Σα βγεις στον πηγαιμό για την Μπαρανκίγια, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος Βεργκάρες, γεμάτος Σακίρες. Τους Νικ Λοεμπ και τους Εντ Ο’ Νιλ, τον θυμωμένο Εσκομπάρ μη φοβάσαι, τέτοιους στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτό πράσινο εφαρμοστό φόρεμα το σώμα της αγγίζει. Τους Νικ Λοεμπ και τους Εντ Ο’ Νιλ, τον άγριο Εσκομπάρ δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα wardrobe malfuctions να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα τα ανεβάζει στο twitter, να σταματήσεις σ’ εμπορεία Κολομβιανά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μαγιό κάθε λογής, που τόσο της αρέσουν, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μαγιό, ολόσωμα και μη, σε Βεργκαροχώρια και Σακιροχώρια πολλά να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους Τσαουσοβαϊμάκηδες. Πάντα στον νου σου νάχεις την Μπαρανκίγια. Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει το Modern Family και γέρος πια ν’ αράξεις στο καναπέ, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Μπαρανκίγια. Η Μπαρανκίγια σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν και το Σοφάκι δεν θά βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Μπαρανκίγια δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Μπαρανκίγιες τι σημαίνουν.
Ξενερωσα… Πριν την προετοιμασια, φεραμε λαθος (;) προπονητη: δεν ξενερωσα… Συνεχισαμε αλλαζοντας τον με αλλον, λαθος επισης, προπονητη: δεν ξενερωσα… Αποκλειστηκαμε απο τον Αιαντα: δεν ξενερωσα… Ξεκινησαμε, και ψιλοσυνεχισαμε το πρωταθλημα μουδιασμενα: δεν ξενερωσα… Ξαναλλαξαμε προπονητη, βαζοντας υπηρεσιακο (ο οποιος παραμενει εως και σημερα): δεν ξενερωσα… Μανουριασαμε και μειναμε ξανα μανα με δεκα σε ντερμπι, γιατι εχουμε νευρακια λες κι ειμαστε λεχωνες: δεν ξενερωσα… Αποκλειστηκαμε απο την CSKA, οπως το καταφεραμε: δεν ξενερωσα… Ξανακαναμε καραγκιοζιλικια μεσα στη χρονια: φωτοβολιδες, νερα, πετρες, τιμωριες, προστιμα, συλαληττηρια για τα “αδερφια”, μαχαιριες (σε αγωνα μικρων!), τασακια σε κεκλεισμενων των θυρων κτλ! Σας την εσκασα παλι και δεν ξενερωσα…! Αντεξα κοντα 10 μηνες. Τις γραφικοτητες σας, την μποχα σας, την ψευτομαγκια σας! Τα καταφερατε ομως: την Τεταρτη το βραδυ ΞΕΝΕΡΩΣΑ! ΧΤΙΚΙΑΣΑ! ΕΒΓΑΛΑ ΦΛΥΚΤΑΙΝΕΣ! Μπραβο σας, κοπελιες! Πηγαινετε τωρα σπιτακι σας, για την παντοφλα της μανας/γυναικας/αδερφης σας! Για τα μπινελικια του εργοδοτη σας! Και μη μιλησετε: αααα, ολα κ ολα! Εσεις ειστε κυριοι, δεν πεφτετε στο επιπεδο του καθενος! Η’, ακομα καλυτερα, “που να μπλεκω εγω τωρα, καλα ειμαι εδω, στη γωνιτσα μου”. Μεχρι την αλλη Κυριακη. Μεχρι το επομενο ντου… Δεν τα εχω με ‘σας, αλλωστε, δεν μπορεις να περιμενεις ανθρωπινες αντιδρασεις απο υπανθρωπους. Με μενα τα ‘χω, που ειχα ελπιδες… “Πωστ γιεναν ατο;” (κι εχω ελπιδες), θα ρωτησει καποιος. Ε, τι να κανω, ειμαι ενας ρομαντικος Π@ΠΑΡΑΣ!
