Φταιω ΕΓΩ που ο Νταλγκλις ειδε στο προσωπο μου τον επομενο Ιαν Ρας η εστω τον Ρομπι Φαουλερ; Φταιω ΕΓΩ που στην εκπληκτικη χρονια μου στην Τσαμπιονσιπ ειχαν μολις κουνησει μαντηλι ο Οουεν, ο Βιντουκα, ο Μαρτινς, ξωμεινα μονος με τον Αμεομπι και εκανα καθε κυριακη ΠΑΡΤΥ; Φταιω ΕΓΩ που ο Σιρερ με εχρισε διαδοχο του; Φταιω Εγω που ο Κιγκαν με αποθεωσε, δηλωνοντας οτι ειμαι πιθανον απο τους 3 καλυτερους κεφαλοσφαιριστες παγκοσμιως; Φταιω Εγω που οι συμπαικτες μου στη Λιβερπουλ ειναι λυρατες και δεν μπορω να εξωτερικευσω την λιβιδινικη μου ενεργεια με κανα μπουκετο, ετσι ωστε να μου λυθουν τα ποδια στο γηπεδο; Φταιω Εγω που με κρατανε δεσμιο στο σπιτι και δεν μπορω να πιω ενα τιμιο ποτακι στις παμπ του Μερσεισαιντ και να παω χαλαρος το πρωι στη προπονηση; Φταιω ΕΓΩ που ο προεδρος τσιμπησε 30μυρια απο την λιβερπουλ, οταν αντικειμενικα αξιζω 6-7; Φταιω ΕΓΩ που εβαλα 11 γκολακια MONO φετος με Τζεραρντ τραυματια, να μου βγαζει ασιστ οι καθε Σπιρινγκ και Χεντερσον; Μηπως Φταιω ΕΓΩ ΚΑΙ για τα παιδομαζωματα του αμπαλου Μπενιτεθ που καταντησαν την ομαδα να παιζει με τον καθε Ανυπαρκτο? Στην τελικη Φταιω ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΞΕΡΩ,ΤΟΣΟ ΠΑΙΖΩ;
Η δική μου στιγμή Mundial
8/7/1990 — Οι γονείς μου απολαμβάνουν τις ολιγοήμερες διακοπές τους στην Χαλκίδα έχοντας αποφασίσει να πάρουν μαζί τους και τον σχεδόν 3 ετών γιο τους. Είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο με πισίνα και κήπο μαζί με αρκετούς Γερμανούς τουρίστες που απολαμβάνουν τον ήλιο και την θάλασσα της χώρας μας. Ώρα: λίγο πριν τη λήξη του τελικού. Ο πατέρας μου, ως γνήσιος άντρας έχει κατέβει από νωρίς να δει τον αγώνα στην πισίνα του ξενοδοχείου. Εγώ και η μητέρα μου χαζεύουμε από το μπαλκόνι του ισογείου τους μαζεμένους άντρες που παρακολουθούν με απόλυτη προσήλωση τον μεγάλο τελικό. Μετά από αρκετές -μάταιες- προσπάθειες της μητέρας μου να με βάλει για ύπνο, επιστρατεύοντας όλη την γκρίνια και τα επιχειρήματα ενός 3χρονου καταφέρνω να την πείσω να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω: να πάω στον μπαμπά μου. Ώρα 22:00: Ο διαιτητής της αναμέτρησης έχει σφυρίξει τη λήξη. Οι -σχεδόν μεθυσμένοι- Γερμανοί τουρίστες αρχίζουν να πανηγυρίζουν. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν βγάλει τα πουκάμισα και βουτούν ακόμη και στην πισίνα. Κάπου ανάμεσα τους και ο πατέρας μου απλά χειροκροτεί και χαμογελάει μαζί τους, μην καταλαβαίνοντας όμως τίποτα απ’ όσα λένε. Και τότε ξαφνικά στο βάθος πίσω τους εμφανίζεται ένα μωρό φορώντας μόνο ένα λευκό φανελάκι και pamper να κατευθύνεται προς το μέρος τους χαμογελώντας, με το μαυρισμένο δέρμα του και τα κόκκινα φουσκωτά μάγουλα να κάνουν πλήρη αντίθεση. Η πιο λάθος στιγμή. Ο πατέρας μου αντιλαμβάνεται νωρίς την παρουσία μου στο χώρο και ετοιμάζεται να ‘ρθει να με πάρει. Δυστυχώς όμως μαζί του με βλέπουν και οι αυθεντικοί πρόγονοι του Stefan Effenberg και του Oliver Kahn, φωνάζοντας «baby!! Baby!!».
Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν τραγικές. Εγώ με ένα απίστευτα τρομαγμένο βλέμμα να ανεμίζομαι στον αέρα και να αλλάζω χέρια και αγκαλιές όμοια με το τρόπαιο που παρέλαβε εκείνη τη βραδιά ο Λόταρ Ματέους, πριν φτάσω επιτέλους στην αγκαλιά του πατέρα μου. Παρόλα αυτά αρνήθηκα να κλάψω -προς έκπληξη όλων. Αν και πολύ μικρός το συμβάν είχε χαραχτεί στην καρδιά και την ψυχή μου. 10 χρόνια αργότερα, όταν κοιτούσα τις φωτογραφείς εκείνων των διακοπών και μου εξιστορούσαν με γέλια το θλιβερό συμβάν, κάτι σκίρτησε μέσα μου και τα κομμάτια του πάζλ ενώθηκαν. Επιτέλους κατανοούσα αυτή την πηγαία ποδοσφαιρική απέχθεια για αυτήν τη χώρα. Όσους σπουδαίους ποδοσφαιριστές και αν βγάλετε για μένα θα είστε πάντα 11 άσχημοι, νταμαροτοί, υπερόπτες ξυλοκόποι που κατεβαίνετε στο γήπεδο όχι για να ευχαριστηθείτε το ματς…
(coming soon συνέχεια με Mundial 2006) Γιώργος. ο 20 χρόνια πριν άμοιρος 3χρονος
“ΤΟ ΣΟΥΤ…….” και όλα πάγωσαν εκεί. Τη στιγμή που η μπάλα άφηνε το παπούτσι του ταλαντούχου φόργουορντ, τη στιγμή που οι έκπληκτοι αμυντικοί κοιτούσαν τη μπάλα ευχόμενοι την όποια πορεία της πέραν κάποιου περιστεριώνα, τη στιγμή που ο τερματοφύλακας ετοιμαζόταν να εκτιναχτεί στην γωνία του τέρματος, για να αποσοβήσει το υποθετικά ενδεχόμενο “μοιραίο”.
Τη στιγμή που όλο το γήπεδο κοίταζε, τη στιγμή που δεν ήθελε να κοιτάζει ο παιδικός του φίλος για την περίπτωση που η μπάλα γινόταν ένα με το πλεχτό, τη στιγμή που κοίταζε και αυτός, κρατώντας στο ένα χέρι τη μπύρα, στην άλλη τον διπλό πιτόγυρο χωρίς κρεμμύδι, με πάπρικα και κίτρινη σος. Α και με λίγες πατάτες.
