Αν ο Γκοντζος ηταν ο θεος Διονυσος και τα μεθυσια του τα εξαιρετικα, με τα νετα και με το καλυτερο κρασι, εσεις θα ησασταν η κρασοκατανυξη του αδερφου μου στον γαμο της ξαδερφης μας και το πεσιμο του σε μπαζονετα…
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΑΕΙ ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ «ΓΙΑΤΙ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΕΔΩ;», ΕΣΕΙΣ ΘΑ ‘ΣΑΣΤΑΝ ΟΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΖΟΥΝΙΝΙΟ ΣΤΟ ΚΑΤΑΡ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΝΙ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ «ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΚΙ ΟΧΙ ΕΔΩ;».
Αν ο Γκόντζος ήταν ο Μανώλης Χιώτης, ο βιρτουόζος του μπουζουκιού, ο άρχοντας των χορδών, ο ατσαλάκωτος μουσικός που δεν ανεχόταν τον τίτλο “μπουζουκτζής”, παρά μόνο το “μπουζουκίστας”, εσείς θα ήσασταν αφενός “μπουζουκτζήδες” και αφετέρου αυτοί που καπνίζουν αρειμανίως ακόμα και την ώρα που παίζουν, κρατώντας το τσιγάρο πάνω πάνω στο χώρισμα μεταξύ δείκτη και μέσου.
Αν ο Γκόντζος ήταν το μπικίνι που διασχίζει καλαίσθητο πωπό, εσείς θα ήσασταν η τρίχα που διασχίζει το ρουθούνι του παππού μου και φτάνει ως το μουστάκι του.
Αν ο Γκόντζος ήταν ο παιχνιδιάρης Σίλβιο, που για δεκαετίες οργιάζει ασύστολα με όλων των ειδών, όλων των χρωμάτων και όλων των ηλικιών νέτα, εσείς θα ήσασταν ο Ντομινίκ που αγχωμένα καταπίνοντας το μπλε χαπάκι, προσπαθεί να ταΐσει το “Μακαρόν” του στην πρώτη θηλυκιά που θα βρει. Και ξέρετε ποιος είναι το μπλε χαπάκι, και ποιος το Μακαρόν.
Λεβεντιά! Πιάσε κι έναν κολοκυθοκεφτέ… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν το ζευγάρι σύμβολο του έρωτα Ρωμαίος και Ιουλιέτα, εσείς θα ήσασταν η επιφανειακή σχέση των Πικέ και Ιμπραιμοβιτς, και είναι εμφανές ποιος θα ήταν ποιος!
Πιστεύω πως η ενέργειά μου δεν ήταν για κόκκινη κάρτα, αλλά γνωρίζουμε πώς είναι οι διαιτητές εδώ στην Ελλάδα. Ούτε 1,2,3 μετράνε, ούτε τίποτα. Τον χτύπησα, αλλά δεν έβγαλε αίμα. Υπερέβαλε στην αντίδρασή του. Η επιβίωση είναι υπερβολή. Αν χτυπήσουν εμένα δεν πέφτω κάτω. Και αν πέσω, βάζω πενηντάρικο και πατάω continue. Σίγουρα θα με τιμωρήσουν για κάποιες αγωνιστικές και μπορεί και να μου πάρουν τη ζώνη του πρωταθλητή. Θα περιμένω ήρεμος και θα επιστρέψω πάλι για τη μάχη με μυδράλιο. Δεν φοβάμαι κανέναν. Ούτε τον Τσακ Νόρις, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος ήταν οι δηλώσεις του Πάμπλο Γκαρσία, εσείς θα ήσασταν η δήλωση της εφορίας, και η δήλωση μετάνοιας άπιστης γκόμενας. Και ξέρετε ποιος, γιατί κλπ.
Αν ο Γκοντζος ηταν ρεπορτερ του Ολυμπιακου, εσεις θα ησασταν ο τυπος ντυμενος χαρος που περιπλανιεται στην Ερμου, ακουμπωντας τα κεφαλια ηλικιωμενων ανθρωπων που βγηκαν να κανουν την βολτα τους και ευελπιστει απο πανω να του αφησουν 2ευρα. Και ναι, ρε διαολε, δεν ηρθε η ωρα να παρεις την γιαγια μου!
Η ουτοπιστική αναγκαιότητα της σουρεαλιστικής στρουκτούρας, σε συνδυασμό με την υποβόσκουσα μελαγχολία της οπορτουνιστικής γενικότητας του «είναι», αποτελεί ένα θέμα που κάθε παρέα που σέβεται τον εαυτό της έχει ως καθημερινό θέμα συζήτησης, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν η «Πλάτωνος Πολιτεία» εσείς θα ήσασταν η «Χαμένη πολιτεία» του Βασίλη Καρρά.
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΦΡΑΣΗ «ΤΣΙΜΠΑ ΜΕ ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ ΤΑ ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΟΥΝΟΥΠΙΩΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