ΥΓ: Θοδωρα, ξερεις, συνεχιζω να ελπιζω. Επειδη εισαι εσυ. Κι ας μην εχεις κατορθωσει τιποτα ακομα, με ολες αυτες τις κυρατσες της εξεδρας. Γιατι εισαι ποδοσφαιρανθρωπος! Δεν με ενδιαφερει εαν θα φυγεις, οχι γιατι θελω να φυγεις. Ξερω πως δεν ειναι ευκολο και για σενα. Φυγε, αν θες. Εμεις οι Παοκτσηδες που αγαπαμε πραγματικα την ομαδα, ξερουμε πως εχεις κανει παρα πολλα, δεν θα σε κρινουμε τωρα! Απαιτω ομως, αν μεινεις, να τους καθαρισεις σαν αβγο! Αρχοντικα ρε Θοδωρα, οπως εκανες τοσα χρονια στα γηπεδα!
ΥΓ2: Ε, σε σας μιλαω, κλημεντινες της κερκιδας: ΠΑΟΚ ειμαι, και θα ειμαι, για τους τιτλους που εχασα, οχι γι’ αυτους που κερδισα… ΓΚΕΓΚΕ;
Ένας Θεός ξέρει πόσο μου τη δίνουν οι τύποι που το παίζουν αντισυμβατικοί. Έτσι λοιπόν πιστέψτε με πως όταν λέω ότι ο Ρομπέρτο Κάρλος είναι απ’τους πιο υπερτιμημένους ποδοσφαιριστές της ιστορίας, δεν το λέω για να το παίξω αντισυμβατικός.
Ήταν υπερτιμημένος.
Αριστερό μπακ που δε μάρκαρε για να τον εκθέτουν οι αντίπαλοι επιθετικοί-επειδή ήξερε πως θα τον εκθέσουν αν μαρκάρει. ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΝ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ: Η συχνή παρουσία του ψηλά στην επίθεση, οι κούρσες και το δυνατό πόδι. Ανέβαινε ψηλά επειδή έπαιζε σε μια ομάδα της οποίας οι αντίπαλοι κλείνονταν στο μισό γήπεδο κι επειδή ήταν ταχύς. Άρα, ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ τον ξεχώριζαν: ταχύτητα και δυνατό πόδι.
Κι εντάξει, για την ταχύτητα να το καταλάβω πως ο κόσμος έψαχνε να βρει τον ξένο Βασίλη Λάκη. Αλλά το σουτ;;; Το σουτ ρε’σεις; Το “μπούμι” που κοροϊδεύαμε στις αλάνες; Το μύτο που κράζαμε από το δημοτικό; Αυτό ζήλεψε ο κόσμος;
Τον θυμάμαι τον μπαγλαμά να σουτάρει κωλόμυτο σε κάτι πιτσιρίκια δεκάχρονα στο τείχος. Τον θυμάμαι να βάζει πάνω από δέκα γκολ με ξερά μπούμια που έκαναν γκέλες σε σαράντα αμυντικούς πριν καταλήξουν στο τέρμα. Κι όλοι λέγαν για τα φοβερά του φάουλ-ΕΛΕΟΣ.
Ένα τέτοιο γκολ είχε βάλει και με τον Ολυμπιακό και μετά είχε το ΘΡΑΣΟΣ να πει ότι το γκολ του Ζάχοβιτς (πλάτη στο τέρμα, κοντρόλ και στροφή με μια κίνηση, τέλειωμα στην γωνία του Κασίγιας) ήταν τυχερό. Προφανώς δε χρειάζεται να πω για το χέρι του σε επόμενο αγώνα.
Είναι ένα βίντεο στο ίντερνετ με “τα μαγικά του γκολ”. Είναι ΤΡΙΑ.Τ ΡΙΑ ΔΙΑΒΟΛΕ. Εκ των οποίων ένα απευθείας κόρνερ όχι α λα Χατζηπαναγής, ψηλοκρεμαστά, αλλά χαμηλό, που αν οι αμυνόμενοι ήταν συγκεντρωμένοι θα το καθάριζαν ανετότατα, και ένα γκολ από σέντρα-σουτ από πολύ πλάγια θέση. Ότι το’θελε και καλά. Αλλά όταν τα’κανε αυτά ο Τόνι ο Κάλβο τον έλεγαν κωλόφαρδο. Μάλιστα.
ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ; ΝΑΙ ΡΕ,ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΑΟΥΛ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. Το φάουλ που σύμφωνα με επιστήμονες που αργότερα είμαι σίγουρος ότι πήραν το Νόμπελ, αν η μπάλα δεν έβρισκε στα δίχτυα θα συνέχιζε σε τροχιά σπείρας του Αρχιμήδη και θα κατέληγε στο κέντρο της ν’ ανοίξει μια μαύρη τρύπα που θα κατέστρεφε το ηλιακό μας σύστημα. Ναι, αν δεν έβρισκε δίχτυα .Και αν δεν είχε τη βαρύτητα να την τραβάει στο έδαφος.Και αν καμπυλώνεται ο χωροχρόνος απ’τα χρήματα. Τα χρήματα που σου έδωσαν τόσα υπερτιμημένα συμβόλαια.
Άντε τράβα τώρα στην Ανζί να μάθεις στα Ρωσάκια πόσο άχρηστο είναι το πλασέ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Στα Ρωσάκια του Όλεγκ του Βερετένικοφ διάολε.
Εσυ, Μεγάλε Professor στην έδρα της γκομενoλογίας. Regulator των γυναικέιων ορέξεων και servoactuator των γυναικείων οργασμών. Ζητώ τα φώτα σου για να βγώ απ΄το αδιέξοδο στο οποίο εχω περιέλθει.
Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ εχω κάποιες φάντασιώσεις στο sex βρέ αδερφέ. Πολλές απο αυτές τις εχω πραγματοποιήσει. Εδω και δυο χρόνια όμως εχω μια φαντασίωση την οποία ακόμα δεν εχω καταφέρει να πραγματοποιήσω με αποτέλεσμα αυτο να ρίχνει την αυτοπεποίθηση μου αλλα και και να μειώνει την άποψη που έχω ως πρός τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτά βέβαια έχουν σαν τραγικό επακόλουθο να αντιμετωπίζω και προβλήματα στύσης.
Μην φανταστείς κάτι φοβέρα extreme η hardcore. Αυτό που θέλω είναι πρίν ξεκινήσει το κύριο μέρος των εργασιών, κατά την διάρκεια των προκαταρκτικών δηλαδή, να αλείψω την κοπέλα μου στα επίμαχα σημεία με NUTELLA και να κάτσω να απολάυσω την σοκολάτα μου βρέ αδερφέ! Δυστυχώς όμως σε όποιαν σύντροφο μου το έχω προτείνει μέχρι τώρα, αρνείται πεισματικά να κάτσει να την αλείψω. Αυτό που με προβληματίζει είναι οτι παλαιότερα που το δοκίμαζα με SMARTIES, MALTESERS, ζάχαρη άχνη και διάφορα άλλα, δεν είχαν κάποια ένσταση. Το θέμα είναι οτι τώρα που βρήκα την κοπέλα που έχει κι αυτή περίπου τις ίδιες φαντασιώσεις με μένα, πάλι δεν γίνεται τίποτα αφού θέλει κι αυτή να με αλείψει με FLORA PROACTIV. Eγώ όμως σιχαίνομαι τα βουτύρατα. Τι να κάνω;
Θέλω να βγάλω απο μέσα μου τα ουίσκια που κατέβασα χτες… Είμαι στο σωστό μέρος; Al Homer Σημείωση Fight Club: Όχι, αλλά κάνε δουλειά σου.
Την ξέραμε «Γκουέρνικα», μας έγινε «Γκερνίκα»…
Τον ξέραμε «Αλέκο Θεοφιλόπουλο», μας έγινε «Αλέξανδρος»…
Την λέγαμε «Τσε – Σε – Κα», μας έγινε «Τσε – Ες – Κα»…
Το λέγαμε «Νόου Καμπ» ή «Νουέβο Κάμπο», μας έγινε «Καμπ Νου»…
Τον λέγαμε «Μπίσκαν», μας έγινε «Μπίστσαν»…
Το λέγαμε «μπάσιμο», μας έγινε «ντράιβ»…
Τη λέγαμε «ρακέτα», μας έγινε «ζωγραφιστό»… (…το Χατζηγεωργίου μου, μέσα)
Μπορώ να αναφέρω χιλιάδες παρόμοια παραδείγματα.
