σιγά-σιγά στην πραγματικότητα. “-Είσαι καλά;” σε ρωτάνε. “-Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα” λες με ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Στην συνέχεια ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια του ποντικιού που πριν 5 λεπτά κοπάνησες στον τοίχο για το μούφα πέναλτυ που έδωσε ο διαιτητής εναντίον σου. Αν έχεις ενσύρματο, απλώς ακολούθα το καλώδιο, με το ασύρματο είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα.
Παινεύεις τους παίκτες σου, προσπαθώντας να πιστέψεις το κατόρθωμά σου. Αυτό που οι άλλοι έλεγαν ως αδύνατο εσύ το εξέλαβες ως μία βατή πρόκληση. Και την έφερες εις πέρας. Κάνεις ένα save στα γρήγορα, γιατί τώρα έρχεται ο προγραμματισμός της επόμενης σεζόν.
Όμως έχουν περάσει τα μεσάνυχτα. Οι φωνές των δικών σου σε προσγειώνουν απότομα σε αυτό το σύμπαν. Πρέπει να πας για ύπνο. Έχεις όμως αυτήν την γλυκιά υπερένταση. Ο αγώνας παίζει ξανά και ξανά στο κεφάλι σου. Σκέφτεσαι “-Έκανα save;”. Καθησυχάζεις στα γρήγορα τον εαυτό σου. Το μόνο πράγμα που μπορεί να σε κάνει να κοιμηθείς είναι το αύριο. Μετά το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την δουλειά, το παιχνίδι θα σε περιμένει.
Κοιμάσαι. Και επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Ο San Emeterio δεν είναι κάτι παραπάνω από regen, και ο Yaya Sanogo ποτέ δεν έβαλε 500 γκολ με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Όλα όσα έκανες χθες μοιάζουν ένα γλυκό όνειρο, που με τον καιρό ξεθωριάζει.
Πας να μιλήσεις σε κάποιον για όσα έκανες. “-Τι είναι αυτά;” σου απαντάει, “-Είναι το FM”, “-Έλα ρε συ, αυτό δεν είναι παρά ένα παιχνίδι”. Το κοιτάς με μάτια γεμάτα απορία. Γυρνάς την πλάτη και φεύγεις. Απομακρύνεσαι.
Σκέφτεσαι αυτό που σου είπε. Είναι ένα παιχνίδι… Το σκέφτεσαι συνεχώς. Σε κάποια στιγμή συμφωνείς. Ναι είναι ένα παιχνίδι. Τίποτα παραπάνω.
Και εκείνη την στιγμή πάτας το “Power On” στον υπολογιστή. Περιμένεις λίγο, και με το ποντίκι σου, γυρνάς γύρω-γύρω από το εικονίδιο του Football Manager.
“-Ένα ματς ακόμα.” Και κλικάρεις δύο φορές. Το παιχνίδι ανοίγει, και κάνεις load το save σου. Και οι προηγούμενες ώρες εξαφανίζονται. Επιστρέφεις εκεί που ήσουν χθες, σε εκείνο το σύμπαν που το football manager δεν είναι παιχνίδι. Στο δικό σου σύμπαν.
Σήμερα είναι 15/02/2013. Σωστά; Λάθος. Είναι 27/09/2014. Παίζω απέναντι στην Liverpool. Στον Huish Park. Πρέπει να κερδίσω…
