Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν η προεδρική καρέκλα του Δον Κωσταβάρ την ώρα που μεταδίδει τον τελικό του Ρολάν Γκαρός ανάμεσα σε Φέντερερ και Ναδάλ, εσείς θα ήσασταν το κατεστραμμένο και διαλυμένο σκαμπουδάκι για τα πόδια ημιπαράλυτης γιαγιάκας, η οποια παρακολουθεί σε νυσταλέα κατάσταση το μπαράζ ανόδου ανάμεσα σε Πράσινα Πουλιά και Ελπίδα Χορτερού…
Αν ο Γκόντζος ήταν το -νέτο που «τρίβεται» πάνω στον Γιάννη στη φωτό απ’ τη στήλη «Τι ειναι το FC», θα ήσασταν το μαυρισμένο μάτι του Γιάννη στη στήλη του Φ.Κ.ελληνικού λεξικού.
It’s a bird! It’s a plane! No, it’s GONTZOMAN!… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν η ταχύτητα του Σούπερμαν, τότε εσείς θα ήσασταν η υπερταχύτητα του Τσιάρτα και του Μποντιρόγκα αντίστοιχα. Και λόγω φράντζας, ξέρετε ποιος είναι ο Τσιάρτας!
MY DREAM IS TO FLY OVER THE RAINBOW SO HIGH, ΑΛΛΑ ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΜΟΥ.
ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ, ΑΥΤΗ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΖΟ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΣΕΙ, ΑΛΛΑ… ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ΤΖΙΝ ΜΕ ΤΟΝΙΚ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΤΖΙΝ, ΠΟΥ ΑΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΟΡΘΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΩΜΑ.
ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΝ Ο ΓΚΟΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΑΡΤΑΣ.
«Aμ-στρα-ντάμ, μια σαμπρέλα κάνει μπαμ, τ’ αυτοκίνητο κουτσαίνει, πέταξ’ έξω την Ελένη, τ’ αυτοκίνητο ζαβό, είν’ Πεζό (ουπς, σόρι – γκρίζα διαφήμιση)»… ΑΛΛΑ, αν ο Ακερσεκόμης, Μουσηγέτης, Σιτάλκας Κώστας Γκόντζος ήταν η γλυκιά προσμονή του επερχόμενου Μουντιάλ (σαν να λέμε «Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί»), εσείς θα ήσασταν η θλιβερή αναπόληση της προηγούμενης συμμετοχής μας το ’94 (σαν να λέμε «κηδεία και μνημόσυνο μαζί»). Μετά τιμής, Ανδρέας
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ ΟΕ, ΟΕ, ΟΕ… ΑΛΛΑ ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ Η ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΕΣ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ Ή ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΓΚΟΡΤΣΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΖΕΝΗ-ΤΖΕΝΗ
Νιώθοντας αδήρητη την ανάγκη να πλύνω το στόμα μου με ροδόνερο και αναλογιζόμενος το μάταιο του απειροελαχίστου της ύπαρξής μου μπροστά στο κλέος του ανθρώπου και της φιλοσοφίας που Αυτός ως στάση ζωής πρεσβεύει, διαπράττω τη θανάσιμη ύβρη να συλλαβίσω το όνομά του φθόγγο φθόγγο, σε στάση προσοχής και προσευχής συνάμα, λέγοντας ότι: Aν ο ένας, ο ρηξικέλευθος, ο νουνεχής, ο εμβριθής, ο ευπροσήγορος, ο καλλικέλαδος, ο υπερθεϊκός, ο uber alles Γ (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Κ (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Ο (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Ν (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Τ (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Ζ (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Ο (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) Σ (Πράσινε Θεέ, το μεγαλείο ΣΟΥ) ήταν το «Ασμα Ασμάτων» του Σολομώντος, εσείς θα ήσασταν το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα Trash TV του τηλεοπτικού σταθμού Mad με επιτυχίες, όπως «Ο Λαρισαίος», «Κατρίν», «Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό» και πολλά άλλα… Υ.Γ. Πάω για εξομολόγηση τώρα, διότι επικαλέστηκα το όνομά Του επί (Ντι) ματαίω…
Αν ο Γκόντζος ήταν τελειωμένο σκυλοτράγουδο τύπου «ύποπτο το αίσθημά σου, ύποπτο, πάντα ήθελες να το ΄χεις δίπορτο», εσείς θα ήσασταν η «Heroica» του Μπετόβεν.
