ΠΡΟΤΕΙNOΜΕΝΟ Ε-ΜΑΙL ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ)
Κάποια στιγμή όλα τα όμορφα τελειώνουν… όπως και όλα τα πράγματα (ευτυχώς γιατί καταντάει κουραστικό) Μετά από 3 και κάτι μήνες σε αυτή την απίθανη εταιρεία / οργανισμό / καραβάνι της χαράς, ήρθε η ώρα και εγώ να κουνήσω το μαντήλι. Ήταν 100 περίπου 8ώρα που πραγματικά με συγκλόνισαν! Θα χτυπάω για καιρό το κεφάλι μου στον τοίχο για όλες αυτές τις πεταμένες ώρες. Δεν έκανα ούτε φίλους, ούτε εχθρούς γιατί σπάνια μιλούσα στο τηλέφωνο και ακόμη πιο σπάνια έβγαινα από το γραφείο, οπότε αν υπάρχει κάποιος που παρεξηγήθηκε μαζί μου, έ εντάξει τι να πω, έλεος και ήμαρτον μαζί! Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον για όλα τα απίθανα πράγματα που θα μπορούσα να μάθω, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να μιλήσει ή να γράψει κάποιος εδώ μέσα ελληνικά.
Επίσης πριν πω το τελευταίο αντίο θα ήθελα να ανακοινώσω με κάθε σοβαρότητα ότι το καζανάκι στάζει εδώ και μέρες, ας το φτιάξει κάποιος! Επίσης (τρίτο στην σειρά) έχω την υποψία ότι είναι ένας γέρος στους διαδρόμους που κρατάει κάτι φακέλους και κάνει βόλτες, παίζει να έχει απολυθεί κάτι χρόνια, ας τον ενημερώσει κάποιος Επιπλέον (το άλλαξα αυτή την φορά) έλεος με τις «σαύρες» εδώ μέσα, κινδυνεύουμε να τις πατήσουμε και να λερωθούμε, προτείνω απεντόμωση.
Κάπου εδώ σας αφήνω, μην με πάρετε τηλέφωνο, μόλις φύγω θα αλλάξω νούμερο κινητού, σπίτι, γκόμενα (και μία λάμπα που έχει καεί στο χολ)… Και για να σας φύγει η περιέργεια, είμαι πλέον ο νέος βοηθός του Μπαρμπαλιά, και αύριο πρωί πετάω για Ουζμπεκιστάν, πάω να τσεκάρω έναν combo guard τύπου Νίκου Ζήση (με προυπηρεσία στα Μπολσόι…)
Για πάντα δικός σας, Gabriel “Omar” Batisturta
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος… έτσι φαντάζει στα μάτια μου ο Πάμπλο ο Γκαρσία, ο άνθρωπος (;) που έχει μετατρέψει μια σπάνια στις μέρες μας συμπεριφορά σε πραγματική τέχνη, την τέχνη του «τσαμπουκαλευομαιβαραωβρίζωαποβάλλομαι».
Και τι είναι; Ένας τύπος με την πλούσια κόμμη από την Ουρουγουάη. Θα μπορούσε να ήταν κι από την Κούβα μιας και η μενταλιτέ του θυμίζει τον αλήστου μνήμης Tony Montana, με την εξαίρεση ότι ο Πάμπλο είναι και σκατόφατσα συγκριτικά με τον Αλ Πατσίνο, χώρια το μαλλί που είναι σαν αποτυχημένο περουκίνι. Γνωρίζοντας όμως ότι ο Tony ήταν κατά βάθος συμπαθής στο κοινό (που να πιάσει κόψιμο τον τσούστη που του την έπαιξε από πίσω με τη διμούτσουνη), ο Πάμπλο έχει στοχεύσει στη συνέχιση του θεάρεστου προφίλ που προώθησε ο πρώτος διδάξας! Κάνοντας τη μία τσουρουκιά πίσω απ’ την άλλη, ο μικρός Λατινοαμερικανός μασίστας έχει καταφέρει να μοιράσει σε μία σεζόν πιο πολλά μπουκέτα και κλωτσίδια από όσα μοιράζει ο Steven Seagal σε τρείς ταινίες.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι όλοι οι υγιείς φίλαθλοι λατρεύουν την παρουσία του Πάμπλο Γκαρσία στα γήπεδα της χώρας μας (ειδικά οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί). Θα ζητήσω όμως άφεση για την αμαρτία που θα εκστομίσω και θα προτείνω τους εξής τρόπους προκειμένου να δούμε τί άλλο ρεπερτόριο έχει αυτός ο παίκτης-πριμαντόνα της σφαγής:
1) Έρανο για την εξαγορά της ρήτρα του συμβολαίου του και για την πληρωμή της μεταγραφής του στην πρωταθλήτρια Θιβέτ. Με τόσους μοναχούς, μπορεί να τη δει βουδιστής και να κουλάρει.