Μπορώ να συνεχίσω μέχρι να ξαναγίνει ορατός ο κομήτης του Χάλεϊ από τη Γη (το 2062 μ.Χ.)
Άλλο είναι το θέμα.
Σε κάθε τέτοια «διόρθωση», νιώθω να χάνω κι ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου, νιώθω να (παρα)μεγαλώνω, να (παρα)ωριμάζω, να (παρα)σοβαρεύω…
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, που η παιδική γνώση τραντάζεται συθέμελα, ο καθένας ψάχνει απεγνωσμένα το συνδετικό κρίκο, την κλωστούλα που θα τον κρατήσει συνδεδεμένο με το παρελθόν του, με τα παιδικά του χρόνια, με τη χαμένη του αθωότητα…
Άλλοι πάνε για 5 x 5… Άλλοι μαζεύουν χαρτάκια Panini…
Εγώ, πάλι, έχω… τη γιαγιά μου! Ετών ενενήντα-και-τέσσερα, πνευματική διαύγεια αρίστη, μνημονικό που σκοτώνει και με απορίες που με βάζουν στη χρονομηχανή και με μεταφέρουν στα παλιά, στα κλασικά, στα αγαπημένα…
– «Τι κάνει ο Μπίγαλης; Θα ξαναβγάλει κανά ωραίο τραγούδι σαν τη ‘Μελισσούλα’;»
– «Αυτός ο Καναδός του Άρη, ο ξανθύς (Ναι, με «υ», τρέχει τίποτα;) παίζει ακόμα;»
– «Ο Ρότσας (καλά κάνει και το βάζει το σίγμα στο τέλος, Έλληνας δεν έγινε;) είναι ακόμα προπονητής στον Παναθηναϊκό;»
Άσε τους άλλους να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε συνεδρίες και σε ψυχολόγους. Εμένα θα μου αρκεί πάντα μια βόλτα στον κάτω όροφο… Σε λατρεύω, γιαγιούλα μου…
Μετά (εγγονικής) τιμής, Ανδρέας
ΑΕΡΑ!!!!
Με την τσίμπλα στο μάτι και το μαλλί του ανακατωμένο, κίνησε να πάει να αγοράσει την καθιερωμένη καθημερινή αθλητική του εφημερίδα. Ευτυχώς, ο ιδιοκτήτης του περιπτέρου της γειτονειάς ήταν γυναίκα και έτσι θα γλίτωσνε την καζούρα, την ειρωνεία, ή ακόμα ακόμα την επιθετική συμπεριφορά αλλόφρωνα Κουβανού*. -Καλημέρα, ΚυραΛένη. Τι χαμπέρια; -Όλα καλά, γιόκ’μ. Εσύ; Η δουλειά καλά; -Ε, να, είχα κάτι προβληματάκια τελευταία αλλά θα περάσουν. -Έτσι, ειν’η ζωή, Λκα΄μ. Έχει τα πάν’τς, έχ’ομς και τα κατ’τς! -Ουφ, ξεφύσηξε ο Λούκας. Πιάσε μία από τις γνωστές. Ξάφνου, ένιωσε μια καυτή ανάσα στο σβέρκο του και σκιάχτηκε. Γυρνώντας είδε έναν αναψοκοκκινισμένο Μαμελούκο να τον κοιτάζει με αγριάδα μέσα στα μάτια. Δεν ήταν τα ενωμένα φρύδια του βάρβαρου, μηδέ τα τεντωμένα τριχωτά του ρουθούνια που τον φόβησαν αλλά ότι ο ορίζοντας μαύρισε από τον ολοένα αυξανόμενο όχλο, οπλισμένο με ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Τσουγκράνες, τσάπες, κατσαβίδια, κρυπτονάϊτ, τσόκαρα, εγκυκλοπαίδειες, ζαρζαβατικά. Μια εικόνα που παράπεμπε σε Βαστίλλη και εξέγερση καταπιεσμένων δούλων έτοιμων να γδάρουν και να αλατίσουν το στόχο τους. Φτου και