Είμαστε στον γάμο του Κουτρούλη. Γίνεται ο κακός χαμός. Η σαμπάνια ρέει άφθονη, τα τζακούζι έχουν γεμίσει από μεθυσμένους καλεσμένους που βουτάνε μέσα με τα κουστούμια, τα κουνελάκια του Αμερικάνικου PlayBoy βγαίνουν συνεχώς από διάφορες χάρτινες τούρτες.
Τραγουδάνε live η Madonna και ο Elvis Presley ο οποίος φυσικά ζει και βγήκε για μια και μοναδική εμφάνιση απ’ την κρυψώνα του.
Τα πεθερικά ανακοινώνουν οτι μετακομίζουν στην Αυστραλία για να αφήσουν το ζευγάρι στην ησυχία του, ενώ σε videowall παίζει η κλήρωση του υπερ-τζακ ποτ του Τζόκερ και ο γαμπρός ανακαλύπτει οτι έχει το μοναδικό τυχερό δελτίο.
Το γλέντι τελείωσε το επόμενο μεσημέρι και όποιος ήταν εκεί μπορεί να εγγυηθεί οτι ήταν η κορυφαία βραδυά της ζωής του.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, ο Κουτρούλης χώρισε.
Study case: Κυριακάτικη νίκη μεγάλης ομάδας της Ελλάδος η οποία τυγχάνει να έχει τα κόζα της εποχής στο παρασκήνιο. Μετά από πολύ άσχημη εμφάνιση και επικράτηση με 0-1 εναντίον μικρομεσαίας ομάδας και έχει συνδυαστεί με μουσαντένιο πέναλτυ, ακυρωθεν γκολ του γηπεδούχου και 2-3 χαρισμένες κόκκινες ακολουθείται πάντα το ίδιο μοτίβο: Προπονητής μετά το ματς: – Όπως ξέρετε πολύ καλά δεν μου αρέσει να μιλάω για τη διαιτησία. – Τα παιδιά προσπαθήσαν πολύ σε έναν κακό αγωνιστικό χώρο. – Από το σημερινό ματς κρατάω μόνο το αποτέλεσμα. Οπαδικό πρωτοσέλιδο του νικητή την επόμενη: «Ψυχάρες, 0-1, απέδρασαν από την ζούγκλα του/της ΧΧΧ». «Ο διαιτητής ΧΧΧ επέτρεψε το σκληρό παιχνίδι των γηπεδούχων που έπρεπε να παίζουν με 9 απ’ το 30’». Οπαδικό πρωτοσέλιδο της αντίπαλης ομάδας για τον τίτλο: «Σε εντεταλμένη υπηρεσία ο διατητής ΧΧΧ έκανε το καθήκον του». Αρθρογραφία από δημοσιογράφο προσκείμενο στον νικητή, που σχολιάζει τις γκρίνιες της αντίπαλης ομάδας για τον τίτλο για τη διαιτησία: «Ο ΧΧ…ακός αντί να ασχολείται με την διαιτησία είναι προτιμότερο να κοιτάξει τις δικές του αδυναμίες και να μην κρύβεται πίσω από αυτό. Στο κάτω κάτω εαν έχεις ομάδα κερδίζεις και τη διαιτησία όπως πολλές φορές έχουμε αποδείξει». Υ.Γ. Το τι λέει η μικρομεσαία σφαγμένη ομάδα δεν το μαθαίνουμε ποτέ και δεν έχει καμμία σημασία
Όταν υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας σε ζωντανή μετάδωση της κρατικής τηλεόρασης ή ραδιοφώνου, μετά από το πολύ 5 λεπτά το πρόβλημα λύνεται και η ζωντανή σύνδεση αποκαθίσταται. Τότε ο συντονιστής από το στούντιο λέει πάντα, μα πάντα διάολε, ότι: “μετά από πραγματικά ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΕΣ προσπάθειες των τεχνικών ΕΡΤ το προβλημα αποκαταστάθηκε και γυρνάμε στην ζωντανή μας σύνδεση με…”. Αχ αυτά τα υπεράνθρωπα τρίλεπτα…
Η ΕΡΤ1, ΝΕΤ και ΕΤ3 πάντα έχουν το ίδιο κείμενο όταν δεν εκπέμπουν λόγω απεργίας, αλλά έχουν διαφορετικό φόντο και γράμματα, όπως και άλλη μουσική.
