9 Δεκέμβρη 1983… σαν σήμερα πριν 27 χρόνια γράφτηκε αθάνατη κινηματογραφική ιστορία… σαν σήμερα οι σινεμάδες μαρτύρησαν για πρώτη φορά το Say hello to my little friend… Al Pacino, Brian De Palma, απλά σας ευχαριστούμε γι’ αυτό το διδακτικό έπος μεγατόνων, σας ευχαριστούμε που ανυψώσατε την 7η τέχνη σε δυσθεώρατα ύψη… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος είναι ο Τόνι Μοντάνα του πράσινου Μαϊάμι, εσείς είστε η επιτροπή των χρυσών βατόμουρων του 1984, που έβγαλε τον De Palma υποψήφιο για βατόμουρο χειρότερης σκηνοθεσίας…. ΕΛΕΟΣ!!!
Κύριε Γονίδη Σταμάτιε. Δράττομαι της ευκαιρίας να σας στείλω αυτή την ανοικτή επιστολή, με την ευκαιρία του ακούσματος ενός από τα πολλά σας άσματα. Συνεκινήθην και ρίγη μουσικής και εκφραστικής αρτιότητας με διαπέρασαν. Προς τούτο ένα πράγμα μόνο μπορώ να σας πω: Συνεχίστε έτσι. Συνεχίστε να σας απορρίπτουν οι γυναίκες. Σεις αποδεικνύετε ότι ένας Loser μπορεί να μεγαλουργεί λόγω της απέραντης ερωτικής του ξηρασίας. Μόνο εσείς μπορείτε να αποτυγχάνετε και παράλληλα να επιτυγχάνετε. (δε) Σας παραδέχομαι… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το κόσμημα του κυνηγιού, ο αετός των όπλων, μια καραμπίνα Benelli, εσείς θα ήσασταν τσιφτετέλι του Μπουρνέλη, τσίφτες ταξιδευτές της πίστας, ζηλευτοί διασκεδαστές που “σπάτε” και τη μέση όλο χάρη για να λένε τα νέτα “Ωωωω, κοίτα τον Τσαούση, ωωωω κοίτα το Βαϊμάκη, που κάνουν oriental”.
TA MAKPOΣYPTA “A” KAI “E” XPHΣIMOΠOIOYNTAI ΠIO ENTONA AΠO TOYΣ MΠAΣKETIKOYΣ ΔHMOΣIOΓPAΦOYΣ ΓIA NA TONIΣOYN THN ΣOBAPOTHTA KAI TO KYPOΣ TOY ΛOΓOY TOYΣ. TA AΠOTEΛEΣMATA OMΩΣ EINAI ANTIΘETA, O KOΣMOΣ ANTIΛAMBANETΑΙ THN ΣOBAPOΦANΕIA ΠOY KPΥBETΑΙ YΠOYΛA KAI ΔOΛIA ΠIΣΩ AΠO TA 2 ΦΩNΗENTA… AΛΛA AN O KΩΣTAΣ O ΓKΟΝTZOΣ EINAI O PAMΠO THΣ ΠANAΘHNAIKHΣ ΔHMOΣIOΓPAΦIAΣ KAI O “NIKOΛAKO” O ΔΟKTOP TZEKIΛ KΑΙ MIΣTEP XAINT TOTE EΣEIΣ EIΣTE TA 2 AYTA ΦΩNΗENTA KAI ΞEPEΤΕ ΠOIOΣ EΙΝΑΙ ΤΟ “ΑΑΑ…” ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ “ΕΕΕ…”.
Ο ίδιος ο Βασιλεύς επέδειξεν ασυγχώρητον δι’ ενήλικον άτομον ανωριμότητα. Δια την Ελλάδαν, ανέκαθεν ο θεσμός του ανωτάτου κληρονομικού άρχοντος ήτο προϊόν διαρκούς αμφισβητήσεως. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, καθένας μπορεί να πιστεύει εις είον σύστημα επιθυμεί-οι ‘Ελληνες δεν μπορουν να πιστεύουν εις τον κομμουνισμόν. Επικίνδυνοι κομμουνισταί και τα λοιπάαααα… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν η βραχνή φωνή του Ντον Βίτο Κορλεόνε, εσείς θα ήσασταν βραχνή φωνούλα, με μπαλάκια στο χέρι, ΑΡΓΑ, και το πρόσωπο του Νίκου του Μαστοράκη.
Αν ο Γκόντζος ήτανε ο κόσμος που την στήνει εξω απο το Terra Vibe σε κάθε Rockwave, εσείς θα ‘σασταν οι τυπάδες που περιμένουν καρτερικά τα ξημερώματα στην Ομόνοια πριν απο κάθε νεα τσόντα της Σιρίνας…
Όταν εμείς αγωνιζόμασταν κατά της δικτα(κ)τορίας, όταν τρώγαμε ξύλο στα μπουντρούμια της ΕΣΑ, όταν εγώ κι εσείς βρεθήκαμε να βάζουμε κροτίδες μαζί με τον Κώστα το Σημίτη, τον αγωνιστή με «α» μικρό για να ταρακουνήσουμε το σύστημα, κάποιος πηγαινοερχόταν στην Αμερική και τάχα μου έφερνε τις νέες μόδες σ’εμάς εδώ, λες και ο Έλλην είναι ουρακοtangoς και τα έχει ανάγκη όλα αυτά. Το ίδιο άτομο έκανε πλακίτσες τύπου “Smile, είναι η candid camera” την ώρα που ο ανώνυμος ανθρωπάκος αγωνιούσε για το εάν την επόμενη μέρα θα βρεθεί κατηγορούμενος για εθνική μειοδοσία επειδή ενδεχομένως δε βροντοφώναξε “Ζήτω το Έθνος” στο γάμο που πήγε το προηγούμενο Σάββατο. Και είσαι εσύ αυτός, Νίκο Μαστοράκη, και σε θυμήθηκα γιατί είδα τις προάλλες σε εφημερίδα είδηση ότι ετοιμάζεις ταινία στο Χάλιγουντ με τη Warner. Σιγά μη γυρίσεις και τσόντα με πρωταγωνιστή εσένα… ΑΛΛΑ, συνεχίζω, εάν ο Γκόντζος ήταν ο μεγάλος σκηνοθέτης, ο υπέροχα γηρασμένος και συνεπής Κλιντήστγουνt (μία λέξη), εσείς θα εξακολουθούσατε να είστε ο απλώς γηρασμένος, ο “θα δοκιμάσω και τη σκηνοθεσία στα 70 μου”, ο “σιγά μην ήταν κεραστής της Μπαλατσινού”, ο “φοράω καπέλο να μη φανεί η καράφλα και τα χρονάκια μου”, ο Νίκος ο Μαστοράκης, ξανά.