μια γλειώδης μάζα κάλυψε το δεξί του μάτι που δεν τον απέτρεψε από το να σκύψει και να αποφύγει το σαπισμένο λαχανικό που βρήκε κατακάρκαλα την άτυχη περιπτερού. Ωχ, πως θα τη γλιτώσω τώρα!, σκέφτηκε. Ξάφνου το μπουλούκι των μπαρουτοκαπνισμένων ποπολάρων παραμέριασε, όπως η Ερυθρα Θάλασσα μπρος στον Μωυσή, όπως η σούπα όταν το κουτάλι βυθίζεται στο πιάτο, όπως μεριάζει το χίονι αριστερά δεξιά όταν περνά το εκχιονιστικό. Στο βάθος εμφανίστηκε ένας μεγαλόσωμος σωτήρας. Ο μουσάτος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης; Όχι, φοράει γυαλιά ηλίου. Σαν τον Σταλόνε στο Κόμπρα, μα, με μούσια. Όσο πλησιάζε τόσο μέριαζε το πλήθος που βωβό παρακολουθούσε, τόσο προσπαθούσε να αντιληφθεί τη κοίταζε τόσην ώρα ο Λούκας. Τερμινέϊτορ, Κάπτεν Αμέρικα, Κοεμτζης, Κακός Λύκος, Τζακ ο Αντεροβγάλτης; Εκείνη την ώρα ο χαρακτήρας έκανε μια υπερηχητική κίνηση και αφαίρεσε τα τεράστια γυαλιά που κάλυπταν το πρόσωπό του! -Ντάντυ; Εσύ; -Κάντε πέρα, καθάρματα! Ηλίθιοι καφενόβιοι! Άστε ήσυχο το παιδί. Μονομιάς σαν μαγεμένη από την εξοντωτικά δυνατή φωνή του, οι Ούνοι σκορπίσαν στους 7 ανέμους. -Ήρθα να σε πάρω. -Γιατί; Πού πάμε; -Πάμε να συντρίψουμε αυτόν τον αλήτη που λυμαίνεται τόσα χρόνια το καήμενο το ποδόσφαιρο. Όχι, για μένα, για εσάς τους φουκαράδες που δεν μπορείτε χωρίς ψυχολογική ώθηση! ΑΕΡΑ!!!!!
*όχι επαναστάτη κομμουνιστή, αλλά κατοίκου του Κουβά, χαμένου του Στοιχήματος
Κατέληξα – κατόπιν επισταμένης άκρως επιστημονικής έρευνας, στηριγμένης σε ατράνταχτα, στατιστικώς εξακριβωμένα δεδομένα και χρησιμοποιώντας ως πειραματόζωο την αφεντιά μου – ότι τα όνειρα του βραδινού μας ύπνου σχετίζονται με το είδος και την ποσότητα του φαγητού που τρώμε σε βαθμό, ο οποίος μπορεί να καταστεί και… παραληρηματικός (…ανάσα). Εξηγούμαι: Τη Δευτέρα είχαμε αρακά το μεσημέρι, συμπαθές όσπριο, αλλά ωραιότατη αφορμή για να παραγγείλεις το βράδυ απ΄έξω. Παίρνω κοτόπουλο ψητό, ωραίο, ελαφρύ, διαιτητικό. Πέφτω να κοιμηθώ, βλέπω τη Μόνικα (μία είναι η Μόνικα, δε θέλω αηδίες) να με περιμένει στο κρεβάτι και να μου λέει λόγια όμορφα, λόγια πρόστυχα, λόγια «ξεσηκωτικά».
Την Τρίτη φάγαμε μπιφτέκια, λίγο βαριά (τι λίγο δηλαδή, ρευόσουν στο Περιστέρι και μύριζε στη Λυκοβρυση), δεν έφαγα καθόλου το βράδυ, με παίρνει ο ύπνος με το ζόρι, βλέπω στον ύπνο μου την Άντζελα Δημητρίου να ερωτοτροπεί με το Βασιλιά Ριχάρδο σε ένα διάλειμμα από τις σταυροφορίες (όσο να ‘ναι, και με κάθε σεβασμό στη Λαίδη και στον King Richard, έπεσε ελαφρώς το επίπεδο).
