Αν ο Γκοντζος ηταν η θεωρια του οικουμενικου Κορνηλιου Καστοριαδη περι ατομικης αυτονομιας -εννοωντας την επιβολη του συνειδητου στο ασυνειδητο- η ελληνικη κοινωνια δυστυχως είναι η κατασταση «ακινησιας» που περιγραφεται στην θεωρια του χαους.
Αν ήταν ήλιος και φεγγάρι, μεγιεμελέ, μεγιεμελέ, το νου δεν θα μου είχε πάρει, η Τζεμιλέ, η Τζεμιλέ… ΑΛΛΑ, αν ο Γκοντζος ηταν Τουρκος Πασας ,εσεις θα ησασταν η τουρκικη τουαλετα που μαγαριζαμε στο στρατο!
Αν ο Γκοντζος ηταν ο θεος Διονυσος και τα μεθυσια του τα εξαιρετικα, με τα νετα και με το καλυτερο κρασι, εσεις θα ησασταν η κρασοκατανυξη του αδερφου μου στον γαμο της ξαδερφης μας και το πεσιμο του σε μπαζονετα…
ΑΝ Ο ΓΚΟΝΤΖΟΣ ΗΤΑΝ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΑΕΙ ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ «ΓΙΑΤΙ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΕΔΩ;», ΕΣΕΙΣ ΘΑ ‘ΣΑΣΤΑΝ ΟΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΖΟΥΝΙΝΙΟ ΣΤΟ ΚΑΤΑΡ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΝΙ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ «ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΚΙ ΟΧΙ ΕΔΩ;».
Αν ο Γκόντζος ήταν ο Μανώλης Χιώτης, ο βιρτουόζος του μπουζουκιού, ο άρχοντας των χορδών, ο ατσαλάκωτος μουσικός που δεν ανεχόταν τον τίτλο “μπουζουκτζής”, παρά μόνο το “μπουζουκίστας”, εσείς θα ήσασταν αφενός “μπουζουκτζήδες” και αφετέρου αυτοί που καπνίζουν αρειμανίως ακόμα και την ώρα που παίζουν, κρατώντας το τσιγάρο πάνω πάνω στο χώρισμα μεταξύ δείκτη και μέσου.
Αν ο Γκόντζος ήταν το μπικίνι που διασχίζει καλαίσθητο πωπό, εσείς θα ήσασταν η τρίχα που διασχίζει το ρουθούνι του παππού μου και φτάνει ως το μουστάκι του.
Αν ο Γκόντζος ήταν ο παιχνιδιάρης Σίλβιο, που για δεκαετίες οργιάζει ασύστολα με όλων των ειδών, όλων των χρωμάτων και όλων των ηλικιών νέτα, εσείς θα ήσασταν ο Ντομινίκ που αγχωμένα καταπίνοντας το μπλε χαπάκι, προσπαθεί να ταΐσει το “Μακαρόν” του στην πρώτη θηλυκιά που θα βρει. Και ξέρετε ποιος είναι το μπλε χαπάκι, και ποιος το Μακαρόν.
Αν ο Γκόντζος ήταν ο τελικός του Μουντιάλ, εσείς θα ήσασταν ο ανεπίσημος τελικός μεταξύ Ε4 και Ε5, κάποτε στο δημοτικό, όπου χάσαμε γιατί ο ασχετότερος παίχτης της τάξης αρνούταν να βγει αλλαγή και κανένας δεν μπορούσε να του πει τίποτα γιατί είχε φέρει τη μπάλα.
Αν ο Γκοντζος ηταν ρεπορτερ του Ολυμπιακου, εσεις θα ησασταν ο τυπος ντυμενος χαρος που περιπλανιεται στην Ερμου, ακουμπωντας τα κεφαλια ηλικιωμενων ανθρωπων που βγηκαν να κανουν την βολτα τους και ευελπιστει απο πανω να του αφησουν 2ευρα. Και ναι, ρε διαολε, δεν ηρθε η ωρα να παρεις την γιαγια μου!
Η ουτοπιστική αναγκαιότητα της σουρεαλιστικής στρουκτούρας, σε συνδυασμό με την υποβόσκουσα μελαγχολία της οπορτουνιστικής γενικότητας του «είναι», αποτελεί ένα θέμα που κάθε παρέα που σέβεται τον εαυτό της έχει ως καθημερινό θέμα συζήτησης, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν η «Πλάτωνος Πολιτεία» εσείς θα ήσασταν η «Χαμένη πολιτεία» του Βασίλη Καρρά.