Σήμερα γυρνόντας από την κοπέλα μου έμαθα ότι έχω περάσει οριακά με 5 ένα μάθημα. Έμαθα ότι ακυρώνεται η συναυλία των Αποκαλύπτικα. Έχω τα κέρατά μου να διαβάσω αλλά -μα το Βεδουίνο- ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ… ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ… Δεν με νοιάζει ούτε αν μου πείτε ότι ο κόσμος αύριο θα διαλυθεί, ότι ο Κοστάντζο δεν θα ξανακάτσει κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, ότι η μερέντα τελείωσε ή ότι κάτι βλαμμένα μου πήραν τις βαλβίδες από τα λάστιχα του αυτοκινήτου… Οι Σάμπαθ επανενώνονται. Βγάζουν καινούριο σιντί με την αρχική σύνθεση μετά από 33 χρόνια. Ξεκινάνε περιοδεία. Αν αυτή περάσει από την Ελλάδα θα πάω με τα πόδια στη Μαλακάσα. Θα κατασκηνώσω εκεί δυο μέρες. Θα είμαι τουλάχιστον δέκα ώρες πριν απ’έξω να περιμένω. Όταν ανοίξουν οι πόρτες θα τρέξω γρηγορότερα από το Γιουσείν Μπόλτ με τις δυνάμεις του Φλας, και θα πάω να μπαστακωθώ μπροστά, θα αγκαλιάσω το κάγκελο στα δεξιά της σκηνής όπου θα βγει ο Τόνυ, του οποίου τόσο ιερόσυλα χρησιμοποιώ το όνομα ως ψευδώνυμό μου. Θα χτυπηθώ όσο δε χτυπήθηκα ποτέ στη ζωή μου, τόσο που το unleash the beast που ‘πε φίλος μου ότι περιγράφει την κατάστασή μου σε συναυλίες θα μοιάζει με συμπεριφορά παιδιού σε προνηπιακή ηλικία… Και αν και εφόσον πετάξει πένα, πρώτον αν την πιάσω κατάρα σε όποιον έρθει να μου την πάρει, θα του σπάσω τα παΐδια ως άλλος Βάιος Καραγιάννης και δεύτερον αν δεν την πιάσω αλίμονο στον αλήτη που την έχει πιάσει, αν δεν εξαϋλωθεί. Με κάποιο τρόπο η πένα του Τόνυ θα γίνει δική μου… Με κάθε κόστος… ΑΥΤΑ!
Κοντρερας κατι εχω, τον Τζορβα δεν αντεχω, Τεν Κατε πως βαριεμαι, Γκαρσια δεν κρατιεμαι… Παρασκευη πρωι λα-λα-λα-λα, απ’ ολες τις ημερες ο Σκιλασι μ’ αρεσει…
Θέμα: Ο Κατσουράνης δεν τον έχει τον χορό.
Έχω να επισημάνω το εξής: Απελπιστική κρίνεται η συμμετοχή του Κατσουράνη στα χορευτικά των παιχτών του ΠΑΟ, στους πανηγυρισμούς του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ.
Στο γκολ του Ζέκα, ενώ οι Κλέιτον, Ζέκα, Λέτο και ο «φυσικό χορευτικό ταλέντο» Σιμάο, εκτελούν άψογα την χορογραφία (και οι οποίοι φαίνεται ότι την έχουν προβάρει προηγουμένως) ο Κατσουράνης κάνει μία ντροπιαστική απόπειρα να ακολουθήσει, αρχίζει να εκτελεί το χορευτικό νούμερο με χρονο-καθυστέρηση από τους άλλους, ενώ σε κάποια φάση το χάνει ΕΝΤΕΛΩΣ, και απλά ανασηκώνει το χέρι του, τάχα για να πανηγυρίσει, λουφάροντάς τη.
Στο δεύτερο γκολ δε του Κλέιτον, οι Ζέκα, Σιμάο, Κλέιτον, Κουίνσι και Λέτο, εκτελούν άψογα την δεύτερη χορογραφία, με τέλεια συστοιχία και με συγχρονισμό ανάλογο επαγγελματιών μπαλέτου, ο Κατσουράνης τελευταίος και καταϊδρωμένος, κάνει ξανά μία αμήχανη προσπάθεια να ενσωματωθεί, η οποία καταλήγει σύντομα σε πλήρη αποτυχία, και στο τέλος κλωτσάει στα οπίσθια τον Σιμάο, προφανώς από ζήλεια διότι αναγνωρίζει το αστείρευτο ταλέντο του Μοζαμβικανού στον χορό.