Οι ποδοσφαιριστές Κόλο και Γιάγια Τουρέ, καθώς και τα αστέρια Καμίλ Τσοντοφάλσκι, Βέλι Κάβλακ και Αλέχ Πουτσίλα μπορούν να σας γράψουν άνετα και χωρίς nickname, υπογράφοντας αξιοπρεπέστατα με το κανονικό τους όνομα. Βέβαια, μορφοποιήσεις του τύπου «Τεμπέλι Κάβλακ» και «Καμήλα Τσοντοφάλσκι» είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
– Οι ίδιες γυναίκες που διαμαρτύρονται οτι «οι άνδρες δεν την πέφτουν πια», σε άλλες φάσεις γκρινιάζουν οτι δεν μπορούν να πάνε για ένα ποτό με την φίλη τους να τα πουν χωρίς να τους την πέσουν 30 λιγούρια. Επίσης είναι πολύ μικρές για να θυμούνται τις εποχές που οι άντρες και καλά όντως «την έπεφταν». – Αν και ο πιο πολύς κόσμος πάει από τον «περιφερειακό» γιατι νομίζει οτι θα κάνει λιγότερη ώρα επειδή έξω έχει κίνηση, τελικά σχεδόν πάντα είναι πιο γρήγορα να πας από κέντρο.
– Για τους σπίκερ, οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι πάντα «Πειραιώτες» και του Πανιωνίου «ΝεοΣμυρνιώτες», αλλά του ΠΑΟ δεν είναι ποτέ «Αθηναίοι» και της ΑΕΚ ποτέ «Φιλαδελφειώτες» αντίστοιχα. – Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης αποκαλούνται πάντα «Θεσσαλονικείς» και δεν έχουν το προνόμιο να τους βάζουν έξτρα ανάλυση στον χαρακτηρισμό όπως οι παραπάνω. – Οι ξένοι παίκτες και προπονητές που φεύγουν κάνουν πάντα τα πιο πικρόχολα σχόλια σε ΜΜΕ της πατρίδας τους. – Απορώ πως οι δημοσιογράφοι ξέρουν τόσες ξένες γλώσσες. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα περίφημα ρεπορτάζ που ξεκινούν: «Σύμφωνα με Τσέχικη ιστοσελίδα», «όπως μεταδίδουν Πορτογαλικά ΜΜΕ» κτλ. – Όταν ένας παίκτης είναι μέτριος σε μία ομάδα που παίρνει πρωτάθλημα, πάντα τον χαρακτηρίζουν ως «τέλειο συμπλήρωμα στο ρόστερ», «ψυχάρα», «για ειδικές αποστολές», «δύναμη στα αποδυτήρια» κτλ, αλλα εαν η ομάδα βγει δευτερη τότε είναι «κατσαπλιάς», «άχρηστος», «ο λόγος που χάθηκε η κούπα» κοκ.
Εαν ο Γκόντζος ήταν η βραβευμένη ιστορική φωτογραφία των 5 Αμερικανών στρατιωτών που υψώνουν την σημαία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωστή και ως «Raising the Flag on Iwo Jima», εσείς είστε η χιλιοπαιγμένη φωτογραφία του Bob Kozonis που όλοι αγαπήσαμε.
Εάν ο Γκόντζος ήταν η ιστορική, φαλτσαριστή καραβολίδα του Ρομπέρτο Κάρλος στο Confederation του 1997 με τη Γαλλία, εσείς θα ήσασταν το αδύναμο δεξιό ελεύθερο κατσαπλιά τερματοφύλακα από Α’ τοπικό που, επειδή δεν μπορεί να στείλει την μπάλα ούτε μέχρι την σέντρα, αναγκάζεται να φωνάξει το σέντερ-μπακ να το εκτελέσει.
Aν ο Γκόντζος ήταν δεξια προωθημένη του Φανούρη στον Σκούφαλη, επέλαση του δεύτερου και παράλληλη μπαλιά-ξυράφι στο ύψος του πέναλτυ στον πρώτο που κάνει άνετο τελείωμα, εσεις είστε καντύλα/γιόμα του Μπασινά στον Κων/νου και “ριμπάουντ” Ολισαντέμπε.