F1: Οι οδηγοί και οι ομάδες του 2010
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Το πρωτάθλημα αρχίζει ξανά. Η καθιερωμένη συνάντηση πριν τον πρώτο αγώνα έγινε στην Ταβέρνα «Μασα-Μπουκα» στη Φυλή μετά την πλατεία. «Άλλαξαν οι κανονισμοί;» «θα αλλάξουμε τις μπύρες!» -Πιασε ρε φιλε 2 Χούλκενμπεργκ παγωμένες ε! καιαιαι εσύ; -Μια Ροσμπεργκ, ποτήρι, μικρή, έχουμε και αγώνα την Κυριακή χοχοχο -Να σου πω ρε Λιουις, όταν πατώ αυτό το Μπατον του KERS γιατί δεν δουλεύει; -Γιατί ρε βλάκα φέτος δεν έχει τέτοιο. -Τρουλι; -Ναι, ούτε βενζίνα θα μας βάζουν, νεκρά στις κατηφόρες αχαχα! (Από πίσω παίζει «χαλί» το Are you Alonsome tonight, όλοι μερακλώνουν) -Τι θα φάμε; Αφήστε τα άλλα. -Εγώ Λιουιτζι με Τόνιο -Ααα, βάλτε μου λίγες Φετελ Σολομό. -Να ρωτήσω, έχετε Τσαντχοκ, τη σούπα με το παντζάρι και το ξινολαχανο -Ναι, μια; Η ώρα περνά και οι οδηγοί χαλαρώνουν για άλλη μια φορά με τσάι Χάμιλτον. Οι διάλογοι είναι αποκαλυπτικοί. -Ρε Πετροφ, τι Βιταλι την τραγουδίστρια τι την έχεις; -Ξαδέλφη και είναι και πολύ Μπουεμ(ι) -Κομπαγιασι δεν έλεγαν τον βοηθό του Καιζερ Σοζε στο «Συνήθεις ύποπτοι»; -Νομίζω, έχω internet στο κινητό, θα το βρούμε αλλά…που το ακουμπιτσα γαμωτο… – Αν ο Ρουμπενς βγάλει ρούχα με το όνομα του θα τα πει σαν την J&Lo, δηλαδή Bari&Lo ; -Μπεχα μπεχα -Έστειλα sms στο fight club με τριλημμα «Τα νεύρα κροσα, παντιερα ροσα ή Πέδρο Ντε Λα Ρόσα;» -Απάντησαν; -Έκαναν «αχα αχα» -Εγώ έστειλα δίλημμα «Ταινια Flatliner ή οδηγηση Κοβαλαινεν»; -Άσχετο, Σουτιλεφωνησα χτες το κλεισες ρε Τιμο; -Έλα ρε -Έκανε Γκλοκ μέσα στο αυτί μου… -Να κάνουμε και μια προσευχη στον Αγιο Λουκα τον Ντι Γκρασι που ναι στα Πατησια να μην μας βρει κανα κακο με τον ιο Αλγκουερσουαρί, την λεγομενη ισπανική γρίπη. Στο τέλος της βραδιάς όλοι βάλανε ρεφενε να πληρώσει ο Γουεμπερ την κλήση που του ρίξανε στη γέφυρα Ριο Αντιρριο από τα προπερσι και ευχηθήκαν στον Μίκαελ Σουμάχερ να βγει πρωταθλητής περνώντας πάνω από τη γελοιότητα που λέγεται Μπρουνο Σενα.
Η ώρα της κρίσης έφτασε. Η ολοένα και αυξανόμενη, απύθμενη ανθρώπινη βλακεία ξεχείλισε και δημιουργεί το πλήρωμα των προϋποθέσεων συγγραφής του καταγγελτικού αυτού κειμένου. Αφορμή-προυπόθεση δεν είναι άλλη από την γνωστή και μη εξαιρετέα, περιδιαβαίνουσα τις τηλεοπτικές (κυρίως κρατικές) συχνότητες, διαφήμιση του ΟΠΑΠ. Ναι αυτή με το βλακώδες, γλειωδέστατο, χαμερπές υποκείμενο-δείγμα κ…ελληνα (κατά Σαββόπουλον ερμηνεία), το οποίο πλένει το σαραβαλιασμένο κάρο του στην μικροαστική του γειτονίτσα, ξοδεύοντας αφειδώς τεράστιες ποσότητες νερού συνεισφέροντας κι αυτός, με τον δικό του (εξαιρετικά μοναδικό για την ακρίβεια) τρόπο, στο οικολογικό ρεύμα…
Και καθώς εμείς παρακολουθούμε το παραλήρημά του και ακούμε μία αισθαντανέ φωνή να μας πληροφορεί για την θεά τύχη, για το πως όλα μπορούν να αλλάξουν σε μία στιγμή και ο κόσμος να γίνει καλύτερος κι ο ουρανός να γίνει πιο γαλανός, καταλαβαίνουμε το επερχόμενο οικολογικό μύνημα, τη βρύση που θα στερέψει από το χέρι του μικρού παιδιού που συμμετέχει και λογικά τον ήλιο που θα λούζει με το φως του τα καταπράσινα δεντράκια κάτω από τα οποία, χαρωπά, θα παίζουν οι ευτυχισμένες οικογένειες. Όμως εις μάτην! Αντ’ αυτού, η κοσμοϊστορική αλλαγή δεν είναι παρά αυτή του κάρου! Το νερό συνεχίζει να πέφτει αδιάκοπα αλλά τώρα στην κουκλίστικη (κατά γενική ομολογία) Bentley, η οποία αγέρωχα και αναίσθητα καταβροχθίζει ακόμα περισσότερα λίτρα υγρού στοιχείου πραγματοποιόντας τα ανομολόγητα πάθη του μικρού μας καθημερινού ήρωα.