Είναι κατανοητό ότι είναι δύσκολο να τα βάλεις με βραζιλιάνους, αργεντινούς και αφρικανούς στον χορό, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι εάν ο Κατσουράνης δεν βελτιώσει τις χορευτικές του δεξιότητες σύντομα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πανηγυρισμών των παιχτών του ΠΑΟ, πράγμα που θα τον απομονώσει και θα υπονομέυσει την συμμετοχή του στους χαβαλέδες τους.
Κατσουράνη δεν έχεις άλλες δικαιολογίες, σε παρακολουθούμε και περιμένουμε περισσότερα από σένα.
Κι εκεί που νόμισα ότι όλα ήταν μάταια πια στο Ελληνικό ποδόσφαιρο…. Εκεί που όλα ήταν τυποποιημένα, κανένας παίκτης, προπονητής, πρόεδρος, παράγοντας δεν έκανε αίσθηση, δεν έκανε τη διαφορά, εκεί που η κρίση μοιραία είχε χτυπήσει και το δύσμοιρο Ελληνικό ποδόσφαιρο (όχι ότι ήθελε πολλά χτυπήματα για να το αποτελειώσει κάποιος…). Εκεί που οι “αυτοκρατορίες”, κόκκινες ή πράσινες, αποφάσιζαν από πριν πού θα καταλήξει το πρωτάθλημα, με έννομους και άνομους τρόπους, αφαιρώντας και την παραμικρή συγκίνηση και αγωνία από το φίλαθλο κόσμο που αγωνιούσε να δει κάτι αξιόλογο, κάτι που να “ταράξει τα νερά”… Εκεί που το σκοτάδι είχε καταπιεί τα πάντα και το μπλακ άουτ φαινόταν οριστικό… Εκεί που κανείς δε θα ξαναέβλεπε το φως του ήλιου…
ΕΚΕΙ κάποιος αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο! Χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι και αποφάσισε να προσφέρει αυτό το διαφορετικό, το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του στο φιλοθεάμον Ελληνικό κοινό. Να προσφέρει ένα ελάχιστο δείγμα της γνώσης του γύρω από ποδοσφαιρικά αλλά και γλωσσολογικά θέματα. Άλλωστε αυτό το πολύ μικρό δείγμα είναι μάλλον υπεραρκετό για εμάς τους κοινούς θνητούς… Εκεί που θα μπορούσε να “βολευτεί” στις ανέσεις που του εξασφάλισε το ΛΑΜΠΡΟ παρελθόν του, θα μπορούσε να προσφέρει διαλέξεις στα νέα μα και στα αρχαία ελληνικά, μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις του γύρω από τη ζωή γενικότερα σε μας τους αδαείς… Είπε σε άπταιστα ελληνικά, που θα ζήλευε κι ο Μπαμπινιώτης: ΟΧΙ, θα σηκωθώ από τον καναπέ μου, από τη βόλεψή μου, από το περιθώριο που με έθεσαν οι σκοτεινές δυνάμεις, θα παρατάξω τα στήθη μου για να γνωρίσει πάλι στιγμές ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ο Ελληνικός αλλά και ο παγκόσμιος αθλητισμός.
Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες τη σημασία που σε καμία περίπτωση δεν αξίζουμε, ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΕ ΓΙΑΤΣΕΚ ΓΚΜΟΧ…
This is Yacek!!!