Την Τετάρτη έγινε το μοιραίο λάθος: Η μάνα μου έφτιαξε γίγαντες, φαγητό αγαπημένο, λατρεμένο, ονειρεμένο. Το μεσημέρι έφαγα μια σεβαστή ποσότητα (το μισό ταψί δηλαδή, αλλά το λέμε με τρόπο), και το βράδι είπα να… ελαφρώσω το άλλο μισό ταψί. Αυτό που ακολούθησε αγγίζει τα όρια της ψυχεδέλειας: Είδα στον ύπνο μου το Ριχάρδο να «κανονίζει» τη Μόνικα και εμένα μου την έπεσαν όλοι οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης με… ακατονόμαστους σκοπούς. Άρχισα να τρέχω και εκεί που λέω «τους ξέφυγα», βλέπω μπροστά μου μια πράσινη πόρτα. Την ανοίγω και βγαίνω… στα επίσημα του Καραϊσκάκη. Βλέπω να με κοιτάνε κάπως περίεργα, απορώ γιατί μεχρι που ανακαλύπτω ότι φοράω τη φανέλα του Ραϊμόντας Ζουτάουτας. Αρχίζουν να με παίρνουν κι εκεί στο κυνήγι, τρέχω, τρέχω, τρέχω, μπαίνω μες στο τέρμα (το δεξί, που βλέπει προς τη θάλασσα) και, ξαφνικά, έχω μεταφερθεί στον Ιππικό ‘Ομιλο, όπου ο Τσουκαλάς δίπλα μου αμολάει αετό και τρώει ταραμοσαλάτα (και να πεις ότι είχαμε Καθαρά Δευτέρα, να το καταλάβω). Με βλέπει και μ’ αρχίζει στα «πίτσκου μάτερι». -«Μιλάς Σέρβικα;» τον ρωτάω -«Βα φαν κούλο» μου απαντάει. -«Ε, δεν έχεις καθόλου τρόπους» του ανταπαντάω. Παίρνω αγκαζέ την Άντζελα (αυτή εκεί, σταθερή αξία), καβαλάμε τη Ντόλυ (ναι, ήταν κι αυτή εκεί) και φεύγουμε σφυρίζοντας έναν εύθυμο σκοπό προς το ηλιοβασίλεμα…
Δεν ξανατρώω βράδυ… ειδικά όσπρια…
Το επιτελείο του Τρομοκράχτης Μπλονγκ (ναι, εγώ είμαι μόνο, δεν έχουμε λεφτά για προσλήψεις) βρέθηκε εκεί στα στενά του πολυτραγουδισμένου Μπέλφαστ, όχι για να πιεί ιρλανδέζικο ουίσκυ και μπίρες αλλά για να ερευνήσει τις κρυφές προτάσεις της ΦΙΦΑ. Δεν είναι μόνο αυτά που διαβάσατε στις εφημερίδες και ακούσατε στα ραδιόφωνα, για πορτοκαλί κάρτες και 20λεπτα (άκουσον άκουσον) διαλλείματα, υπάρχουν και άλλα τα οποία οι προύχοντες συζήτησαν off the record, αλλά όχι off the τρομοrecord. Σας παραδίδω λοιπόν της κρυφές προτάσεις των μελών της ΦΙΦΑ που καταψηφίστηκαν : 1. Σε περίπτωση κόκκινης κάρτας τελευταίο αμυντικού, ο ποδοσφαιριστής μετά την αποβολή του θα δένεται σε κλίνη και θα περνάει το μαρτύριο του Πηδιοκάμπτη προς αναμόρφωση. 2. Σε περίπτωση αμφισβητούμενης φάσης, ο αγώνας θα διακόπτεται και θα λαμβάνει χώρα αναπαράσταση. 3. Σε περίπτωση αντιαθλητικού μαρκαρίσματος, ο παραβάτης θα αποβάλλεται για 10 λεπτά και θα γράφει σε μαυροπίνακα το ονοματεπώνυμο του αντιπάλου 10 φορές (Σκεφτείτε τους Ιταλούς να γράφουν 100 φορές Sokratis Papastathopoulos). 4. Αν η μπάλα χτυπάει στο ίδιο δοκάρι 3 φορές θα κατοχυρώνεται τέρμα. 5. Στα 25 κόρνερ θα καταλογίζεται η εσχάτη των ποινών. 6. Ισχύει η βοήθεια της σπόντας. Αν η μπάλα χτυπάει στα διαφημιστικά και ξαναμπαίνει στον αγωνιστικό χώρο η φάση θα συνεχίζει κανονικά. 7. Στην διαδικασία των πέναλτυ αν όλοι χτυπήσουν από δύο φορές και δεν υπάρχει νικητής, οι δύο αρχηγοί θα μάχονται μέχρις ΝΟΚ ΑΟΥΤ (ο αρχηγός του ΠΑΟΚ αυτομάτως γίνεται ο Πάμπλο Γκαρσία).