Ξύπνησε όπως κάθε πρωί, έπλυνε το πρόσωπό του, ντύθηκε, και τράβηξε για δουλειά. Ο νούς του όμως ήταν το βράδυ. “Έχει ματσάρα” έλεγαν όλοι. “Τελικός Τσου Λου”. Έτσι έλεγε και αυτός. Η ώρα πέρασε αργά, τελικά σχόλασε και τράβηξε γρήγορα για το σπίτι. Σκέφτηκε όμως, “Μπάλα μόνος; Χαβαλές γιόκ;”. Το τηλέφωνο λες και βγήκε μόνο του από την τσέπη, ο αριθμός ήταν ήδη στην οθόνη. “Έλα ρε φίλε! Έχει ματσάρα το βράδυ; Ψήνεσαι; Ξέρεις το δρόμο για το σπίτι!!”. Απλά. Κι ας ήταν ο ένας με αυτούς με τα κίτρινα, και ο άλλος με αυτούς με τα κόκκινα. Φιλαράκια ήταν από παιδιά, τι τους ένοιαζε αυτό…
Ο ήρωάς μας γύρισε στο σπίτι, ετοιμάστηκε, και περίμενε το φιλαράκο του για το ματς. Το παλικάρι ήταν εκεί στις 9:00, άγγλος στην ώρα του για το “γερμανικό εμφύλιο”. Παράγγειλαν φαι, άφησαν και πουρμπουάρ στο ντιλίβερι που θα έχανε το ματς για παρηγοριά, έβγαλαν τις μπύρες και τις πορτοκαλάδες από το ψυγείο και κάθησαν. Το πρώτο σφύριγμα ανέβασε την ένταση. Οι πρώτες πάσες την αδρεναλίνη. Μέχρι που τελείως ξαφνικά και απρόσμενα, σε στιγμή που δεν περίμενε κανένας, ο σπίκερ εκστόμισε “ΤΟ ΣΟΥΤ…….” ….και όλα πάγωσαν εκεί.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΗΚΑ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ. ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ ΜΕ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ, ΠΟΥ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΑΝΤΕΥΩ ΤΙ ΛΕΤΕ ΠΑΡΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ. ΑΛΛΑ ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΛΥΣΗ: ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟ. ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΦΟΡΗΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΚΙ, ΑΝ ΤΟ ΒΑΛΩ ΑΝΑΠΟΔΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΟΚΟΡΥΦΟ, Η ΚΕΡΑΙΑ ΕΦΑΠΤΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ, ΑΛΛΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΠΛΑΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΑ ΕΧΩ ΑΝ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΚΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ, ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΥΓΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΑΛΛΑ -ΠΡΟΣΟΧΗ- ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΤΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΣΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΥΛΟΤΡΑΓΟΥΔΟ.
Φάρμακα, δηλητήρια, κατάχρηση ουσιών, ναρκωτικά… Ενα ουίσκι παρακαλώ. Σκέτο. Ενα θλιβερο γεγονος συνεβη πριν απο 4 μερες. Πεθανα. Για εικοστή τρίτη φορά μάλιστα.. Ιατρικό δυστύχημα! Ήμουν τυχερός…
(Παύση. Έπεσε ο ηλεκτρισμός για λίγο).
Ήμουν τυχερός λέω… Τώρα αναμένω τα ΣΚ. Εκεί στην Ένα, στη δυτική, κάτω χαμηλά. Ας είναι… Ο Gaston θα κελαηδήσει πάλι και θα πλουτίσουμε στην Σουβλάκιο Νήσο. Be sure, που λεν και στο χωριό κάποιου γνωστού… Εν τούτοις και το χρήμα ΦΕΡΝΕΙ την ευτυχία. Το υψηλό IQ όμως, όχι. Πόσο σε ζηλεύω αιωνόβιε αίλουρε Jens… Η διαφορά μεταξύ ιδιοφυΐας και βλακείας είναι ότι η ιδιοφυϊα έχει όρια. Αού… Αού… που λένε και οι 300, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αυτα για τωρα. Τα λεμε. Και που ξερετε ισως μια μερα βρεθουμε…
Υ.Γ. Το παραλήρημα χαρακτηρίζεται από σοβαρή, ξαφνική σύγχυση του ασθενούς με γρήγορες αλλαγές της εγκεφαλικής λειτουργίας που συνήθως συμβαίνει ταυτόχρονα με σωματικές ή ψυχικές παθήσεις.