2000-2001 – 11 χρονών. Πρώτη μου σοβαρή επαφή με το μαγικό κόσμο του champions league. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ ο παππούς μου με έπαιρνε και μου μάθαινε τα σκοτεινά και τα απόκρυφα μυστικά της μπάλας…. Είχα μαγευτεί. Η λάμψη των αστεριών με είχε τυφλώσει. Μια μέρα που γύρναγα από το σχολείο, έκανα την καθιερωμένη στάση στο περίπτερο για τσίχλες. Τότε το είδα… αλμπουμακι της Πανινι. Το παίρνω, το ανοίγω και τι να δω! Όλες οι ομάδες, όλοι οι παίκτες, ακόμα και η Ολυμπιακαρα!!! Αφού μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες (το άλμπουμ είναι τσάμπα, τα φακελάκια με τα αυτοκόλλητα κάνουν τόσο κτλ) άρχισα μανιωδώς να δίνω τα λιγοστά χρήματα μου στα “μαγικά χαρτάκια”. Ένα απογευματάκι όμως, εκεί που κολλούσα ευλαβικά τον dennis bergkamp προσέχοντας τις γωνίες, σκέφτηκα “αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί… ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΧΡΉΜΑΤΑ” και τότε ένας μικρός λαμπτήρας άναψε δίπλα από το παιδικό μου κεφάλι…
Εκεί ήταν, στη γωνιά του σιέλ μου δωματίου. Μακρόστενος, κυλινδρικός γύρω στο μισό μέτρο ύψος και είχε πάνω του τυπωμένο το αγαπημένο παπί της Λιμνουπολης. Τον αναποδογύρισα αλλά η σχισμή ήταν μικρή, ενω τα 200ρικα τα 500ρικα και τα 1000ρικα μεγάλα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό πήρα τον πάντα αξιόπιστο χάρακα μου και τον έχωσα βίαια και αδίστακτα βαθιά μέσα στη σχισμή… Ήμουν πλούσιος… Τα 2 ημερήσια φακελάκια έγιναν 4, τα 4 έγιναν 8 και πάει λέγοντας, μέχρι οι gary neville να γίνουν 78. Ήμουν ευτυχισμένος. Η μέχρι πρότινος μονοδιάστατη ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα. Κυνήγαγα όλα τα παιδάκια για να ανταλλάξουμε τους neville με τον Tony Adams, τον τίμιο και τιμημένο bakayoko με τον Effenberg, τον Κουλη τον Καραταιδη με το Ciro το Ferrara κ.ο.κ. Η ευτυχία μου όμως δε θα κρατούσε για πάντα (όπως το αφελές μυαλό μου πίστευε).
9 το βράδυ στο σαλόνι του παππού μου. Ακούω μια φωνή. Ήταν η μάνα μου. Απαντώ στο κάλεσμα…. καλύτερα να μην το είχα κάνει… Μάνα: δε μου λες… παίρνεις εσύ χρήματα από τον κουμπαρά (ανατριχίλα); Εγώ: όχι, γιατί να το κάνω αυτό; (ποιον κορόιδευα; Η φωνή μου έτρεμε) Μάνα: Άμα το έχεις κάνει εσύ, δε θα πας στο πάρτι του Κωστα το Σαββατο (σημειωτέον, το πάρτι ήταν σε 5×5 οπου αναμενόταν φοβερός αγώνας)
Ε: -όχι όχι, δεν το έκανα εγώ. Μ:οκ τότε θα παμε τον κουμπαρά σου για αναγνώριση αποτυπωμάτων…. Τύψεις και φόβος με κυρίευσαν. Από τη μια ο αγώνας… από την άλλη η σίγουρη σύλληψη. Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα βρίσκονταν παντού.Θα με έβρισκαν και θα με έπιαναν. Ένας κόμπος σκαρφάλωσε από τα μέσα μου και σταμάτησε στο λαιμό μου. Έσπασα….
Ο αγώνας έληξε 11-8.Μου το είπαν τη δεύτερα στο σχολείο Το αλμπουμακι το έχω ακόμα. Μου λείπουν 13 παίκτες…
Ημουν 14, ήσουν 20. Ημουν στο Γυμνάσιο και εσύ για ένα ολοκληρο καλοκαίρι με ρωταγες κάθε βράδυ…”Μετα το λύκειο ΤΙ;”. Δεν ήξερα να σου απαντησω. Το μονο που με ενδιέφερε ήταν να τον βροντάω για χάρη σου. Μετα χαθήκαμε… πριν από κάποιες μέρες σε είδα ξανά, μετά απο 12 περίπου χρόνια.Δάκρυσα. Το έγραψα και status στο fb. Eστειλα μήνυμα στον κολλητό μου. Γράφω σε εσάς. Μαρια Σινιώρη σ’αγαπώ. Ο καιρός πλέον είναι αίθριος.
Πάντα γούσταρα την nintendo περισσότερο από τη sega, snes, gameboy κλπ., τι να μας πει το sega master system; Η sega αποσύρθηκε από την δημιουργία κονσολών και κυκλοφορεί αποκλειστικά παιχνίδια… Ένα από αυτά είναι και το football manager. Παίζω το 2012 με ατρομηταρα γιατί μου αρέσει να έχω μικρές ομάδες και να τις ανεβάζω όσο γίνεται.
