(Αφάνταρος) –«Μας στέλνει ένα μήνυμα ένας φίλος… το οποίο δένει και με την προηγούμενη… ααα… συζήτηση που είχαμε για το Μουρίνιο και τους παίκτες της Ρεάλ. Μας λέει λοιπόν: «Μα είναι δυνατόν να μιλάτε έτσι για τον τετραπέρατο Μου; Δε σέβεστε τα ιερά και τα όσια τη….» (Ψηλός) –«Χμμμ…. Χμμμ…» (Αφάνταρος) –«Το έχουμε διαβάσει ήδη;» (Ψηλός) –«Πριν από λίγο» (Αφάνταρος) –«Αααα…. Συγνώμη…. Λοιπόν…. Πάμε στο επόμενο»… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν ο, μοναδικά εύγλωττος και διακριτικός τρόπος που συνεννοείστε όταν τύχει η απευκταία περίπτωση της διπλής ανάγνωσης μηνύματος ακροατή, εσείς θα ήσασταν ο τρόπος συνεννόησης του Γιώργου του Αυτιά με τη γλάστρα του, και ξέρετε ποιος θα ήταν ποιός.
Αν ο Γκόντζος είναι ο Στέφαν Βλαντάρ, που μάγεψε το κοινό του Μεγάρου Μουσικής με την εκπληκτική απόδοση της appassionata, εσείς είστε οι αδελφοί Χαϊτίδη -αν αφαιρέσεις από το ρεπερτόριό τους το “ταψί” και την “κάλτσα”.
Εγώ μιλώ για τους καταφρονεμένους και τους αδικημένους του κόσμου τούτου. Γι’ αυτούς που αγόραζαν το Master System II και έπαιζαν μονάχα το Alex Kid… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το βάψιμο του Alice Cooper, εσείς θα ήσασταν η καλλιτεχνία του Κίμωνα του Κουλούρη, του γκοθά. Λευτεριά στον Κίμωνα. Τέλος στην τυραννία του ζηλιάρη του Παπουτσή.
Βρε Μελαμπιανάκη με πότισες φαρμακι, με πότισες φαρμάκι αχ Μελαμπιανάκη… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν η Pamela Anderson, εσεις θα ήσασταν ο Αnderson της Manchester.
Αν ο Γκόντζος ήταν η πρόταση του Λέλου “πίτσα μπάλα και καράτε”, εσείς θα ήσασταν η πρόταση των ευρωπαίων που επιβάλλεται και συνοψίζεται στο «στίψτε το λαό, πάρτε μέτρα, κάντε τουμπέκα και όταν εξαθλιωθείτε δώστε τζάμπα τα πετρέλαια…».
ΚΑΘ’ ΕΝΟΥ Η ΠΟΡΔΗ ΜΟΣΧΟΣ ΤΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ… ΑΛΛΑ, ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ 40ΑΡΗ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ, ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ 20ΧΡΟΝΟΥ ΑΝΟΡΕΞΙΚΟΥ ΝΕΤΟΥ ΓΙΑ ΑΦΟΔΕΥΣΗ.
Αν ο Γκόντζος ήταν -και είναι- ο ενίοτε εύγλωττος “sportscaster” που λένε και στο χωριό του Βαϊμάκη, εσείς θα ήσασταν η ατάκα “Νίκαια διοίκησε ο Παναθηναϊκός” αντί για “δίκαια νίκησε ο Παναθηναϊκός”, που έριξε ο σενιόρ Χελάκης το βράδυ της Κυριακής κατά την προσπάθειά του να αναλύσει τα παιχνίδια της αγωνιστικής.
Ηταν βράδυ… είχε ησυχία… το γήπεδο ήταν άδειο… κάτω κάτι παιδία έπαιζαν μπάλα… μετέδιδα εναν αγώνα αν θυμάμαι καλά… και τότε ξαφνικά άκουσα εναν θόρυβο στο τζάμι… ήταν ενας καφές… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν ο ιδρώτας στο στήθος της Σακίρα μετά απ’ το γυμναστήριο, εσείς θα ήσασταν η υγρασία, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό, σε κάποιο βρώμικο παγκάκι της Ομόνοιας.
Ειμαι ο αντρας του σπιτιου και ΑΠΑΙΤΩ οταν πλενω τα πιατα να εχει ζεστο νερΟ… ΑΛΛΑ αν ο Γκοντζος ηταν το ποδι που παταει ο αντρας ο σωστος, ο προστυχος, εσεις θα ησασταν ο,τι απεμεινε απο το ποδι του καθε φουκαρα που βρεθηκε στο διαβα του ντε Γιονγκ.
Παραιτούμαι, παραιτούμαι, και πάλι παραιτούμαι, ποιος είμαι;… ΑΛΛΑ αν ο ΓκόΝτζος είναι ο άνθρωπος εναντίον του προέδρου που έριξε το κάστρο της πατρικής παναθηναικής διαφθοράς, εσείς θα είσασταν απλά οι θεατές και μόνο της ταινίας «οι άνθρωποι του προέδρου», με ποπ κορν και ηλιόσπορο.