2) Ένταξη σε πρόγραμμα καθημερινής προπόνησης με τον αγαπημένο «ξανθό» του ελληνικού αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη. Ευνόητοι οι λόγοι.
3) Διοργάνωση αγώνα Πάμπλο Γκαρσία – Μιχάλη Ζαμπίδη. Να δούμε βρε αδερφέ τί μπορεί να κάνει απέναντι σε κάποιον στοιχειωδώς σοβαρό αντίπαλο, αφού πρώτα ο Iron Mike κάνει μερικά μαθήματα Ισπανικών για να μπορεί να τον μπινελικώνει άνετα και να ανάψουν τα αίματα, όπως πρέπει δηλαδή.
Αν όλα αποτύχουν, καταλήγουμε σε εγκλεισμό του Πάμπλο σε κελί του Γκουαντάναμο μαζί με την Έφη Θώδη. Πού θα πάει, ακόμα και ο ογκόλιθος της Ουρουγουάης θα λυγίσει, του κιαρατά!
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια στον κόσμο, τους παίκτες και τη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Αυτοί ξέρουν.
Λοιπόν θέλω να στείλω μια υπεύθυνη γνώμη στην ανεύθυνη εκπομπή σας για το θέμα με τα καταλανικά και για το αν είναι σωστό το Camp Nou ή το Nou Camp. Επειδή μιλάω καταλανικά εγώ και ξέρω και κυρίως επειδή η κοπελιά είναι γλωσσολόγος και ξέρει καλύτερα ισχύουν τα εξής: α) Το σωστό είναι το Camp Nou. Όπως λέει και ο ψηλός σημαίνει «το γήπεδό μας». β) Το Nou Camp σαν έκφραση δεν υφίσταται γραμματικά και συντακτικά. Γιατί όμως η σύγχιση; Τα καταλανικά είναι μια μεσσαιωνική γλώσσα. Κατά το 12ο αιώνα τα γαλλικά και τα ισπανικά ήταν η ίδια γλώσσα. Με τα χρόνια και κυρίως λόγω του γεωγραφικού διαχωρισμού και της περιορισμένης κινητικότητας πληθυσμών οι γλώσσες εξελίχθηκαν διαφορετικά σε αυτές που αναγνωρίζουμε σήμερα ως Français και Castillano (δηλαδή τη διάλεκτο της Καστίλλης που είναι τα επίσημα ισπανικά. Σημείωση: κανείς στον ισπανόφωνο κόσμο δε λέει ότι μιλάει Español, αλλά Castellano). Τα καταλανικά είναι με ελάχιστες διαφοροποιήσεις εκείνη η αρχαϊκή γλώσσα που δεν εξελίχθηκε στην πορεία του χρόνου. Απόδειξη ότι υπάρχουν καταλανόφωνοι πληθυσμοί στη Νότια Γαλλία, Δυτικά της Μασσαλίας και Νότια της Τουλούζ, οι οποίοι χρησιμοποιούν μια καταλανική διάλεκτο που οι Γάλλοι ονομάζουν Occident (Δυτικά) ή Provençal (Επαρχιώτικα). Στα καταλανικά το «μας» είναι nou (nôtre στα γαλλικά και nuestro στα ισπανικά). Όμως το «νέο» είναι nu, προφέρεται «νου» και είναι ομόηχο με το άλλο nou που σημαίνει «μας» (nouveau στα γαλλικά και nuevo στα ισπανικά). Ας πόυμε ότι στην καταλανόφωνη Βαλένθια η ομάδα το νέο της γήπεδο θα το πει Nu Mestalla. Κάπου εκεί γίνεται και το μπλέξιμο, λόγω ίδιας φωνητικής απόδοσης. Σας τα εξήγησα ωραία;
«ΙΛΙΓΓΟΣ»
ΤΟ ΘΛΙΜΕΝΟ ΛΙΒΑΔΙ ΞΕΡΟΒΗΧΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ… ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΑΝΗΚΕΣ… ΔΥΟ ΜΠΛΕ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΠΑΙΖΑΝΕ ΚΛΑΡΙΝΟ… Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ… ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΑΤΟΥΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ… ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ… ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΟΙΤΑΖΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ… ΑΜΟΥΣΤΑΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΚΟΜΑ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΤΥΚΙΑ… ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΑΦΛΑΣΜΟ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ… ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΕΣ ΚΑΛΛΟΝΕΣ ΛΙΚΝΙΖΑΝ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΔΡΑΡΙΣΜΕΝΟ ΠΑΠΛΩΜΑ… ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ, ΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ CD
