2000-2001 – 11 χρονών. Πρώτη μου σοβαρή επαφή με το μαγικό κόσμο του champions league. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ ο παππούς μου με έπαιρνε και μου μάθαινε τα σκοτεινά και τα απόκρυφα μυστικά της μπάλας…. Είχα μαγευτεί. Η λάμψη των αστεριών με είχε τυφλώσει. Μια μέρα που γύρναγα από το σχολείο, έκανα την καθιερωμένη στάση στο περίπτερο για τσίχλες. Τότε το είδα… αλμπουμακι της Πανινι. Το παίρνω, το ανοίγω και τι να δω! Όλες οι ομάδες, όλοι οι παίκτες, ακόμα και η Ολυμπιακαρα!!! Αφού μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες (το άλμπουμ είναι τσάμπα, τα φακελάκια με τα αυτοκόλλητα κάνουν τόσο κτλ) άρχισα μανιωδώς να δίνω τα λιγοστά χρήματα μου στα “μαγικά χαρτάκια”. Ένα απογευματάκι όμως, εκεί που κολλούσα ευλαβικά τον dennis bergkamp προσέχοντας τις γωνίες, σκέφτηκα “αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί… ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΧΡΉΜΑΤΑ” και τότε ένας μικρός λαμπτήρας άναψε δίπλα από το παιδικό μου κεφάλι…
Εκεί ήταν, στη γωνιά του σιέλ μου δωματίου. Μακρόστενος, κυλινδρικός γύρω στο μισό μέτρο ύψος και είχε πάνω του τυπωμένο το αγαπημένο παπί της Λιμνουπολης. Τον αναποδογύρισα αλλά η σχισμή ήταν μικρή, ενω τα 200ρικα τα 500ρικα και τα 1000ρικα μεγάλα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό πήρα τον πάντα αξιόπιστο χάρακα μου και τον έχωσα βίαια και αδίστακτα βαθιά μέσα στη σχισμή… Ήμουν πλούσιος… Τα 2 ημερήσια φακελάκια έγιναν 4, τα 4 έγιναν 8 και πάει λέγοντας, μέχρι οι gary neville να γίνουν 78. Ήμουν ευτυχισμένος. Η μέχρι πρότινος μονοδιάστατη ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα. Κυνήγαγα όλα τα παιδάκια για να ανταλλάξουμε τους neville με τον Tony Adams, τον τίμιο και τιμημένο bakayoko με τον Effenberg, τον Κουλη τον Καραταιδη με το Ciro το Ferrara κ.ο.κ. Η ευτυχία μου όμως δε θα κρατούσε για πάντα (όπως το αφελές μυαλό μου πίστευε).
9 το βράδυ στο σαλόνι του παππού μου. Ακούω μια φωνή. Ήταν η μάνα μου. Απαντώ στο κάλεσμα…. καλύτερα να μην το είχα κάνει… Μάνα: δε μου λες… παίρνεις εσύ χρήματα από τον κουμπαρά (ανατριχίλα); Εγώ: όχι, γιατί να το κάνω αυτό; (ποιον κορόιδευα; Η φωνή μου έτρεμε) Μάνα: Άμα το έχεις κάνει εσύ, δε θα πας στο πάρτι του Κωστα το Σαββατο (σημειωτέον, το πάρτι ήταν σε 5×5 οπου αναμενόταν φοβερός αγώνας)
Ε: -όχι όχι, δεν το έκανα εγώ. Μ:οκ τότε θα παμε τον κουμπαρά σου για αναγνώριση αποτυπωμάτων…. Τύψεις και φόβος με κυρίευσαν. Από τη μια ο αγώνας… από την άλλη η σίγουρη σύλληψη. Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα βρίσκονταν παντού.Θα με έβρισκαν και θα με έπιαναν. Ένας κόμπος σκαρφάλωσε από τα μέσα μου και σταμάτησε στο λαιμό μου. Έσπασα….
