Ο Τσιλιμίδης είναι εδώ και διψάει για αίμα, για αίμα αναρμόδιων αρμόδιων, για αίμα μανδαρίνων, για αίμα δημόσιων τεμπελχανάδων υπαλλήλων, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν η “σκούπα” της διαφθοράς και της σαπίλας, εσείς θα ήσασταν ο υπάλληλος που πούλησε ελλατωματική σκούπα στη μάνα μου -και την έπεισε ότι ρουφάει και νερό.
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ BRUCE LEE O ΟΠΟΙΟΣ, ΑΦΟΤΟΥ ΝΙΚΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΕΝΤΙΜΑ, ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ, ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣTΑΝ Ο ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΣΕ ΕΒΡΙΖΕ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΡΕΧΕΣ ΓΥΡΩ-ΓΥΡΩ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΣ. ΚΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ ΗΤΑΝ ΑΚΡΩΣ ΕΘΙΣΤΙΚΟ.
Κάποτε ο Ρόμπερτ Γουίλιαμς δήλωσε ότι σαφώς υπάρχει Δεξιά διανόηση στην Ελλάδα: «Σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι, μαζί να φκιάσουμε μια Ελλάδα μεγάλη, μαζί να γράψωμε λαμπρή ιστορία, ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Στόοοοπ! Σε πόσα πάρτυ των Οννεδιτών φίλων μας δεν έπαιξε αυτό το τραγούδι σαν ύμνος, σε πόσα πάρτυ δεν κύλησαν τα δάκρυα τους σαν γαργαλούσε τα αυτιά αυτή η μελωδία; Μα και πάλι, μελωδία της ήττας δεν ήταν; Το soundtrack του Επίτιμου δεν ήταν; Συμπλέγματα… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο παλιός καλός (κακός) διαμαρτυρόμενος Νεοδημοκράτης που πήγαινε στον Καρατζαφέρη για να δείξει αντίσταση στις αγαπημένες του συνήθειες, εσείς θα ήσασταν ο σημερινός διαμαρτυρόμενος Νεοδημοκράτης και η στάση: «Έλα μωρέ και ποιον να ψηφίσω; Το νιάνιαρο που θέλει να γίνει και Πρωθυπουργός; Τους γλόμπους με τα χαστούκια αντί για χειραψίες, ή τον πινόκιο της πολιτικής, ήτοι Αλέκα, ένεκα της ξύλινης επένδυσης και όχι του ψέμματος; Γι’αυτό σου λέω…Αντωνάκη, Αντωνάκη για να σωθούμε».
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΟΥ RUDY FERNANDEZ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΦΡΑΓΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΟ «Awesome babe, awesome» ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΑΛΑΘΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΤΣΑΟΥΣΗΣ ΟΤΙ ΠΕΤΑΤΕ ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ SMS.
«Μπέσα για Μπέσα καπετάν Κόγκα Δράκο; Μπέσα για Μπέσα, ωρέ μουσλή Γκιολέκα»… ΑΛΛΑ, αν ο Κώστας Γκόντζος είναι ο καλόγερος Σαμουήλ της Παναθηναϊκής επανάστασης εσείς είστε το μικρό, βδελυρό γυφτάκι που πάει και τα φανερώνει όλα στον Αλή Πασά.
Ηαγαπη, το παθος, και ο ποθος για μια γυναικα, κανουν τη σκεψη του αντρα πιο θολη… ΑΛΛΑ: Αν ο Γκοντζος ηταν ο Χαμφρει Μπογκαρτ που αποπλανησε την Ινγκριντ Μπεργκμαν στο «Καζαμπλανκα», εσεις θα ησασταν ο Κωστας Τσακωνας με τον Μαρκο Λεζε που παιρνατε ματι τα μεμε της Ανθης Γουναρη στο «Η Μεγαλη Αποφραξη».
-“Κάτι σαν κι εσάς γκρεμίσανε την Ελλάδα ρε! Ρουσφετοδιορισμένε! Ξέρω πώς την πήρες τη θέση ρε, όλοι το ξέρουν…” -“Μα έχω διοριστεί με διαγωνισμό, με έκρινε ο ΑΣΕΠ κι έχω πτυχίο, μεταπτυχιακό και οικογένεια κύριε…” ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος ήταν ένα σούπερ ανοιξιάτικο pret-a-porter, εσείς θα ήσασταν η ανεκδιήγητη συνήθεια της γυναίκας μου να αγοράζει γκαρνταρόμπες ολάκερες ανάλογα με το τι δείχνει η ζυγαριά, αντί να κοιτάζει να αδυνατίσει ανάθεμα το φελέκι μου!
Αν ο Γκόντζος είναι ο Στέφαν Βλαντάρ, που μάγεψε το κοινό του Μεγάρου Μουσικής με την εκπληκτική απόδοση της appassionata, εσείς είστε οι αδελφοί Χαϊτίδη -αν αφαιρέσεις από το ρεπερτόριό τους το “ταψί” και την “κάλτσα”.
Εγώ μιλώ για τους καταφρονεμένους και τους αδικημένους του κόσμου τούτου. Γι’ αυτούς που αγόραζαν το Master System II και έπαιζαν μονάχα το Alex Kid… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το βάψιμο του Alice Cooper, εσείς θα ήσασταν η καλλιτεχνία του Κίμωνα του Κουλούρη, του γκοθά. Λευτεριά στον Κίμωνα. Τέλος στην τυραννία του ζηλιάρη του Παπουτσή.
Βρε Μελαμπιανάκη με πότισες φαρμακι, με πότισες φαρμάκι αχ Μελαμπιανάκη… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν η Pamela Anderson, εσεις θα ήσασταν ο Αnderson της Manchester.