ΕΥΓΕ ΟΠΑΠ!!
Την ευθύνη αναλαμβάνει ο μουσκεμένος αγώνας.
Αιδώς Αργείοι! Το αποφώλιον τέρας της ακραιφνούς πολιτιστικής ικμάδας απεμπολείται εν μέσω ψηφιακών δισκίων και σαμπανολάγνων ανέραστων εραστών. Ω Ιουλία, ώ άπειρον κάλλος, ώ διείσδυση εκ των όπισθεν και εν τω στοματί σου… Προσκυνάτε κι εσείς, ω Μεγάτιμοι Μανδαρίνοι. Τιμή και Δόξα στον Θεόκλητο Ρήδα!
ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!
Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε και εκτελέσθη εις Καυτανζόγλειον κόρνερ, επήρε την κεφαλιά ο Κατσιαμπής και εσκόραρε με κοντινή προβολή, ο Αγρίτης! Και τότε εσήμανε η θεομηνία κατά των ουρανίων σωμάτων και της ατμόσφαιρας. Και εκτυπήθη το εν τρίτον του φωτός και της ζωογόνου θερμότητος του ηλίου και το εν τρίτον της σελήνης και τον εν τρίτον των αστέρων, δια να σκοτισθή το εν τρίτον του φωτός των ουρανίων αυτών φωστήρων και προκληθούν μετεωρολογικαί ανωμαλίαι και αναστατώσεις και δια να μη φανή το εν τρίτον του φωτός της ημέρας, και της νυκτός ομοίως το εν τρίτον της αστροφεγγιάς και του σεληνόφωτος. Αι κραυγαί του καράδαλη, της χάϊδως και του κυανού τροβαδούρου, ηκούσθησαν μέχρι τον αστερισμό του κόρακος, 68 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη γη. Οι δε τυφλοί, είδαν, ενώ οι παράλυτοι, επερπάτησαν. Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβούμαι τίποτα. Έβαλε γκολ ο Αγρίτης.
Βρίσκεσαι στο 88ο λεπτό του αγώνα. Αν ξεχνούσες τη μυρωδιά της τσίκνας που πλανάται στον αέρα, τις θυμωμένες φωνές από τους φαφούτηδες γέρους της εξέδρας (στα αρβανίτικα) και τις γούρνες διαμέτρου τεσσάρων μέτρων σε όλο το μήκος του γηπέδου, θα καταλάβαινες ότι τα πράγματα θυμίζουν εκείνο τον τελικό που έβλεπες το ’99 ως παίκτης του Παναιτωλικού. Χρειάζονται δύο πολύ καλοί παίκτες για μια επική ανατροπή, αλλά χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά ποδοσφαιρικής ευφυΐας από έναν και μόνο παίκτη παγκόσμιας κλάσης για να έρθει η ολική επαναφορά. Οπλίστηκες με το κρύο μυαλό του δολοφόνου, ντύθηκες Σέριγχαμ και Σόλσκιερ μαζί και σκότωσες εν ψυχρώ, χωρίς ανόητους συναισθηματισμούς, την πρώην ομάδα σου. Γιώργο Μπάρκογλου, για πάντα trequartista, για πάντα σουβλακοφόρος, για πάντα Λειβαδίτης…
Ηταν αποφασισμενος να πετυχει αυτη τη φορα. Δεν ηθλελε ουτε καν να φερνει στο μυαλο του τις προηγουμενες φορες. Μπορει μερικες απ’αυτες να ηταν αξιοτιμες προσπαθειες, αλλα οι περισοτερες του εφερναν στο μυαλο την ντροπη που ενοιωθε στα βλεματα των αλλων. Εσφιξε τα δοντια, το μετωπο του γεμισε μικρες σταλες ίδρωτα (δωστε βαση στον τονο) και τα ματια του κρεμαστηκαν στις κογχες! Για αλλη μια φορα ομως η χωριστρα δεν του εκανε τη χαρη…
Το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Ο μαυρος ιδιοκτητης του τεκε καπνιζε αμεριμνος την πιπα του στο βαθος. Θυμαμαι ακομα τη φωνη του «Αμερικανού»: -Αυτο το παιδι θα γινει καποτε σπουδαιο! Κοιταζω αμεριμνα απο το παραθυρο, μα δεν βλεπω τιποτα. Μονο σκιες. Σηκωθηκα. Το σκοταδι ηταν ακομα γυρω μου.