Ο αγώνας έληξε 11-8.Μου το είπαν τη δεύτερα στο σχολείο Το αλμπουμακι το έχω ακόμα. Μου λείπουν 13 παίκτες…
Ημουν 14, ήσουν 20. Ημουν στο Γυμνάσιο και εσύ για ένα ολοκληρο καλοκαίρι με ρωταγες κάθε βράδυ…”Μετα το λύκειο ΤΙ;”. Δεν ήξερα να σου απαντησω. Το μονο που με ενδιέφερε ήταν να τον βροντάω για χάρη σου. Μετα χαθήκαμε… πριν από κάποιες μέρες σε είδα ξανά, μετά απο 12 περίπου χρόνια.Δάκρυσα. Το έγραψα και status στο fb. Eστειλα μήνυμα στον κολλητό μου. Γράφω σε εσάς. Μαρια Σινιώρη σ’αγαπώ. Ο καιρός πλέον είναι αίθριος.
Πάντα γούσταρα την nintendo περισσότερο από τη sega, snes, gameboy κλπ., τι να μας πει το sega master system; Η sega αποσύρθηκε από την δημιουργία κονσολών και κυκλοφορεί αποκλειστικά παιχνίδια… Ένα από αυτά είναι και το football manager. Παίζω το 2012 με ατρομηταρα γιατί μου αρέσει να έχω μικρές ομάδες και να τις ανεβάζω όσο γίνεται.
Ωραίο παιχνίδι, πρώτη φορά ασχολούμαι τόσο πολύ. Μα διάολε δεν μπορεί να μου βγάζει τον Φράνκο τον Κοσταντζο ότι είναι ο καλύτερος γκολκίπερ του πρωταθλήματος. Ότι έχει να φάει γκολ 10 αγώνες σερί!!! Όχι ΌΧΙ ΟΧΙ… Όχι και εδώ αυτός… Τελικά τον νίκησα 3-2 τον Ολυμπιακό την πρώτη χρονιά, γυρίζοντας ματς από 2-0. Και μετά από την ικανοποίηση της στιγμής είπα «ναι διάολε τον ξεβράκωσα αλλά αυτή τη φορά για καλό». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΑΝΤΕ, ΟΝΤΩΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ. Sega, για 5 λεπτά απόδωσες δικαιοσύνη…
Μ’ ένα φιλο μου, ομοιοπαθή-κλαψωδο φιλόλογο ξεκινήσαμε μια συζήτηση για την οικονομική κρίση, τα αίτια, τα αποτελέσματα κλπ. Κλασική φιλολογική συζήτηση! Λοιπόν αναλύοντας την κατάσταση φτάσαμε στην κρίση αξιών και στο αν η κότα γέννησε το αυγό η το αυγό την κότα, δηλαδή αν η κρίση άξιων οδήγησε στην οικονομική κρίση η το αντίθετο! Εμβαθύνοντας την ανάλυση, φτάσαμε στο συμπέρασμα πως μονο τα νετα θα βρουν τρόπο για να αντεπεξέλθουν, αφού ακολουθώντας την θεωρία της προσαρμοστικότητας και τις επιταγές της φαύλης κοινωνίας του lifestyle έχουν ήδη οι περισσότερες εξ’ αυτών «μπιμπομποιηθει» και μάθει να δουλεύουν καλά το μαγαζάκι τους!
Τελικά μ’ εναν απροσδιόριστο τρόπο η συζήτηση για την οικονομική κρίση και την προσαρμοστικότητα των ειδών έφτασε στην ακατονόμαστη, την «σκάσε γιατί τρώει και κόσμος τέτοια ώρα» Maggie Gyllenhaal. Και τότε έσκασε η βόμβα! Άλλος ένας τερατολαγνος προσπαθούσε να μου την παρουσιάσει ως ιδανική γυναίκα και σύμβολο του σεξ! ΈΛΕΟΣ!!! Ο ανεκδιήγητος φίλος μου προς ενίσχυση των λόγων του ρίχνει το χαρτί-σαύρα «μωρέ αυτή που έβαλε ολόκληρο μπατμαν να σφαχτεί για χάρη της». Το αντιπαρέρχομαι και για να συνεχίσω το καυλαντισμα -αποφεύγοντας το «φαπεδιασμα» και το «μπεχαδιασμα» του λέω πως ο μόνος λόγος που μπορεί να δικαιολογεί την επιλογή της γι’ αυτο τον ρόλο είναι ο σκοτεινός χαρακτήρας του Μπρους Γουειν! Φέρνει άνετα, μ’ αυτη του την εμμονή για το μαύρο και τις στολές για τυπακι που γουστάρει και spanking domination games.