Ωραίο παιχνίδι, πρώτη φορά ασχολούμαι τόσο πολύ. Μα διάολε δεν μπορεί να μου βγάζει τον Φράνκο τον Κοσταντζο ότι είναι ο καλύτερος γκολκίπερ του πρωταθλήματος. Ότι έχει να φάει γκολ 10 αγώνες σερί!!! Όχι ΌΧΙ ΟΧΙ… Όχι και εδώ αυτός… Τελικά τον νίκησα 3-2 τον Ολυμπιακό την πρώτη χρονιά, γυρίζοντας ματς από 2-0. Και μετά από την ικανοποίηση της στιγμής είπα «ναι διάολε τον ξεβράκωσα αλλά αυτή τη φορά για καλό». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΑΝΤΕ, ΟΝΤΩΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ. Sega, για 5 λεπτά απόδωσες δικαιοσύνη…
Μ’ ένα φιλο μου, ομοιοπαθή-κλαψωδο φιλόλογο ξεκινήσαμε μια συζήτηση για την οικονομική κρίση, τα αίτια, τα αποτελέσματα κλπ. Κλασική φιλολογική συζήτηση! Λοιπόν αναλύοντας την κατάσταση φτάσαμε στην κρίση αξιών και στο αν η κότα γέννησε το αυγό η το αυγό την κότα, δηλαδή αν η κρίση άξιων οδήγησε στην οικονομική κρίση η το αντίθετο! Εμβαθύνοντας την ανάλυση, φτάσαμε στο συμπέρασμα πως μονο τα νετα θα βρουν τρόπο για να αντεπεξέλθουν, αφού ακολουθώντας την θεωρία της προσαρμοστικότητας και τις επιταγές της φαύλης κοινωνίας του lifestyle έχουν ήδη οι περισσότερες εξ’ αυτών «μπιμπομποιηθει» και μάθει να δουλεύουν καλά το μαγαζάκι τους!
Τελικά μ’ εναν απροσδιόριστο τρόπο η συζήτηση για την οικονομική κρίση και την προσαρμοστικότητα των ειδών έφτασε στην ακατονόμαστη, την «σκάσε γιατί τρώει και κόσμος τέτοια ώρα» Maggie Gyllenhaal. Και τότε έσκασε η βόμβα! Άλλος ένας τερατολαγνος προσπαθούσε να μου την παρουσιάσει ως ιδανική γυναίκα και σύμβολο του σεξ! ΈΛΕΟΣ!!! Ο ανεκδιήγητος φίλος μου προς ενίσχυση των λόγων του ρίχνει το χαρτί-σαύρα «μωρέ αυτή που έβαλε ολόκληρο μπατμαν να σφαχτεί για χάρη της». Το αντιπαρέρχομαι και για να συνεχίσω το καυλαντισμα -αποφεύγοντας το «φαπεδιασμα» και το «μπεχαδιασμα» του λέω πως ο μόνος λόγος που μπορεί να δικαιολογεί την επιλογή της γι’ αυτο τον ρόλο είναι ο σκοτεινός χαρακτήρας του Μπρους Γουειν! Φέρνει άνετα, μ’ αυτη του την εμμονή για το μαύρο και τις στολές για τυπακι που γουστάρει και spanking domination games.
Απο την άλλη η ακατονόμαστη μπορεί να μην κάνει για σύμβολο του σεξ αλλά για νοικοκυρά που μαγειρεύει fish and sticks, φορώντας μόνο μια βινυλ ποδιά και pantyhose! To φακιδιασμενο μουτράκι της και το απλανές βλέμμα της έχουν κάτι τις σαδομαζο… Ο μέχρι πρότινος φίλος μου και νυν απλως γνωστός μου, απτόητος συνέχιζε να την υποστηρίζει λέγοντας πως την επέλεξαν γιατί είναι η επίτομη της classy sexy γκομενας! Δεν άντεξα… Ποια αυτή; Αν ειναι αυτή classy τότε η Uma Thurman τι είναι; -ΑΑΑ, αυτή έχει παράξενο πρόσωπο και δυσανάλογα μεγάλα άκρα, μου τσαμπουνα!
Δεν άντεξα άλλο. Ξέσπασα. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο του απάντησα: -Τι λες ρε κατσαπλεουρα, που ‘χεις να γλείψεις γατάκι χωρίς να ‘ναι επί πληρωμή απο το 2004 και επι πληρωμή απο τότε που λεφτά υπήρχαν! Χειρανακτα της κακίας ώρας, που ουτε κι αυτο δεν θα το κάνεις καλά, αφού για να γουσταρεις την Maggie Τζιλενχαλια θα ανοίγεις το tube galore και αντι να βαλεις να δεις κανα teen και κανα latin που δεν πρόκειται να μυτίασεις ποτες σου, θα βαζεις British tube με τα κοντόχοντρα φακιδιασμενα σαυρονετα! Ξεστόμισα βαρία λόγια, το ξέρω, αλλά δεν άντεξα!