Αυτά και άλλα μικρότερης σημασίας πράγματα προτάθηκαν στα μυστικά μονοπάτια του Μπέλφαστ και εμείς και κίνδυνο ζωής τα καταγράψαμε…. Και ξέρετε, έτσι; Μη μαθευτεί…..
F1: Οι οδηγοί και οι ομάδες του 2010
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Το πρωτάθλημα αρχίζει ξανά. Η καθιερωμένη συνάντηση πριν τον πρώτο αγώνα έγινε στην Ταβέρνα «Μασα-Μπουκα» στη Φυλή μετά την πλατεία. «Άλλαξαν οι κανονισμοί;» «θα αλλάξουμε τις μπύρες!» -Πιασε ρε φιλε 2 Χούλκενμπεργκ παγωμένες ε! καιαιαι εσύ; -Μια Ροσμπεργκ, ποτήρι, μικρή, έχουμε και αγώνα την Κυριακή χοχοχο -Να σου πω ρε Λιουις, όταν πατώ αυτό το Μπατον του KERS γιατί δεν δουλεύει; -Γιατί ρε βλάκα φέτος δεν έχει τέτοιο. -Τρουλι; -Ναι, ούτε βενζίνα θα μας βάζουν, νεκρά στις κατηφόρες αχαχα! (Από πίσω παίζει «χαλί» το Are you Alonsome tonight, όλοι μερακλώνουν) -Τι θα φάμε; Αφήστε τα άλλα. -Εγώ Λιουιτζι με Τόνιο -Ααα, βάλτε μου λίγες Φετελ Σολομό. -Να ρωτήσω, έχετε Τσαντχοκ, τη σούπα με το παντζάρι και το ξινολαχανο -Ναι, μια; Η ώρα περνά και οι οδηγοί χαλαρώνουν για άλλη μια φορά με τσάι Χάμιλτον. Οι διάλογοι είναι αποκαλυπτικοί. -Ρε Πετροφ, τι Βιταλι την τραγουδίστρια τι την έχεις; -Ξαδέλφη και είναι και πολύ Μπουεμ(ι) -Κομπαγιασι δεν έλεγαν τον βοηθό του Καιζερ Σοζε στο «Συνήθεις ύποπτοι»; -Νομίζω, έχω internet στο κινητό, θα το βρούμε αλλά…που το ακουμπιτσα γαμωτο… – Αν ο Ρουμπενς βγάλει ρούχα με το όνομα του θα τα πει σαν την J&Lo, δηλαδή Bari&Lo ; -Μπεχα μπεχα -Έστειλα sms στο fight club με τριλημμα «Τα νεύρα κροσα, παντιερα ροσα ή Πέδρο Ντε Λα Ρόσα;» -Απάντησαν; -Έκαναν «αχα αχα» -Εγώ έστειλα δίλημμα «Ταινια Flatliner ή οδηγηση Κοβαλαινεν»; -Άσχετο, Σουτιλεφωνησα χτες το κλεισες ρε Τιμο; -Έλα ρε -Έκανε Γκλοκ μέσα στο αυτί μου… -Να κάνουμε και μια προσευχη στον Αγιο Λουκα τον Ντι Γκρασι που ναι στα Πατησια να μην μας βρει κανα κακο με τον ιο Αλγκουερσουαρί, την λεγομενη ισπανική γρίπη. Στο τέλος της βραδιάς όλοι βάλανε ρεφενε να πληρώσει ο Γουεμπερ την κλήση που του ρίξανε στη γέφυρα Ριο Αντιρριο από τα προπερσι και ευχηθήκαν στον Μίκαελ Σουμάχερ να βγει πρωταθλητής περνώντας πάνω από τη γελοιότητα που λέγεται Μπρουνο Σενα.