Ένοιωθα ότι Taka-hashi, όλα γύρω μου κοκκινιζαν σαν να είχαν κατέβει οι Rossi που λέγαμε παλιά, θε μου σχωρα με. Η τρομαρα μου για αυτό το όνειρο με έκανε και Pedrosa στο κρεβάτι. Ολόκληρα σαββατοκύριακα με αυτούς τους οδηγούς να προσπαθούν να προσπεράσουν στην παραλιακη τους λουόμενους και να μην μπορούν να πάνε ούτε Λούτσα, ούτε Ωρωπό. Τα νέα για την ΑΕΚ του Lorenzo ήταν άσχημα αλλά λίγο με ένοιαζε. Εγώ ΠΑΟ είμαι. Όλο το χειμώνα οι γαύροι ήταν αραχτοι στον Canepa (έχω δυσλεξία, Canape έπρεπε να γράψω) και εγώ εδώ καλοκαιράκι να τρομάζω από το όνειρο ενώ όλα φαίνονταν πρίμα. Νομίζω πως μου έλειπε λιγο Kallio γι αυτό έφαγα κάτι αλμυρό και εκατσα να δω μια ταινία του Edwards. Κάποιο ράδιο έπαιζε δυνατά «Δεν υπάρχουν Angelis σου λέω». Παρήγγειλα και 2 D(St)oner απ’όλα και ρεύτηκα την ολλανδική μπυριτσα του DIA την φημισμένη Vermeulen. Ο φίλος μου από το Ισραηλ ο Elias μου έστειλε το νέο του τραγούδι Love with a fairytale, γραμμένο για βιολί σε Do vizioso. Γαματο! Φόρεσα την τσάντα Nicky (Hayden) που είχα από το γυμνάσιο και βγήκα να χαρώ την μέρα. Μπροστά μου βρέθηκαν Cap(oi)i rossi που τους τα πα ένα χεράκι για την ΤΣΣΚΑ, έδωσα τα ρούχα για πλύσιμο στο φτηνό (Me)landri της γειτονιάς, έφαγα ένα πεινιρλι στο Tos(t)eland ενώ στο ΣΚΑΙ ο Gibernau περναγε στην τελευταίο στροφή τον De Puniet και έβγαινε πρωταθλητής.
Η δική μου στιγμή Μουντιάλ
5 Ιουλίου 1982, ώρα 6:00 το απόγευμα. Εγκλωβισμένος σε ένα ισόγειο δυάρι μ΄ ένα γυμνό γλόμπο στο ταβάνι και ένα σκωροφαγωμένο θρανίο στη μέση, περιμένω στωικά το μουσάτο παλιόβλαχο με τα πατομπούκαλα να μου κάνει ιδιαίτερο μαθηματικά. Το Σεπτέμβριο θα πάω πρώτη Γυμνασίου. Τα λεπτά περνάνε. Από το καφενείο της γωνίας ακούγονται ιαχές. Τα τραπεζάκια βγαλμένα έξω, πιάνουν σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο. Εδώ και 20 μέρες έχω βυθιστεί στην υπόθεση Μουντιάλ. Έχω αρχίσει να μαθαίνω απ’ έξω συνθέσεις, παίχτες και νούμερα φανέλας. Θεωρώ βέβαιο ότι η Βραζιλία θα πάρει από την Ιταλία τουλάχιστον την ισοπαλία και θα περάσει στα ημιτελικά. Αλλά σήμερα, τα μαθηματικά μού ‘χουνε καταστρέψει τη μέρα.
Κατά τις 7 παρά, σκάει μύτη λαχανιασμένος ο ,δάσκαλος». «Συγγνώμ’ για τν καθυστέρσ», πέταξε και έσουρε την καρέκλα να κάτσει απέναντί μου. «Ποιός νίκησε;» ρώτησα τρώγοντας τα νύχια μου. «Η Ιταglία», ξεφύσηξε μ΄ένα μισοαυτάρεσκο χαμόγελο. «Ε, μα μας είχαν πρήξ με τς βραζιλιάνς…». Υστερόγραφο: (1) δεν έμαθα ποτέ μαθηματικά (2) κατάλαβα σχετικά νωρίς ότι υπάρχουνε πολλοί άμπαλοι κομπλεξικοί που ξέρουν μαθηματικά (3) τουλάχιστον δεν είδα ποτέ την καλύτερη ομάδα των τελευταίων 35 χρόνων να αποκλείεται, αλλά το έζησα σαν ένα κακό όνειρο.