Απο την άλλη η ακατονόμαστη μπορεί να μην κάνει για σύμβολο του σεξ αλλά για νοικοκυρά που μαγειρεύει fish and sticks, φορώντας μόνο μια βινυλ ποδιά και pantyhose! To φακιδιασμενο μουτράκι της και το απλανές βλέμμα της έχουν κάτι τις σαδομαζο… Ο μέχρι πρότινος φίλος μου και νυν απλως γνωστός μου, απτόητος συνέχιζε να την υποστηρίζει λέγοντας πως την επέλεξαν γιατί είναι η επίτομη της classy sexy γκομενας! Δεν άντεξα… Ποια αυτή; Αν ειναι αυτή classy τότε η Uma Thurman τι είναι; -ΑΑΑ, αυτή έχει παράξενο πρόσωπο και δυσανάλογα μεγάλα άκρα, μου τσαμπουνα!
Δεν άντεξα άλλο. Ξέσπασα. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο του απάντησα: -Τι λες ρε κατσαπλεουρα, που ‘χεις να γλείψεις γατάκι χωρίς να ‘ναι επί πληρωμή απο το 2004 και επι πληρωμή απο τότε που λεφτά υπήρχαν! Χειρανακτα της κακίας ώρας, που ουτε κι αυτο δεν θα το κάνεις καλά, αφού για να γουσταρεις την Maggie Τζιλενχαλια θα ανοίγεις το tube galore και αντι να βαλεις να δεις κανα teen και κανα latin που δεν πρόκειται να μυτίασεις ποτες σου, θα βαζεις British tube με τα κοντόχοντρα φακιδιασμενα σαυρονετα! Ξεστόμισα βαρία λόγια, το ξέρω, αλλά δεν άντεξα!
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ.
Παρακολουθώ κάτι ξένα ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζουν συνανθρώπους μας που για διάφορους λόγους ετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου.
Αναστροφή του μαγνητικού πεδίου, πτώση μετεωρίτη, αστρικό κοκομπλόκο την 21η του Δεκέμβρη, ένας ακόμα κατακλυσμός του Νώε, πολύ παίζουν οι σεισμοί, τα ηφαίστεια και τα πυρηνικά. Οι τύποι έχουν ενισχύσει το σπίτι τους, μαζεύουν προμήθειες, έχουν ένα τζιπ με γεμάτο ρεζερβουάρ και ένα θωρακισμένο από πολλές απόψεις καταφύγιο σε μυστική τοποθεσία για να μην πάνε κι άλλοι και ζητήσουν την βοήθειά τους, γιατί θ’ ανακύψουν ηθικά διλήμματα που δε γουστάρουν. Οι πιο μερακλήδες έχουν πλήρες οπλοστάσιο.
ΟΛΟΙ είναι εισοδηματίες που και λεφτά και χρόνο έχουν να ασχοληθούν με κάτι τόσο ανόητο κι ακριβό. Αυτό το «χόμπυ» κοστίζει συνήθως εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια. Θα μου πείτε οκ, τόσοι πλούσιοι πετάνε λεφτά σε βλακείες. ΟΧΙ, αυτό είναι διαφορετικό. Δεδομένου ότι 1) κάποτε-κάποτε συμβαίνουν παγκόσμιες καταστροφές και 2) πάντα υπάρχουν χαζοί, συμπεραίνουμε πως αν γίνει κάτι που θα μας καταστρέψει ως είδος και πολιτισμό, ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΙ θα επιζήσουν. Αυτοί, αυτοί και οι κατσαρίδες θα κληρονομήσουν τον πλανήτη μας. Το είδος μας μπορεί να γλιτώσει απ’τον μετεωρίτη, ο πολιτισμός μας όχι.