Σε έναν ιδανικό κόσμο για κάποιους δεν υπάρχει φτώχεια, για άλλους δεν υπάρχει πείνα και εξαλείφεται η δυστυχία και οι “πολέμοι”. Για κάποιους συνανθρώπους μας το ιδανικό είναι να ζουν υπό καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας όλων απέναντι στο νόμο, σε υψηλά επίπεδα αισθήματος αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικής ευημερίας. Για κάποιους άλλους όμως ο ιδανικός κόσμος θα ήταν αν λεγόταν μια πρόταση σαν την παρακάτω: «Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’τα χέρια, όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν»… ΑΛΛΑ, εάν ο Τσαούσης και ο Βαϊμάκης είχαν γκόμενα δύσκολη και “Ταξιδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω.”, ο Γκόντζος θα είχε γκόμενα κατερπίλαρ “Αρκουδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι βαρέως δύσκολο να μένω.”… ΑΛΛΑ, επειδή ζούμε στην πραγματικότητα, εάν ο Γκόντζος ήταν η τιμή έστω και να συναντήσει κάποιος στο δρόμο του το Ντίνο Χριστιανόπουλο, εσείς θα ήσασταν η χαρά που είχα όταν είδα ότι παράγγελνε κρέπα δίπλα μου ο Διονύσης Σχοινάς με τη (νεαρά) Καίτη Γαρμπή και (κυρίως) η σκέψη ότι ή εγώ ανέβηκα, ή αυτοί κατέβηκαν.
“Ένα δύο! Εν δυο! Εν δυο εν δυο ένα! Αριστερό! ΛΟΚ! Αριστερό! ΛΟΚ!Αριστερό! ΛΟΚ! Εμπλοκή στ’αριστερό! ΛΟΚ!ΛΟΚ!ΛΟΚ!ΛΟΚ! ΑΕΤΟΙ ΑΕΤΟΙ!” Για άριστη ασφάλεια και ποιότητα… Κλειδαριές ΑΕΤΟΣ. Κορυφαία επιλογή. Τελευταίο δεκαήμερο προσφορών. ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ. (Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι οι διαφημίσεις. Το μάρκετινγκ σκοτώνει την τέχνη.) ΑΛΛΑ… εάν ο Γκόντζος ήταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο “Η αρχόντισσα και ο αλήτης”, όπου με παρρησία και ανδροπρεπή στάση δεν έκανε ποτέ πίσω για τα πιστεύω του, κάνοντας ιστορικούς διαλόγους με τον πατέρα της πλούσιας Αλίκης Βουγιουκλάκη (Πίπης), εσείς θα ήσασταν ο επιρρεπής στην αστάθεια Ανδρέας (Ε)βγενόπουλος και οι ευτελείς έμμεσοι διάλογοι του με τον κόσμο του Παναθηναϊκού, του συλλόγου που είχε ήδη ένα Γκόντζο και δεν είχε ανάγκη από άλλες πλάτες.
Τί τό ‘θελα ο άμοιρος εσένα να αγαπήσω / τους οργασμούς που σού ‘δωσα θα σου τους πάρω πίσω… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν το περπάτημα του Σισέ στο φεύγα, εσείς θα ήσασταν η τρε-ζεμπεκέν γυροβολιά γέρου συνάδελφου στο εργατικό κέντρο Πειραιά, ο οποίος αφού σκόνταψε θεαματικά στο πόδι του και παρέμεινε όρθιος με την τεχνική του γερανού και επιτόπια περιστροφή, γύρισε και κοίταξε απειλητικά το πάτωμα λες και έφταιγε εκείνο για τη σαβούρδα που παραλίγο να φάει…
Do you remember the time, do you remember those moments that me, you and my laptop were all together, having precious moments of joy, love and happiness? Do you remember the movies we saw, those we stopped in order to have a shag? Apparently you don’t, but don’t worry, me and my HP won’t miss you. I’ll find a new viewer… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ψαρόσουπα με σκορπίνα που σερβίρεται με τρόπο και προσοχή στους εκλεκτούς προσκεκλημένους, εσείς θα ήσασταν ο τυπικός οικοδεσπότης που θα εξηγούσε στους καλεσμένους το ψάρι, το είδος του και φυσικά, “ΝΑ, με το συμπάθειο”, γιατί, ναι, μου θέλετε και ευγένειες μην παρεξηγηθεί ο κόσμος, Δούκισσες της Πλακεντίας των FM.