Το Καταραμένο Φίδι
Mετά από αρκετή ώρα επίμονης προσπάθειας στην τουαλέτα, σηκωνόμαστε πιό ξαλαφρωμένοι από ποτέ. Τότε,αντικρίζουμε σαστισμένοι το Καταραμένο Φίδι να κείτεται αγέρωχο και σιωπηλό στον πάτο της λεκάνης! Η πρώτη μας σκέψη είναι αν ο έσω και έξω σφιγκτήρας του πρωκτού μας είναι σε καλή κατάσταση. Στη συνέχεια τραβάμε το καζανάκι,και καθώς ακούμε το κελάρυσμα του νερού που τρέχει, ευχόμαστε να τελειώσει εδώ η μάχη με το Καταραμένο Φίδι. Μετά από αρκετά τραβήγματα, και αφού διαπιστώσουμε ότι το Καταραμένο Φίδι αντιστέκεται ακόμα, καταφεύγουμε στη λύση του κουβά. ‘Ετσι, γεμίζουμε τον πιο εύκαιρο κουβά ως πάνω με νερό και αδειάζουμε το περιεχόμενό του στη λεκάνη με ορμή, ενώ παράλληλα τραβάμε και το καζανάκι για να δώσουμε στο Καταραμένο Φίδι το τελειωτικό χτύπημα. Εάν μετά απ’όλα αυτά το Καταραμένο Φίδι συνεχίζει ν’αντιστέκεται, ψάχνουμε κάθε γωνιά του σπιτιού αναζητώντας το φαλλικού σχήματος άχρηστο αντικείμενο που στα χέρια μας θα γίνει η Ρομφαία της νίκης απέναντι στον -πολύ χοντρό για να κατέβει-αντίπαλό μας. Πλησιάζουμε… Κόβουμε τον εχθρό στα δύο με αποφασιστικότητα. Είμαστε νικητές!
Οι λέξεις που κατεβάζουν τον τόνο στον πληθυντικό (η -για την ακρίβεια- τους τον κατεβάζουμε εμείς με τσαμπουκά και περίσσια χάρη) αποτελούν αγαπημένο κεφάλαιο της ελληνικής γλώσσας. Γιατί να πεις “οι άνθρωποι”, “οι πρόεδροι”, “οι βάρβαροι”, “οι άγγελοι”; Δεν έχει γλύκα. Ενώ, μπορείς να πεις “οι ανθρΩποι”, “οι προΕδροι”, “οι βαρβΑροι”, “οι αγγΕλοι” και να γεμίσει το στόμα σου…
Στην παραπάνω μάχη των λέξεων, πανηγυρικός νικητής ανακηρύσσεται… το Σάββατο! Όχι μόνο κατεβάζει τον τόνο στον πληθυντικό, αλλά ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ! Κανείς δεν πρόκειται να πει ποτέ “ο ανθρώπος”, “ο προέδρος”, “ο βαρβάρος”, “ο αγγέλος”. Όλοι, όμως, έχουμε πει, λέμε και θα λέμε “το Σαββάτο” (και θα γεμίζει το στόμα μας…)
Μετά (μπαμπινιωτικής) τιμής, Ανδρέας
ΑΠΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΣ… Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΕΙ ΟΦ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΩ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΝΕΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ (ΚΑΤΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΛΑ «ΟΜΑΔΑ» ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΑΛΛΟΥΣ «ΟΜΑΔΟΥΛΑ»). ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ: «Η ΓΡΙΑ Η ΚΟΤΑ ΤΟ ΧΕΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ». ΣΟΥΠΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΙΑ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ… ΕΙΔΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, ΛΕΩ ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ… ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ… ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΟΥ… ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΡΚΑΡΕΙ…
ΑΛΛΑ ΦΕΤΟΣ ΕΙΠΑ,ΩΣ ΕΔΩ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ… ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ! ΑΡΧΙΖΩ ΤΑ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ… Η ΘΑ ΑΡΧΖΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ, Η ΘΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΤΙΝ ΤΟΥ ΒΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΥΥΥΥΥ, ΝΑ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ -ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ- ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΡΕΜΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ… ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΣΟΚΟΛΑΤΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ! ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ! ΕΧΩ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ!