Και ρωτώ: Δεν πρέπει να τους φορολογήσουμε γι’αυτό; Κοτζάμ πλανήτη θα τους αφήσουμε.Και γενικά, δεν πρέπει να φορολογείται ξεχωριστά η αναπαραγωγή της ηλιθιότητας;
Και καταλήγω εκεί που πραγματικά θέλω: Τόσα και τόσα πράγματα έχουν φορολογήσει. Ο παππούς μου πλήρωσε φόρο γιατί ο βηματοδότης του ήταν πολλά κυβικά. ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΘΕΟΓΚΟΜΕΝΕΣ, ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ DNA, ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΚΑΣΤΡΩΝΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙ’ΑΥΤΟ;;;
Κι ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να μπει ένας φόρος σε κάθε χλιμίτζουρα με παπάκι που κυκλοφορεί την καψούρα όλου του λυκείου, σε κάθε παπατζή που συνοδεύεται στα μπουζούκια από ξανθό σκυλί;;;
Αλλά αυτοί είμαστε, αυτοί. Δεν περίμενα τίποτα καλύτερο σ’έναν κόσμο όπου κάποιοι θεωρούν την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ σέξυ, την Λέιντι Γκαγκά σταρ, τον Κόκε ποδοσφαιριστή και όπου οι σοκολάτες ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΠΑΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΙ ΧΑΡΑΓΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥΣ- το οποίο είναι και μεγάλη αλήθεια. ΚΑΝΤΕ ΤΙΣ ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΕΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ, ΤΖΑΜΠΑ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ.
ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Ο ΜΑΚΡΥΣ, ΣΤΕΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ SPOTLIGHT ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ, ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ. ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ, Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΥΡΟΝΕΡΟ ΕΙΧΕ ΛΙΜΝΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΙΩΘΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΓΩΜΕΝΩΝ ALL STAR. Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΗΤΑΝ ΠΙΣΣΑ.
ΕΚΑΝΑ ΑΠΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ. Ο ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΟΣ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΚΑΤΟΥΡΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΒΓΗΚΑ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΜΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΜΕΛΗΤΕΟ ΠΛΙΤΣΙ-ΠΛΙΤΣΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ OLD OAK PUB ΤΟΙΛΕΤ, ΣΤΟ CAMDEN ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ.
ΕΙΠΕ, ΛΕΕΙ, Ο ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΝ TWEETY OTI O ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΡΟ-ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΗΔΗΞΕ ΤΟ ΘΥΛΙΚΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΜΑΚΡΙΝΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΝ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΨΗΣΕ ΛΕΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΓΩΓΗ ΣΤΟ TWITTER ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (10 ΣΕΝΤΣ ΑΝΑ ΤΙΤΙΒΙΣΜΑ) ΑΠΟ ΤΟ TWITTER ΓΙΑΤΙ -ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ- ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ ΕΦΕΥΡΈΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΗΤΑΝ, ΛΕΕΙ, ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΤΥΠΟΥ! (…ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ) ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΒΑΖΑΝ ΣΤΟ ΒΥΣΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΣΕ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΥΤΑ ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΚΕΛΑΗΔΟΝΤΑΣ «ΤΙ; ΤΙ;» ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΟΤΙ ΤΟ «ΤΙ; ΤΙ;»-ΒΥΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΚΑΚΙΣ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΑΚΙ (ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ KAI ΩΣ Ο TWEETYS O SILVESTROΚΤΩΝΟΣ ) ΑΦΟΥ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ ΤΑ ΔΙΑΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ TWITTER ΘΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΜΕΙΝΟΥΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΣΠΟΡΙΑ ΚΑΝΑΒΟΥΡΙ ΝΑ ΦΥΤΕΥΤΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΑΓΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΟΜΙΣΟΥΜΕ, ΛΕΕΙ, ΔΙΠΛΑ ΩΦΕΛΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!
