Μέγας Αλέξανδρος: Δεν υπάρχει τίποτα, ο διαιτητής αφήνει σωστά το παιχνίδι να συνεχιστεί (παύση, ριπλέι, δεύτερο ριπλέι). Το σωστά ήταν λίγο ειρωνικό, Γιάννη, μην νομίζεις εεε, έτσι, φάουλ ήταν αλλά ήταν μπροστά στη φάση και την άφησε, τι να του κάνω εγώ τώρα, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος ήταν ο Θεοφιλόπουλος, θα είχαμε σύμπραξη γιγάντων.
Αν ο Κώστας Γκόντζος είναι η φωτογραφία του πτυχιούχου Νίκου Τσιαντάκη, εσείς είστε η φωτογραφία του Στίβεν Τάιλερ μετά την πτώση του στο μπάνιο ξενοδοχείου.
Αν ο Γκόντζος ήταν η επική ανατροπή της Μάντσεστερ που έβαλε δύο γκολ στην Μπάγερν στον τελικό του 1999 και ο φοβερός πανηγυρισμός του Τέντι Σέρνιγχαμσε τρια λεπτά, εσείς θα ήσασταν το 1-7 της Λυόν μεσα στο Ζάγκρεμπ και ο πανηγυρισμός του Γκομίς και το 2-2 στο Δανία-Σουηδία στο Euro 2004 και ο πανηγυρισμός του Τόμασον που ισοφάρισε λίγο πριν το τέλος – και ξέρετε ποιος θα ήταν ποιο ματς και ποιος πανηγυρισμός.
To cd με όλα τα jumbo hits, θα το βρειτε αποκλειστικά σε όλα τα jumbo. Πάλι καλά που μου το λέτε να ξέρω να τρέξω να το αγοράσω. Θα κόψω τους bauhaus και τους νέους αλλά πολλά υποσχόμενους she wants revenge για χιτάκια που αν η αφόδευση θα γίνονταν ψηφιακά, σίγουρα το cd θα έλεγε πάνω diana (για τους νοσταλγούς)… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν άρθρο για τις Άγνωστες βουλές του Κυρίου σε χριστιανικό περιοδικό, εσείς θα ήσασταν άρθρο για τις άγνωστες βουλές του Κυπρίου, σε κουτσομπολιό για τις σκέψεις Χατζηγιάννη για γάμο με τη Μακρυπούλια.
Αν ο Γκόντζος ήταν η, κόντρα σε κλωτσιές και σπρωξίματα, επέλαση του κοντοπίθαρου πλην θαυματουργού Λιονέλ, πριν την ασίστ στον Αλέξη τον Σάντσεζ, εσείς θα ήσασταν η, με το πρώτο άγγιγμα, πτώση και ξάπλα στο χορτάρι της Κρίστας, μετά τη σέντρα για το γκολ που προηγήθηκε.
Ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά απωθημένα δεν είναι το κογιότ να τρώει το road runner. Δεν είναι ο Darth Vader να κατακτά το σύμπαν και να κυριαρχεί έναντι του μέντορα του. Είναι επιτέλους να κερνά ο Σπύρος Καλογήρου την Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ σε άλλο έργο να παντρεύεται τη χοντρή Κρητικιά. Αν είχαν συμβεί αυτά, η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, και ίσως, ίσως να μην είχαμε μπει στο Μνημόνιο… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το λειτουργικό σύστημα της καρδιάς μας, το MacOS, εσείς θα ήσασταν το ελληνικής προέλευσης και σύλληψης EmetOS.
Αυτοί που κάνουν χιούμορ θυμίζουν μικρά παιδιά που, καθώς διασχίζουν σκοτεινά δωμάτια, τραγουδούν για να πάρουν θάρρος, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκοντζος ήταν ο αποψινός υπερτυχερός της κληρωσης Ανδρεας Περάκης, εσεις θα ησασταν η παλαι ποτε πρωτο ονομα στην σκυλοπίστα Ξανθή Περάκη, η οποία με σκοπό να τραβηξει την προσοχη εβαζε την καμερα απο μεσημεριανη εκπομπη στο σπιτι της και τσιτσιδωνοτανε στην μπανιερα…
AN O ΓKONTZOΣ HTAN TO ΠΛAΣE TOY MIPAΛAΣ ME TO ΣTPIΨIMO TOY ΠOΔIOY, EΣEIΣ ΘA HΣAΣTAN TO ΠENAΛTI TOY ΠANTOY ME TON ΛEBAΔEIAKO.
Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει, κυνηγημένο μου mp3, σε πήρε κάποτε η Βίσση, σε ξαναπαίρνει η Βανδή… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο σοβαρός, ακριβής και παρουσιαστής ειδήσεων της ΥΕΝΕΔ, αυτού του αξέχαστου και αγαπημένου μας καναλιού, που άφησε παρακαταθήκη τη θαυμάσια εκπομπή “Με αρετή και τόλμη”, εσείς θα ήσασταν καθημερινοί εκφωνητές ζωδίων, όπου θα τα λέγατε ανά τρία με παύση τραγουδιού και άλλου θέματος, για να κρατήσετε το ενδιαφέρον του κόσμου και την ακροαματικότητα. Κελέπηδες, καντηλανάφτες των ΜΜΕ. Απεσταλμένοι της εν Ελλάδι Κορεατικής Μαφίας, διαπλεκόμενοι της εγχώριας show biz, χαμογελάκηδες των κοσμικών πάρτυ.
Σώπασε λίγο, άξαφνα ξέσπασε: -Τότε τι ‘ναι αυτά τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; Γιατί τα διαβάζεις; Άμα δεν λένε αυτό, τι λένε; -Λένε τη στενοχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί ν’ απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, Ζορμπά, αποκρίθηκα. -Να τη βράσω τη στενοχώρια τους! έκαμε ο Ζορμπάς, χτυπώντας με αγανάκτηση το πόδι του στις πέτρες. Ο παπαγάλος στις ξαφνικές φωνές τινάχτηκε απάνω: -Καναβάρο! Καναβάρο! έσκουζε σα να ζητούσε βοήθεια. -Σκασμός και συ! έκαμε ο Ζορμπάς κι έδωκε μια γροθιά στο κλουβί… AΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν ο ανυπέρβλητος Νίκος Καζαντζάκης, εσείς θα ήσασταν ο “capitano” Καναβάρο, ο οποίος αυτή τη στιγμή κάθεται στο βελούδινο καναπέ του με τα πετροδόλαρα μαζεμένα δίπλα του σε ματσάκια των εκατό, κοιτώντας το καθρέφτη του με σαρδόνιο χαμόγελο και μονολογώντας περήφανα “Che Canavaro, che capitano”…