Και το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Επιτελουςςςςςςς!!!!!!!!!!! Ηταν η καταλληλη στιγμη!!!!!!!!! Η δικαιωση για το αστερι της εκπομπης!!!!!!!! Peter Nalitch, δειξε σε ολη την ευρωπη τι σημαινει fightclub!!!!
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο έτσι δε λένε; Χάρηκε με αυτή του τη σκέψη, την πρώτη μετά από καιρό. Άλλωστε η δουλειά του ήταν να είναι στρατιώτης και οι στρατιώτες δεν σκέφτονται, πολεμάνε. Έτσι έκανε κι αυτός. Στην πρώτη γραμμή, χρόνια τώρα. Είδε τόσους στρατηγούς που πέρασαν κι έφυγαν κι αυτός πάντα εκεί. Πάντα στην πρώτη γραμμή. Έσκυψε στο μικρό τραπεζάκι από οξιά, ένα ενθύμιο από την Τριπολιτσά, την οποία κατέκτησαν τελευταία. Αυτός έδωσε το έναυσμα για την τελική έφοδο. Θυμόνταν ακόμη εκείνη τη μέρα. Τη στολή που φορούσε, το σπαθί με τη χρυσελεφάντινη λαβή. Αχ, πόσες ψυχές είχε πάρει αυτή η μαύρη, αυτή η αδυσώπητη λεπίδα. Δε γνώριζε αφέντη, δεν είχε κύριο. Χάιδεψε την ουλή που απέκτησε στη σκληρή μάχη με τη Βελγική αρμάδα. Για έθνος που δεν υπάρχει, έκαναν καλά τη δουλειά τους αυτοί οι Βέλγοι διάβολοι. Τρεις χιλιάδες πατριώτες σκοτώσανε σε εκείνη τη σύρραξη. Ένα δάκρυ κύλησε στο δασύτριχο στέρνο του καθώς οι θύμησες κατέκλυζαν το μυαλό και την ψυχή του. Θα μπορούσε να κάνει περισσότερα τότε, ναι, θα μπορούσε. Οι Ερινύες δεν τον άφηναν σε ησυχία, κακές μάγισσες που τον καταδίωκαν και στα πιο μύχια σημεία του Είναι του. Μα τι άλλο να έκανε; Μέχρι και με το κεφάλι σκότωνε τους αντιπάλους, μόλις στόμωσε το ξίφος. Τι άλλο να κάνει; Και δεν ήταν καν δικός του πόλεμος. Δεν ήταν ο (αυτό)σκοπός του, η μάχη με τους ελεεινούς Βέλγους. Ανασκουμπώθηκε από τη θέση του και κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο. Έτρεξε πίσω στο χρόνο και είδε τους συμπολεμιστές του να σηκώνουν το βαρύ τρόπαιο της νίκης στα ματωμένα χέρια τους. Αυτός ήταν μειράκιο τότε, δεν είχε λάβει μέρος στις μάχες. Μόνο στο γλέντι της νίκης. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Ναι, τώρα ήταν στην πρώτη γραμμή. Δε θα ξαναχρειαζόνταν να τρέξει στο χθες επειδή τον πληγώνει το σήμερα. Φόρεσε τη μπέρτα του και πήρε το κοντάρι του. Η πιο κρίσιμη μάχη του πολέμου είχε φτάσει. Κάποιοι αντίπαλοι που αυτοαποκαλούνταν «ερυθρόλευκοι μαχητές του φωτός» πάλευαν απεγνωσμένα να μη χάσουν. Δε μπορούσαν να καταλάβουν πως όλα έχουν τελειώσει. Αλλά θα τους έδειχνε αυτός. Άνοιξε την πόρτα στην ανοιξιάτικη μέρα και το τοπίο πλημμύρισε με φως. Ο Λουκάς Βύντρα έστριψε στο στενό δρομάκι και χάθηκε στο πλήθος. Η πιο μεγάλη ώρα είχε επιτέλους έρθει…
(Mε αφορμή την Εθνική γιορτή και όχι μόνο…)
Του νου μου οι αράδες
Κεφάλαιο Ααα
Μέρα γιορτής πανεθνικής ετούτη η Τετάρτη, τώρα στα τελειώματα κι αυτού εδώ του Μάρτη.
