Υπάρχει άνθρωπος που έχει πει καλά λόγια για την Αλιτάλια.
Όπως ο Μ. Αλέξανδρος σχολίασε, όταν διάβασε βιογραφίες του από αυλοκόλακες που τον περιέγραφαν σαν υπεράνθρωπο, με Φ4 ίσως «Που ήμουν εγώ όταν τα έκανα αυτά;», έτσι και ο Τζένγκις Χαν σχολίασε, όταν άκουσε το άσμα του Τζορντανέλι, πιθανώς με Φ4, «Ποιος με λέει φλώρο;».
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Μπαρανκίγια, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος Βεργκάρες, γεμάτος Σακίρες. Τους Νικ Λοεμπ και τους Εντ Ο’ Νιλ, τον θυμωμένο Εσκομπάρ μη φοβάσαι, τέτοιους στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτό πράσινο εφαρμοστό φόρεμα το σώμα της αγγίζει. Τους Νικ Λοεμπ και τους Εντ Ο’ Νιλ, τον άγριο Εσκομπάρ δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα wardrobe malfuctions να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα τα ανεβάζει στο twitter, να σταματήσεις σ’ εμπορεία Κολομβιανά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μαγιό κάθε λογής, που τόσο της αρέσουν, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μαγιό, ολόσωμα και μη, σε Βεργκαροχώρια και Σακιροχώρια πολλά να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους Τσαουσοβαϊμάκηδες. Πάντα στον νου σου νάχεις την Μπαρανκίγια. Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει το Modern Family και γέρος πια ν’ αράξεις στο καναπέ, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Μπαρανκίγια. Η Μπαρανκίγια σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν και το Σοφάκι δεν θά βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Μπαρανκίγια δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Μπαρανκίγιες τι σημαίνουν.
Υπάρχουν μόνο 3 κινηματογραφικοί δάσκαλοι: Ο Μίκι ο Γκόλντμιλ, ο Μάστερ ο Γιόντα και ο Σένσει ο Μιγιάγκι. Οι υπόλοιποι είναι copy-paste των προαναφερθέντων.
Οι γυναίκες μπορούν να ζηλέψουν την οποιαδήποτε. Ένας άντρας ζηλεύει ΜΟΝΟΝ τον άντρα που γουστάρει το νέτο που γουστάρει κι ο ίδιος.
Όπως στο ποδόσφαιρο το “φινάλε” πάντα κολλάει στο “χιτσκοκικό”, έτσι και στο Baywatch το “βλάκας” πάντα κολλάει με το “γιός του Μιτς Μπιουκάνον”.
Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ υπάρχουν στάνταρ αγάλματα που ένας κρατά μια σημαία, κοιτάζοντας πίσω και έχοντας το χέρι που δεν κρατά την σημαία τεντωμένο επίσης πίσω.
Αν κάποιος στείλει αρκούδα πως έριξε χυλόπιτα στη Βεργκάρα, το μουσαντέ δεν είναι η χυλόπιτα, αλλά το ότι το Σοφάκι χρειάστηκε να κάνει εκείνη την πρώτη κίνηση.
Σε καμιά 20αριά χρόνια, αν μπουν υποψήφιοι στο Hall of fame ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, το μπεφάπιασμα θα εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: Οι πολλοί που ξέρουν πως τα βουνά της Σοφίας είναι φυσικά, και οι λίγοι χαιρέκακοι που νομίζουν πως είναι σιλικονάτα.