Πώς να βρούμε λύση στα προβλήματα που μας ταλανίζουν; Πώς να αποφύγουμε τις γενικεύσεις σε γενικευμένο πόλεμο, με τον εαυτό μας, τους γύρω μας, την Εργοδοσία, τη Δικαιοσύνη, ακόμα και της Δικαιοσύνης τον Ήλιο τον (α)νοητό; Πώς να πούμε το σκύλο, σκύλο και τη γάτα, γάτα, όπως ήλεγε ο Αναγνωστάκης;
Πραγματικά, σε έναν κυκεώνα αποκαλύψεων, παρεμβάσεων και ξεδιάντροπων επιβολών νέων νόμων, νέων πρακτικών και ήθους, είναι αδύνατο να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας. Φκιάνουμε νέους μύθους. Ναι, το έργο του Παπακαλιάτη, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, αυτό θέλει να πει. Υφαντής έτσι; Και ναι, διάολε, υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το σύνθημα «ΓΚΟΝΤΖΟΣ, ΓΚΟΝΤΖΟΣ» που αντηχεί στις καρδιές τόσων δισεκατομμυρίων παναθηναϊκών καρδιών ανά την Υφήλιο και ακόμα παραέξω, στα πέρατα του σύμπαντος, εσείς θα ήσασταν το σύνθημα «ΓΚΟΡΤΣΟΣ, ΓΚΟΡΤΣΟΣ» που, ναι, το πολύ πολύ να αντηχεί σ’εκείνο το καφενείο, σ’εκείνο το χωριό, με σήμα εκείνη τη μαγκούρα και όχι το τριφύλι, όχι.
Τι κριμα τι κριμα τι κριμα, δε χωρας πουθενα, πουθενα πουθενα πουθενααααα, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ηταν οι «Τρυπες», ο Τσαουσης θα ηταν κουμποτρυπα και ο Βαιμακης μια τρυπα στο νερο.
Αν ο Γκοντζος ήταν η φράση του Ηράκλειτου «Τα πάντα ρει», εσείς θα ήσασταν η φράση του Αλέφαντου «Τα πάντα όλα…».
«Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε; Ο Ζάχος ο Δόγκανος είσαι;». ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν ο Ζάχος Δόγκανος με τις θεϊκές ατάκες και τις αμέτρητες κατακτήσεις εσείς θα ήσασταν δύο μπουρτζόβλαχοι λιγουρομπάκουροι, που προσπαθούν να ρίξουν καυτά αλλοδαπά νέτα στην Πάρο με ατάκες στυλ «Νικ δε Γκρικ» και «Άι λοβ γιου, γιου λοβ άι;» και έχουν χάσει το λογαριασμό από τις χιλόπιτες…
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ECSTASY ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ ΤΑ ΞΥΣΜΕΝΑ DEPON ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΗΣΙΩΤΕΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΑΓΓΛΑΚΙΑ!
Μανα μανα (του ρου ρου ρου ρου), μανα μανα (του ρου ρου ρου)… ΑΛΛΑ αν ο Γκοντζος ηταν τα Μαπετς εσεις θα ησασταν για μαπες.
ΦΕΡΤΕ ΝΑ ΠΙΩ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΘΩ… ΑΛΛΑ ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΗ ΚΟΚΑ ΠΟΥ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΙΒΕ ΚΛΑΜΠ ΤΗΣ Ν.Υ, ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ Η ΠΙΤΥΡΙΔΑ ΙΔΡΩΜΕΝΟΥ ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΣΤΙΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΠΟΓΚΟΤΑ…
Ιούνιος 1990, Wild Rose, προ ΔΝΤ, προ Παπανδρέου, προ Παπαδήμου. O Vaimakis ζητά από το Dj να βάλει το Ramaya του Afric Simone. Κοιτά τον Tsaousis, του κλείνει το μάτι και διώχνει τον κόσμο από την πίστα για να χορέψει το αγαπημένο του τραγούδι breakdance. Ο κόσμος κοιτά με απορία πως μπορεί σε τέτοιο μαγαζί να ζητήσει πελάτης κάτι τέτοιο; O Tsaousis, γνέφει στο φίλο του εν είδει “Yo δικέ μου, λιώσε την πίστα, ο κόσμος παραληρεί για το χορό σου, μη σταματάς”! O Vaimakis αρχίζει να ιδρώνει από την προσπάθεια αλλά τα εμψυχωτικά λόγια του φίλου του τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει. Λιποψυχεί, κοιτά στο υπερπέραν για να βγάλει τις φιγούρες του. Ξάφνου, παρατηρεί λάγνο νέτο με μπλούζα που είναι κομμένη ως τον ομφαλό (αφαλό για τους μερακλήδες) να τον κοιτάζει με απορία. Αφήνει το χορό, και αδιαφορώντας για το παντελόνι που του έχει πέσει και ο πισινός του φαίνεται a la μερεμέτι, της λέει: “Είσαι ένας άγγελος που έπεσε στη Γή. Δε χόρευα, απλώς έψαΧα τα φτερά σου”… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν αυτός που σχεδίασε το Ζάππειο, εσείς θα αναρωτιώσασταν αν το Ζάππειο είναι Τηλεοπτικό Μέγαρο. Άλλη δουλειά δεν κάνετε, ζάπινγκ όλη μέρα. Ούστ προβοκάτσικοι εχθροί του αγωνιστικού προλεταριάτου.
Κάποτε μιλούσαμε για γητευτές των ανέμων. Ποιητικά αναφερθήκαμε σε δαμασμένα πνεύματα και λαό που δέθηκε στο Άρμα της Αλλαγής. Πρέπει όμως να αρχίσουμε να ακριβολογούμε. Να σταματήσουν οι λόγοι οι παράλληλοι και να αντιληφθούμε ότι μόνο ο Γκόντζος μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, μόνο ο Γκόντζος μπορεί να είναι ο δαμαστής σε άτι Αραβικό. Μόνο αυτός μπορεί να φέρει τις Παναθηναϊκά ενδιαφερόμενες πλευρές σε επαφή, όπως μόνο αυτός κατάφερε να εφάπτονται οι δυο απέναντι πλευρές του τετραγώνου στην Τετάρτη Δημοτικού… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο Ατλαντικός Ωκεανός ολόκληρος, εσείς θα ήσασταν ο Αταλαντικός Α.Ο, χωρίς τους βασικούς.
9 Δεκέμβρη 1983… σαν σήμερα πριν 27 χρόνια γράφτηκε αθάνατη κινηματογραφική ιστορία… σαν σήμερα οι σινεμάδες μαρτύρησαν για πρώτη φορά το Say hello to my little friend… Al Pacino, Brian De Palma, απλά σας ευχαριστούμε γι’ αυτό το διδακτικό έπος μεγατόνων, σας ευχαριστούμε που ανυψώσατε την 7η τέχνη σε δυσθεώρατα ύψη… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος είναι ο Τόνι Μοντάνα του πράσινου Μαϊάμι, εσείς είστε η επιτροπή των χρυσών βατόμουρων του 1984, που έβγαλε τον De Palma υποψήφιο για βατόμουρο χειρότερης σκηνοθεσίας…. ΕΛΕΟΣ!!!