Γιορτάζει η πατρίδα μας την ένδοξη αργία, μαζί και η θρησκεία μας τη μάνα Παναγία.
Τότε ήτανε παλιά στης Λαύρας το ‘κκλησάκι, που ο γέροντας ο Γερμανός σήκωσε μπαϊράκι.
Κουράστη και βαρέθηκε τους Τούρκαλους δυνάστες, που στέλνανε τους Έλληνες στον Άδη… μετανάστες.
Πολλά λοιπόν γίνηκανε εκείνα ‘κει τα χρόνια, γι’ αυτό κι η ιστορία μας θα τα κρατάει αιώνια.
Κεφάλαιο Βου
Μα τώρα εδώ στο σήμερα πολλές ΣΚΛΑΒΙΕΣ περνάμε, είναι και τούτες δύσκολες και στα παλιά γυρνάμε.
Στη θέση του Αλί Πασά οι τράπεζες θρονιάζουν, τα δάνεια σαν τα σπαθιά μες το λαιμό βουλιάζουν.
Κι οι κάρτες οι πιστωτικές μοιάζουν με γιαταγάνια, που σφάζουνε αλύπητα τους Έλληνες, τ’ αλάνια.
Για τη βενζίνη τι να πω; και της ΔΕΗ το ρεύμα; καλύτερα με τα κεριά το φτωχικό το γεύμα…
Πουλήστε τ’ αυτοκίνητα γαϊδουράκια πάρτε, τα βόλια σας φυλάχτε τα στο Κούγκι του Γκαζάρτε…
Κεφάλαιο Γάμα
Οι ήρωες οι τωρινοί οι μέγα επαναστάτες, είναι αυτοί που έρχονται απ’ της Tv τις στράτες.
Αυτοί που στα παράθυρα κηρύγματα μας κάνουν, για τα Ευρώ και τις τιμές που κάθε μέρα χάνουν…
Όλοι μα όλοι αναπολούν τα πιο παλιά τα χρόνια, τότε που αγοράζαμε καινούργια παντελόνια.
Τότε που είχαμε λεφτά πολλά με το τσουβάλι, και τα σκορπούσαμε παντού σε Ντόλτσε και Καβάλι…
Τώρα το κλάμα είναι βαρύ κυλά το δάκρυ… ρέει, που ο Ντάου Τζόουνς ο πολύς σαν πύργος καταρρέει.
Γι΄αυτό λοιπόν μαζεύτηκαν του κόσμου οι ηγέτες, λύση στο πρόβλημα να βρουν πριν γίνουνε επαίτες…
Συσκέψεις κάνουνε πολλές ρωτάνε τον Αλμούνια, οι σούπερ καπιταλιστές και τα παλιά κουμούνια.
Κεφάλαιο Δου
Έχω και ‘γώ προβλήματα όπως ο κόσμος όλος, στον καναπέ μου κάθομαι και γίνομαι Μογγόλος.
Στιχάκια χιουμοριστικά μου βγαίνουνε να γράφω, έχω δικιά μου λογική χωρίς καθόλου μπάφο.
Βρήκα τον τρόπο τον καλό μέσα από μαντινάδες, στου ίντερνετ τα επίκαιρα να στέλνω τις αράδες.
Αυτά λοιπόν για σήμερα δεν θα κουράσω άλλο, άσματα και μουσικές στο λάπτοπ μου θα βάλω.
Μα δίνω σας υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω, του νου μου όλα τα στραβά μες το word θ’ αφήσω….
Υστερόγραφο
Εκεί στο θρόνο του ψηλά στων Αθηνών το άστρο σε κείνη την Ακρόπολη στου Περικλή το κάστρο,
κάθετ’ ο γερος του Μοριά και το γυαλί χαζεύει, στα κάγκελα της φυλακής τη μούσα του γυρεύει,
λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή πριν το στερνό του βήμα, γυρνάει τη κεραία του, να πιάσει θέλει σήμα.
Μια χάρη έχει στερνικιά το στόμα του ανοίγει, τον πόθο που’ χει στη καρδιά μες την Tv τον πνίγει…
Και λέει ο γέρος του Μοριά την τελευταία φράση, πριν φύγει για τον ουρανό και τη ζωή του χάσει:
Εσύ Πετρούλα μου όμορφή πες τον καιρό στο Σούλι, βγάλε τη φουστανέλα σου για να φανείς….μωρούλι…