Ενταξει λοιπον κυριε Ζλαταν, ανθυπογραφικαριε του παγκοσμιου φουτσεμπαου (αλα πορτουγκεζικα) γραψε και δευτερη βιογραφια, παρε μεταγραφη στα πιο ανηκουστα μερη του πλανητη, γυρισε διαφημιστικο για αφρολουτρο με δασυτριχο στηθος καμακι 80ς, κανε οσα καραγκιοζιλικα θες, μια που δεν εχεις διαθεση να παιξεις οσο ποδοσφαιρο σου εχει απομεινει. Να ξερεις ομως οτι πριν απο εσενα, αλλοι εχουν paved the way για να ερθεις εσυ και να τα δεσεις ολα σ ενα αρμονικο συνολο γραφικοτητας. Διοτι οταν: – ο Dennis Rodman (ο μονος εν ζωη που το δικαιουται) ειχε δυο διαφορετικες βιογραφιες, – ο Ριβαλντο πηγαινε στα επαρατα Καζακστανια και Τουρκμενιστανια για τα γκα-φρα – ο alenatore Νικολο Αναστο, μας παρουσιαζοταν στο μπανιο (οχι παντως να τραγουδα) εσυ δεν κλωτσουσες οχι μπαλα, αλλα ουτε τα καμπανελια του μπαμπα Ιμπραημοβιτς απο μεσα!
Αξιότιμε κύριε Τεν Κάτε,
Δεν μας νοιάζει αν έχετε δουλέψει στη Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι. Βοηθός ήσασταν, ρεπατζής του Ράικαρντ και του Γκράντ (ποιανού;;;). Ρολίστας, σαν κάτι τύπους που έχουμε σε 50 ταινίες και ποτέ δεν θα μάθουμε το όνομά τους. Ένας μουτρωμένος κομπάρσος που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής. Όπως δεν υπάρχει Όσκαρ κομπάρσου, έτσι δεν υπάρχει και πιθανότητα να γίνετε πρωταγωνιστής. Κι επειδή δεν μας νοιάζει τόσο το ότι η ομάδα έχει γίνει παιδική χαρά και κάνει σεφτέ ο κάθε Ρατόν και ο πάσα εις Κουτσιανικούλης, όσο το ότι μιλάτε στα ευαίσθητα και τρυφερά παιδιά μας σαν να είναι καμπαρετζούδες στην Τρούμπα και περιμένουν τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, αυτόν το λόγο έχω να πω, δεν έχω άλλον κανένα: Άει στα τσακίδια ρε γραφικέ! Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο γήπεδο; Να πας στο Σουρινάμ ρε να κάνεις το νταή. Άιντε, αιώνιε βοηθέ. Τεντά της κακιάς ώρας. Κι επειδή είσαι φτυστός του Κάπτεν Κερκ από το Star Trek, κάνε το μοναδικό σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις: πες στον κύριο Σκοτ να σε διακτινίσει για κάπου αλλού. Οπουδήποτε. Στο καλό. Και να μην μας γράφεις.