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ.
Παρακολουθώ κάτι ξένα ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζουν συνανθρώπους μας που για διάφορους λόγους ετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου.
Αναστροφή του μαγνητικού πεδίου, πτώση μετεωρίτη, αστρικό κοκομπλόκο την 21η του Δεκέμβρη, ένας ακόμα κατακλυσμός του Νώε, πολύ παίζουν οι σεισμοί, τα ηφαίστεια και τα πυρηνικά. Οι τύποι έχουν ενισχύσει το σπίτι τους, μαζεύουν προμήθειες, έχουν ένα τζιπ με γεμάτο ρεζερβουάρ και ένα θωρακισμένο από πολλές απόψεις καταφύγιο σε μυστική τοποθεσία για να μην πάνε κι άλλοι και ζητήσουν την βοήθειά τους, γιατί θ’ ανακύψουν ηθικά διλήμματα που δε γουστάρουν. Οι πιο μερακλήδες έχουν πλήρες οπλοστάσιο.
ΟΛΟΙ είναι εισοδηματίες που και λεφτά και χρόνο έχουν να ασχοληθούν με κάτι τόσο ανόητο κι ακριβό. Αυτό το «χόμπυ» κοστίζει συνήθως εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια. Θα μου πείτε οκ, τόσοι πλούσιοι πετάνε λεφτά σε βλακείες. ΟΧΙ, αυτό είναι διαφορετικό. Δεδομένου ότι 1) κάποτε-κάποτε συμβαίνουν παγκόσμιες καταστροφές και 2) πάντα υπάρχουν χαζοί, συμπεραίνουμε πως αν γίνει κάτι που θα μας καταστρέψει ως είδος και πολιτισμό, ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΙ θα επιζήσουν. Αυτοί, αυτοί και οι κατσαρίδες θα κληρονομήσουν τον πλανήτη μας. Το είδος μας μπορεί να γλιτώσει απ’τον μετεωρίτη, ο πολιτισμός μας όχι.
Και ρωτώ: Δεν πρέπει να τους φορολογήσουμε γι’αυτό; Κοτζάμ πλανήτη θα τους αφήσουμε.Και γενικά, δεν πρέπει να φορολογείται ξεχωριστά η αναπαραγωγή της ηλιθιότητας;
Και καταλήγω εκεί που πραγματικά θέλω: Τόσα και τόσα πράγματα έχουν φορολογήσει. Ο παππούς μου πλήρωσε φόρο γιατί ο βηματοδότης του ήταν πολλά κυβικά. ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΘΕΟΓΚΟΜΕΝΕΣ, ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ DNA, ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΚΑΣΤΡΩΝΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙ’ΑΥΤΟ;;;
Κι ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να μπει ένας φόρος σε κάθε χλιμίτζουρα με παπάκι που κυκλοφορεί την καψούρα όλου του λυκείου, σε κάθε παπατζή που συνοδεύεται στα μπουζούκια από ξανθό σκυλί;;;
Αλλά αυτοί είμαστε, αυτοί. Δεν περίμενα τίποτα καλύτερο σ’έναν κόσμο όπου κάποιοι θεωρούν την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ σέξυ, την Λέιντι Γκαγκά σταρ, τον Κόκε ποδοσφαιριστή και όπου οι σοκολάτες ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΠΑΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΙ ΧΑΡΑΓΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥΣ- το οποίο είναι και μεγάλη αλήθεια. ΚΑΝΤΕ ΤΙΣ ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΕΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ, ΤΖΑΜΠΑ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ.
ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Ο ΜΑΚΡΥΣ, ΣΤΕΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ SPOTLIGHT ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ, ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ. ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ, Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΥΡΟΝΕΡΟ ΕΙΧΕ ΛΙΜΝΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΙΩΘΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΓΩΜΕΝΩΝ ALL STAR. Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΗΤΑΝ ΠΙΣΣΑ.
ΕΚΑΝΑ ΑΠΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ. Ο ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΟΣ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΚΑΤΟΥΡΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΒΓΗΚΑ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΜΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΜΕΛΗΤΕΟ ΠΛΙΤΣΙ-ΠΛΙΤΣΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ OLD OAK PUB ΤΟΙΛΕΤ, ΣΤΟ CAMDEN ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ.