Θέμα: Ο Κατσουράνης δεν τον έχει τον χορό.
Έχω να επισημάνω το εξής: Απελπιστική κρίνεται η συμμετοχή του Κατσουράνη στα χορευτικά των παιχτών του ΠΑΟ, στους πανηγυρισμούς του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ.
Στο γκολ του Ζέκα, ενώ οι Κλέιτον, Ζέκα, Λέτο και ο «φυσικό χορευτικό ταλέντο» Σιμάο, εκτελούν άψογα την χορογραφία (και οι οποίοι φαίνεται ότι την έχουν προβάρει προηγουμένως) ο Κατσουράνης κάνει μία ντροπιαστική απόπειρα να ακολουθήσει, αρχίζει να εκτελεί το χορευτικό νούμερο με χρονο-καθυστέρηση από τους άλλους, ενώ σε κάποια φάση το χάνει ΕΝΤΕΛΩΣ, και απλά ανασηκώνει το χέρι του, τάχα για να πανηγυρίσει, λουφάροντάς τη.
Στο δεύτερο γκολ δε του Κλέιτον, οι Ζέκα, Σιμάο, Κλέιτον, Κουίνσι και Λέτο, εκτελούν άψογα την δεύτερη χορογραφία, με τέλεια συστοιχία και με συγχρονισμό ανάλογο επαγγελματιών μπαλέτου, ο Κατσουράνης τελευταίος και καταϊδρωμένος, κάνει ξανά μία αμήχανη προσπάθεια να ενσωματωθεί, η οποία καταλήγει σύντομα σε πλήρη αποτυχία, και στο τέλος κλωτσάει στα οπίσθια τον Σιμάο, προφανώς από ζήλεια διότι αναγνωρίζει το αστείρευτο ταλέντο του Μοζαμβικανού στον χορό.
Είναι κατανοητό ότι είναι δύσκολο να τα βάλεις με βραζιλιάνους, αργεντινούς και αφρικανούς στον χορό, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι εάν ο Κατσουράνης δεν βελτιώσει τις χορευτικές του δεξιότητες σύντομα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πανηγυρισμών των παιχτών του ΠΑΟ, πράγμα που θα τον απομονώσει και θα υπονομέυσει την συμμετοχή του στους χαβαλέδες τους.
Κατσουράνη δεν έχεις άλλες δικαιολογίες, σε παρακολουθούμε και περιμένουμε περισσότερα από σένα.
Κι εκεί που νόμισα ότι όλα ήταν μάταια πια στο Ελληνικό ποδόσφαιρο…. Εκεί που όλα ήταν τυποποιημένα, κανένας παίκτης, προπονητής, πρόεδρος, παράγοντας δεν έκανε αίσθηση, δεν έκανε τη διαφορά, εκεί που η κρίση μοιραία είχε χτυπήσει και το δύσμοιρο Ελληνικό ποδόσφαιρο (όχι ότι ήθελε πολλά χτυπήματα για να το αποτελειώσει κάποιος…). Εκεί που οι “αυτοκρατορίες”, κόκκινες ή πράσινες, αποφάσιζαν από πριν πού θα καταλήξει το πρωτάθλημα, με έννομους και άνομους τρόπους, αφαιρώντας και την παραμικρή συγκίνηση και αγωνία από το φίλαθλο κόσμο που αγωνιούσε να δει κάτι αξιόλογο, κάτι που να “ταράξει τα νερά”… Εκεί που το σκοτάδι είχε καταπιεί τα πάντα και το μπλακ άουτ φαινόταν οριστικό… Εκεί που κανείς δε θα ξαναέβλεπε το φως του ήλιου…
ΕΚΕΙ κάποιος αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο! Χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι και αποφάσισε να προσφέρει αυτό το διαφορετικό, το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του στο φιλοθεάμον Ελληνικό κοινό. Να προσφέρει ένα ελάχιστο δείγμα της γνώσης του γύρω από ποδοσφαιρικά αλλά και γλωσσολογικά θέματα. Άλλωστε αυτό το πολύ μικρό δείγμα είναι μάλλον υπεραρκετό για εμάς τους κοινούς θνητούς… Εκεί που θα μπορούσε να “βολευτεί” στις ανέσεις που του εξασφάλισε το ΛΑΜΠΡΟ παρελθόν του, θα μπορούσε να προσφέρει διαλέξεις στα νέα μα και στα αρχαία ελληνικά, μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις του γύρω από τη ζωή γενικότερα σε μας τους αδαείς… Είπε σε άπταιστα ελληνικά, που θα ζήλευε κι ο Μπαμπινιώτης: ΟΧΙ, θα σηκωθώ από τον καναπέ μου, από τη βόλεψή μου, από το περιθώριο που με έθεσαν οι σκοτεινές δυνάμεις, θα παρατάξω τα στήθη μου για να γνωρίσει πάλι στιγμές ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ο Ελληνικός αλλά και ο παγκόσμιος αθλητισμός.
Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες τη σημασία που σε καμία περίπτωση δεν αξίζουμε, ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΕ ΓΙΑΤΣΕΚ ΓΚΜΟΧ…
This is Yacek!!!
2000-2001 – 11 χρονών. Πρώτη μου σοβαρή επαφή με το μαγικό κόσμο του champions league. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ ο παππούς μου με έπαιρνε και μου μάθαινε τα σκοτεινά και τα απόκρυφα μυστικά της μπάλας…. Είχα μαγευτεί. Η λάμψη των αστεριών με είχε τυφλώσει. Μια μέρα που γύρναγα από το σχολείο, έκανα την καθιερωμένη στάση στο περίπτερο για τσίχλες. Τότε το είδα… αλμπουμακι της Πανινι. Το παίρνω, το ανοίγω και τι να δω! Όλες οι ομάδες, όλοι οι παίκτες, ακόμα και η Ολυμπιακαρα!!! Αφού μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες (το άλμπουμ είναι τσάμπα, τα φακελάκια με τα αυτοκόλλητα κάνουν τόσο κτλ) άρχισα μανιωδώς να δίνω τα λιγοστά χρήματα μου στα “μαγικά χαρτάκια”. Ένα απογευματάκι όμως, εκεί που κολλούσα ευλαβικά τον dennis bergkamp προσέχοντας τις γωνίες, σκέφτηκα “αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί… ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΧΡΉΜΑΤΑ” και τότε ένας μικρός λαμπτήρας άναψε δίπλα από το παιδικό μου κεφάλι…
Εκεί ήταν, στη γωνιά του σιέλ μου δωματίου. Μακρόστενος, κυλινδρικός γύρω στο μισό μέτρο ύψος και είχε πάνω του τυπωμένο το αγαπημένο παπί της Λιμνουπολης. Τον αναποδογύρισα αλλά η σχισμή ήταν μικρή, ενω τα 200ρικα τα 500ρικα και τα 1000ρικα μεγάλα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό πήρα τον πάντα αξιόπιστο χάρακα μου και τον έχωσα βίαια και αδίστακτα βαθιά μέσα στη σχισμή… Ήμουν πλούσιος… Τα 2 ημερήσια φακελάκια έγιναν 4, τα 4 έγιναν 8 και πάει λέγοντας, μέχρι οι gary neville να γίνουν 78. Ήμουν ευτυχισμένος. Η μέχρι πρότινος μονοδιάστατη ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα. Κυνήγαγα όλα τα παιδάκια για να ανταλλάξουμε τους neville με τον Tony Adams, τον τίμιο και τιμημένο bakayoko με τον Effenberg, τον Κουλη τον Καραταιδη με το Ciro το Ferrara κ.ο.κ. Η ευτυχία μου όμως δε θα κρατούσε για πάντα (όπως το αφελές μυαλό μου πίστευε).
9 το βράδυ στο σαλόνι του παππού μου. Ακούω μια φωνή. Ήταν η μάνα μου. Απαντώ στο κάλεσμα…. καλύτερα να μην το είχα κάνει… Μάνα: δε μου λες… παίρνεις εσύ χρήματα από τον κουμπαρά (ανατριχίλα); Εγώ: όχι, γιατί να το κάνω αυτό; (ποιον κορόιδευα; Η φωνή μου έτρεμε) Μάνα: Άμα το έχεις κάνει εσύ, δε θα πας στο πάρτι του Κωστα το Σαββατο (σημειωτέον, το πάρτι ήταν σε 5×5 οπου αναμενόταν φοβερός αγώνας)
Ε: -όχι όχι, δεν το έκανα εγώ. Μ:οκ τότε θα παμε τον κουμπαρά σου για αναγνώριση αποτυπωμάτων…. Τύψεις και φόβος με κυρίευσαν. Από τη μια ο αγώνας… από την άλλη η σίγουρη σύλληψη. Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα βρίσκονταν παντού.Θα με έβρισκαν και θα με έπιαναν. Ένας κόμπος σκαρφάλωσε από τα μέσα μου και σταμάτησε στο λαιμό μου. Έσπασα….
Ο αγώνας έληξε 11-8.Μου το είπαν τη δεύτερα στο σχολείο Το αλμπουμακι το έχω ακόμα. Μου λείπουν 13 παίκτες…
Ημουν 14, ήσουν 20. Ημουν στο Γυμνάσιο και εσύ για ένα ολοκληρο καλοκαίρι με ρωταγες κάθε βράδυ…”Μετα το λύκειο ΤΙ;”. Δεν ήξερα να σου απαντησω. Το μονο που με ενδιέφερε ήταν να τον βροντάω για χάρη σου. Μετα χαθήκαμε… πριν από κάποιες μέρες σε είδα ξανά, μετά απο 12 περίπου χρόνια.Δάκρυσα. Το έγραψα και status στο fb. Eστειλα μήνυμα στον κολλητό μου. Γράφω σε εσάς. Μαρια Σινιώρη σ’αγαπώ. Ο καιρός πλέον είναι αίθριος.
Πάντα γούσταρα την nintendo περισσότερο από τη sega, snes, gameboy κλπ., τι να μας πει το sega master system; Η sega αποσύρθηκε από την δημιουργία κονσολών και κυκλοφορεί αποκλειστικά παιχνίδια… Ένα από αυτά είναι και το football manager. Παίζω το 2012 με ατρομηταρα γιατί μου αρέσει να έχω μικρές ομάδες και να τις ανεβάζω όσο γίνεται.
Ωραίο παιχνίδι, πρώτη φορά ασχολούμαι τόσο πολύ. Μα διάολε δεν μπορεί να μου βγάζει τον Φράνκο τον Κοσταντζο ότι είναι ο καλύτερος γκολκίπερ του πρωταθλήματος. Ότι έχει να φάει γκολ 10 αγώνες σερί!!! Όχι ΌΧΙ ΟΧΙ… Όχι και εδώ αυτός… Τελικά τον νίκησα 3-2 τον Ολυμπιακό την πρώτη χρονιά, γυρίζοντας ματς από 2-0. Και μετά από την ικανοποίηση της στιγμής είπα «ναι διάολε τον ξεβράκωσα αλλά αυτή τη φορά για καλό». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΑΝΤΕ, ΟΝΤΩΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ. Sega, για 5 λεπτά απόδωσες δικαιοσύνη…
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΣΟΥΖΥ
Το όμρφο του Ζουελά το pet που το φωνάζουν Σούζυ, τσουνάμι επροκάλεσε στης Skoda το τζακούζι, όταν εκείνος βούτηξε γιατί ήθελε να αράξει μα η Σούζυ ανασηκώθηκε κάποιος να την μαλάξει. Εκείνος πίσω ξάπλωσε να τον χαϊδεύει αέρας μα η Σούζυ εμφανίστηκε σαν του Λοχ Νες το τέρας Την είδαν οι συμπαίκτες του έτσι να μεγαλώνει και με τα δυο κεφάλια της να τους εζαχαρώνει και άρχισαν να τρέχουνε το γκρόβερ τους να σώσουν από της Σούζυ την οργή μήπως αυτοί γλιτώσουν Τρέχουνε οι αμυντικοί, τρέχουνε και οι μέσοι και αφήνουνε τον Ζουελά μονάχο του στη μέση Μονάχο του; Όχι ακριβώς, ήταν εκεί κι η Σούζυ Απορρημένη κοίταγε τριγύρω στο τζακούζι Τους παίκτας να αποχωρούν ωσάν κυνηγημένοι Κι εκείνη μόνη κι έρημη και όχι μαλαγμένη…
Ελπίζω κάποια μέρα να ενδιαφερθείτε για μια κατηγορία ανθρώπου που τιμούμε και αγαπούμε. Μια κατηγορία ανθρώπου που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει στις καρδιές μας. Δε μιλώ για άλλους από αυτούς που παίζουν το αρμόνιο χειρός. Μόνο εσύ, ανώνυμε κιμπορντίστα χειρός.
Μόνο εσύ χάραξες τα εφηβικά και παιδικά μας χρόνια, όταν με τη μαεστρία σου και την φουτουριστική σου οπτική θάμπωσες τα μουσικά μας μάτια. Μόνο εσύ τίμησες όσο κανείς άλλος τη λακ και τη χαίτη λασπωτήρα για να αρέσεις και να δίνεις ροκ εμφάνιση σε όλο σου το είναι. Μόνο εσύ έσκιζες τις μπλούζες σου που εικόνιζαν κατά κανόνα έναν κεραυνο, γιατί κεραυνοβόλα έπαιζες και συνέπαιρνες τα πλήθη όπου εμφανιζόσουν.
Μόνο εσύ, αγαπημένε, ανώνυμε κιμπορντίστα χειρός πέρασες από τη μια εποχή στην άλλη και -σαραντοπενηντάρης πια- τρελαίνεις τον κόσμο σε όποια συναυλία εμφανίζεσαι με το απλό σου τζην, τα στρογγυλά γυαλιά σου και το γκρι καρφάκια μαλλί σου. Ναι, ανώνυμε ήρωα, είσαι ίδιος όπου και αν κοιτάξω. Είσαι τίμιος και μεγαλοπρεπής, φωτοβόλο πνεύμα πολιτισ(ε)μού και αισ(ε)θητικής.
Η στρατοπεδία ξεκίνησε όπως πάντα δύο μέρες πριν. Ετοίμασε το έδαφος. Η χειμερινή διαβίωση θα λάμβανε χώρα στο δύσβατο έδαφος της ΟΥΚ-ρανίας και συγκεκριμένα στο Ντόνετσκ. Η άσκηση αποτελεί και συνδυασμό αντιμετώπισης κατάστασης ΡΒΧΠ. Τα τρόφιμα, το νερό και τα ξύλα που χρειάζονται για αυτή την άσκηση είχαν έρθει με την στρατοπεδία. Υπεύθυνος ήταν ο γενικός αρχηγός της αποστολής Τάκης Φύσσας. Με το που κατέβηκαν από το αεροπλάνο δόθηκε το σύνθημα: «ΑΕΡΙΑ, ΑΕΡΙΑ». Τότε -όπως λέει και ο κανονισμός για τον ΡΒΧΠ- φόρεσαν όλοι στις μάσκες τους.
Αφού περάσαν από τον έλεγχο η αποστολή πήγε στο μέρος της στρατοπεδίας. Ο λοχαγός Ρεχαγκελ είπε σε όλους να στήσουν τα σκηνάκια τους μαζί με τον συσκηνό τους. Οι «λέουρες» Καραγκούνης και Κατσουράνης έχωσαν τα νεούδια Γκαλίτσιο και Τζαβέλλα, ενώ οι υπόλοιποι έκαναν κανονικά τα δικά τους. Ο Νίνης, ο Μήτρογλου και ο Τζόρβας χαμογελούσαν που ήρθε η απαλλαγή τους και ησύχασαν αλλά δεν κράτησε για πολύ. Όταν ο υπολοχαγός Τόπαλίδης φώναξε όσοι έχουν τελειώσει να πάνε για να στησούν την σκηνή του λοχαγου ο Τοροσίδης τους είπε: «Νέο, πάλιωσες; Άντε στον κύριο Τοπαλίδης για την σκηνή του Λοχαγού».
Η ώρα περνούσε και οι δουλειές γίνοταν όπως πάντα από τους νέους. Μόνο ο Βύντρα βοηθούσε από τους παλιούς. Schnell Schnell!! φώναζε ο λοχαγός Ρεχάγκελ. Bilden Sie ein rohes in fünf vier drei….. Γκέκας, Χαριστέας, Τζιόλης και Πλιάτσικας κατάλαβαν αμέσως και φώναξαν στους άλλους: «Γρήγορα ρε μαλάκες στη γραμμή». Ανέλαβε ο υπολοχαγός Τοπαλίδης: «Γιατί δεν εκτελείτε; Θέσεις για κάμψεις…». Ο Κυργιάκος άρχισε να φωνάζει στον Μάκο: «Θα τσιμπάω και στην εθνική για σένα ρε νέο; Δεν μου έφτανε όσες πήρα στην ΑΕΚ;». «Όρθιοι!!» είπε ο υπολοχαγός Τοπαλίδης. «Κάντε μία γραμμή. Ο Λοχαγός θα δώσει διαταγή».
Στάθηκε ανάμεσά τους ο Λοχαγός Ρεχάγκελ , γυάλισε το παράσημο του 2004 και με πολύ θάρρος είπε στους στρατιώτες του: Αύριο που γίνομαι εκατόνταρχος όπως έλεγαν και στην αρχαία Ρώμη θέλω να μου χαρίσετε μία πρόκριση. Δεν με νοιάζει αν θα παίξετε καλά. Σαλπιγγίδης και Σαμαράς μονολόγησαν «και πότε σε ένοιαξε;». Αρκεί να περάσουμε. Ας περάσουμε και η μπάλα να μην περάσει την γραμμή. Ο Αβραάμ σκέφτηκε «όπως με τον ΟΣΦΠ δηλαδή, που μας μετράνε γκολ και ας είναι στην μικρή περιοχή η μπάλα…». Μόρας και Παπασταθόπουλος αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ ενώ θα μπορούσαν να πίνουν καφέ στο Μιλάνο. Καλύτερα εδώ παρά τεστ Κούπερ σκέφτηκε ο Σηφάκης. Να πω κανά fuck you πάλι μονολογούσε ο Σπυρόπουλος. Ναι λοιπόν, κατέληξε ο Λοχαγός Ρεχάγκελ, με την δική μου τακτική θα πάρουμε αυτό που αξίζουμε και δεν εννοω τα καμπανέλια του Δέλλα που εκεί μας έγραψε όταν του ήρθε το χαρτί για την επιστράτευση. Τελειώνοντας, μήπως έχεις κανείς καμία ιδέα τι σύστημα να παίξουμε;
Η παγκόσμια σταθερά της ΓΥΣ (Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού)
Τις ελάχιστες στιγμές που δεν υπήρχε φόρτος εργασίας στον πύργο ελέγχου, οι επίλεκτοι που το επάνδρωναν, έσπευδαν να χαλαρώσουν, στην θαλπωρή και τις ανέσεις του πολυτελούς επιλοχάδικου. Κάθονταν κοντά στο παράθυρο και χάζευαν την κίνηση της οδού Ευελπίδων!
Κάθε τόσο, αναφωνούσαν (κόσμια) στην θέα κάποιας αξιοπρόσεκτης νεανίδος που τύχαινε να περνάει κατά μήκος του δρόμου! Με τον καιρό, έγινε συνήθεια! Όλοι οι οπλίτες στον (ελάχιστο) ελεύθερο χρόνο τους, κάθονταν κοντά στο μαγικό παράθυρο και οι φωνές θαυμασμού όλο και πύκνωναν! Μια μέρα όμως, ένας στρατιώτης (Ο υποφαινόμενος) που έτεινε να σκέπτεται περισσότερο απ’ όσο έπρεπε συνειδητοποίησε το εξής: «Δεν γίνεται να περνάνε τόσες όμορφες παρουσίες κάτω από το παράθυρο αυτό! Στατιστικά να το πάρεις, όταν περπατάς στον δρόμο πουθενά δεν βλέπεις τόσες πολλές κοπέλες που να σου τραβάνε το βλέμμα! Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει!».
Λίγα λεπτά σκέψης μετά, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Προφανώς, δεν είναι πανέμορφες και τέλειες ΟΛΕΣ όσες βλέπουμε να περνούν! Απλούστατα, η απόσταση που μεσολαβεί μεταξύ μας, είναι η ΙΔΑΝΙΚΗ, ώστε να εξαλείφονται αυτά τα μικρά μικρά ψεγάδια που μας κάνουν, να απορρίπτουμε κάποια που βλέπουμε να περνάει δίπλα μας! Μία κρεατοελιά στο μάγουλο! Μια στραβή μύτη! Ένα εμφανές μουστάκι! Λίγο στραβά πόδια! Ένας υγρός πισινός*!».
Το αξίωμα αυτό όμως έπρεπε να προσδιοριστεί ακριβέστερα. Ο πατέρας της θεωρίας αυτής, έσπευσε και δανείστηκε από έναν εξαιρετικό μηχανικό, και πραγματικό του φίλο, μία συσκευή λέιζερ που μετρά απόσταση! Το αποτέλεσμα; 36,222 μέτρα. Το αξίωμα λοιπόν, συνοψίζεται ως εξής: «Υπάρχει μία σταθερή απόσταση, κατά την οποία οποιαδήποτε θηλυκή παρουσία με αποδεκτή σε γενικές γραμμές σιλουέτα, δια γυμνού οφθαλμού, φαίνεται όμορφη. Αυτή είναι η “Παγκόσμια σταθερά της απόστασης της ΓΥΣ” και μετράται 36,222m.».
* Υγρός πισινός, είναι «Ο πισινός που παίρνει το σχήμα του δοχείου». Δηλαδή ο πλαδαρός και μαλακός πισινός ο οποίος εν δυνάμει, σε ένα καλό τζιν, φαίνεται ωραίος. Μόλις όμως κινηθεί, παρουσιάζεται κυματισμός στην επιφάνειά του.
Την Παρασκευή το βράδυ δεν ήθελα να τον πιστέψω. Τον θεώρησα προπέτη, εξέλαβα τα λεγόμενά του ως φληναφήματα (πουλάμε μούρη τώρα ότι ξέρουμε και δύσκολες λέξεις) και κάγχασα ειρωνικά τρις. Έβλεπε -λέει- άνετη νίκη του Ολυμπιακού με 2-0 και εξίσου άνετη κόκκινη επικράτηση και στο μπάσκετ. Δεν ήθελε να το αιτιολογήσει, παρά τις επίμονες προσπάθειες του Κώστα Βαϊμάκη. Απλώς, το είχε προβλέψει. Κι εγώ ο ανόητος, ο ουτιδανός (είδες; κι άλλη δύσκολη λέξη), ο ασημαντότατος τόλμησα να τον αμφισβητήσω, να τον λοιδωρήσω, να τον ειρωνευτώ. Προτίμησα -Κύριε των δυνάμεων- να εμπιστευτώ τις προβλέψεις κάποιου απιθάνου, κάποιου τυχαρπάστου, κάποιου «πουθενά., κάποιου Γιούρι Γκέλερ που δηλώνει και μάγος (τρομάρα του), που προέβλεψε το Σάββατο σκορ 1-1 μέσω της εκπομπής του! Καλά να πάθεις, Αντρέα! Να μάθεις να σέβεσαι τις αξίες! Να μάθεις να εκτιμάς τον έναν, τον ανυπέρβλητο, τον αξεπέραστο, τον Greatest Magician of all Times, τον Κώστα Γκόντζο των προφητών, τον Στέφανο Χάρη… Respect -και βαθιά υποκλιση..