Θέλω να ξεσπάσω κάπου. Δεν αντέχω… Κάθομαι και κλαίω συνέχεια αγκαλιά με μια ξεχασμένη κούτα Μεταξά κλεμμένη από το κελάρι του πάππου μου και μια φωτογραφία με ένα «αεροπλανικό» του…. Πίνω συνέχεια… Πίνω για πάρτη του. Δεν γίνεται να τον διαγράψω από το μυαλό μου… Όσο και να προσπαθεί αυτός ο τεχνικούλης να μας χωρίσει. Ενώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που πέρασε, τότε με τον ΌΦΗ, μου έδωσε κουράγιο, τρελή χαρά και με ανυπομονησία περίμενα να σας γράψω, ήρθαν αυτές… Ήρθαν αυτές οι αναθεματισμένες, άπονες και άκαρδες μέρες Τρίτη και Σάββατο για να μου πάρουν από τα σωθικά μου, αυτό που ένοιωθα γι’ αυτόν… Ό,τι είχε απομείνει…. Ήρθαν αυτές οι μέρες για να καταλάβω πως κάτι μέσα μου δεν πάει καλά. Δεν μπορώ, δεν υπάρχω τελικά, δεν αντέχω λεπτό μακριά σου, σε σκέφτομαι συνέχεια, σπαράζει με λυγμούς η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη ότι ήρθε το τέλος… Δεν αντέχω το ότι δεν θα σε ξαναδώ εκεί που ήσουν απ’ τα γεννοφάσκια σου. Εκεί που γινόσουν ένα με το γρασιδι. Εκεί που σε αντίκρυζα και κύλαγαν ποτάμι τα δάκρυα χαράς όταν έκανες έρωτα με το φρεσκοποτισμένο γρασίδι του γηπέδου Καραισκάκη. Δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου αυτήν την απίστευτη εικόνα, εκεί κάτω από τα μεταλλικά κούφια, σιδερένια και βαμμένα γκολπόστ…. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτός, αυτός ο άξεστος νεαρός, με την πουγούνα σαν τραπεζαρία, σε έκλεψε από μένα, σε πήρε με τη βία από την καρδία μου, με συνένοχο αυτόν τον τσιγκολελέτη, αυτόν που τα ξύνει με γκασμά γιατί η τσουγκράνα αφήνει κενά, αυτόν τον γιδόφιλο τον Βαλβερδάκο. Όχι, δεν γίνεται αυτός ο Μπάλας Μέγκιερι να το κάνει σε μένα. Δεν γίνεται να ξεσηκώθηκαν τα ρηχά πιάτα και να ζητάνε σούπα, δεν γίνεται…. ΩΩΩ πολυαγαπημένε μου Φράνκο ……ΑΛΛΑ…. αν ήμουν ο Αλ Σαούντ θα έστελνα τον αυτόν τον σουβλακοτυλιχτή με την σφηνωμένη τυρόπιτα στον εγκέφαλο, αυτό το Γαλλικό σίγμα, αυτό το γκουμούτσι, αυτό το γκατζολόπτερο, αυτό το τραχανοπλαγιερό τον κακαδέμπορα τον Τσάκα να πουλάει χιόνι στους Εσκιμώους και άμμο στους Άραβες ΚΑΙ θα αγόραζα τον Ολυμπιακό. Θα έπαιρνα για προσωπικό γυμναστή του Φράνκο μου, αυτόν το γαλατά με το μπλέ καρούμπαλο από την Ντουβλοταινία που μας μοίραζαν στο κατηχητικό, αυτόν τον σκύφτη με το κρεατομάτσουκο, τον Ζαφείρη, μαζί με αυτήν την μπουρέκλα την τσουτσουνοπαίρνοβα, την φραπεδιόλα με το ξεχασμένο σπασμένο ανοιχτό φινιστρίνι και τις χαλασμένες γαλακτοτουρμπίνες, αυτήν που έχει κάνει λεύκανση χελιδονοφωλιάς, αυτό το κ@υλοράπανο την Ντούβλη για να μάθουν επιτέλους πώς καπνίζονται τα πούρα, σε αυτόν τον Κολυμβητή, σε αυτήν την αλεπού θαλάσσης, σε αυτόν τον βουτηχτή, σε αυτό το χέλι του γρασιδιού, σε αυτόν τον άρχοντα των θαλασσών που τον ξέρουν και οι τσιπούρες, σε αυτόν τον θυμαράκια, σε αυτόν τον ιπτάμενο δίσκο, σε αυτόν τον κουνιοτράμπαλο, σε αυτόν τον κοντοτσούτσουνο τον κλαρινογαμπρό, σε αυτό το δαγκανοφόρο το επταμηνίτικο, αυτόν τον κρυπτόφαλλο με την χαλασμένη την τσαπού σε αυτόν τον ακατονόμαστο τον Κοστάντζο…
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΦΡΑΝΚΟ ΜΟΥ