ΞΑΠΛΩΣΑ… Η ΘΕΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ ΑΠΟ ΕΞΩΤΙΚΟΥΣ ΑΟΙΔΟΥΣ ΜΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ… «ΣΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΤΕΡΕΝ ΠΡΟΗΓΕΙΣΑΙ 1-0…» ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΔΑΚΡΥΣΑ… ΕΝΑΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ ΜΟΥ ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ… ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ 2 ΕΥΡΩ… ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ 50 ΛΕΠΤΑ ΡΕΣΤΑ… ΑΒΥΣΣΟΣ… Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΗΤΑΝΕ ΗΡΕΜΗ… ΔΥΟ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΜΠΛΕ ΒΛΕΦΑΡΙΔΕΣ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΑΠ’ΤΟ ΚΑΙΚΙ… ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ… ΕΒΡΕΧΕ… ΣΤΟ ΓΑΛΗΝΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΜΕ ΠΕΡΙΟΔΟ… ΑΙΜΑ… ΟΡΓΗ… ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΔΙΑΛΑΛΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΑΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟ ΟΥΖΕΡΙ… ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΑ ΓΑΛΕΟ… ΗΤΑΝ ΑΨΗΤΟΣ… ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΜΟΥ ΚΟΛΛΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΟΥ… ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΔΙΑΡΡΟΙΑ… ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ… ΔΙΑΦΑΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΜΕΝΕΞΕΔΙΕΣ ΚΑΡΑΦΛΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ… Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ… ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ…
ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΖΑΛΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΙΝΙ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ… ΔΥΟ ΧΑΜΙΝΙΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΑΝ ΣΤΟ ΠΡΕΒΑΖΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…. ΧΑΜΟΥΡΕΥΟΝΤΑΝ…. ΧΤΥΠΗΣΕ Η ΚΑΜΠΑΝΑ… ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ… Η ΛΗΘΗ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΧΑΛΚΟΥΤΣΙ… ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΤΟΠΟΣ… ΜΑΓΙΚΗ ΕΡΗΜΙΑ… ΧΤΑΠΟΔΙ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ… ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΑΝΤΗΧΗΣΕ ΣΤΟΝ ΠΝΙΓΕΡΟ ΑΕΡΑ… ΕΙΧΕ ΚΑΨΕΙ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ… ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΣΕ ΜΕΡΗ ΖΕΣΤΑ ΚΑΙ ΥΓΡΑ… ΕΞΩΤΙΚΑ… ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ… ΑΠΛΥΤΟΣ… ΔΥΟΜΙΣΗ ΜΕΤΡΑ ΧΙΟΝΙ ΚΑΤΑΠΙΑ ΣΤΟΝ ΩΡΩΠΟ… Σ’ΕΨΑΧΝΑ… ΣΕ ΖΗΤΟΥΣΑ… ΣΕ ΗΘΕΛΑ…. ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ….
ΣΤ’ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΡΘΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙΣ…! ΑΝ ΔΕΝ Σ’ΑΡΕΣΩ Η ΕΞΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ!
Απ΄το μανάβικο παιρνώ και βάζεις πορτοκάλια Θα γίνεις το κορίτσι μου ή θέλεις παρακάλια; εγώ είμαι στο ψαράδικο και έχω κάνει πλάτες αλλά μπορώ να σε κοιτώ που βάζεις τις σαλάτες και στο μανάβικο βοηθώ σαν έρχονται πελάτες αλλά πονάν οι ώμοι μου, η μέση και οι πλάτες κι εσυ βοηθάς πάντα παντού, με γέλιο και με χάρη αυτο το λέω για καλό και πάρτο για καμάρι ζηλεύει ο Μάκης που βοηθάς κι εμένα τον καημένο μου είπες πως στην έσπασε, τον έχεις πια γραμμένο το ξέρω σου αρέσω εγώ, το λέω και κοκκινίζω αλλά έχω λίγο βαρεθεί συνέχεια να στα πρήζω Γι’ αυτό απάντα γρήγορα γιατί έχω σκοτούρες βάζουν συνέχεια προσφορές πέστροφες και τσιπούρες και στην δουλειά δεν θα πατώ αρκεί νά’ μαι μαζί σου ξέρεις τι λένε για εκεί που βγάζεις το ψωμί σου… όμως καλά ήταν μέχρι εδώ και με αυτό το ποιήμα είναι πολύ κουραστικό να βρισκω κάθε ρίμα
Το πρωταθλημα εχει κατι το διαφορετικο φετος. Βασικα με το που αλλαξαν οι κανονισμοι φανηκε ότι θα γινει Bourdaiλο. Καθως οι ιθύνοντες επιναν το γνωστο τσαι Hamilton και το ειχαν ριξει στην Massa, ο Μοσλευ λεει «Καπου αKubica και δεν βγαινει ο λεκες». Ο Εκλεστοουν που κατά βαθος θελει να τον Sut(il)αρει του ειπε «Με αυτά που κανεις γεροξεκουτη θα βαλω Alon(so) στη θεση σου». Ο Τοντ φωναξε «Νυσταζω, φερτε μια κουβερτα Piquet να τον παρω λιγο εδώ στον καναπε». Τοτε, με αποφασιστικοτητα ο Μπριατορε ζητησε να παρεμβει λεγοντας πως απο τον μπουφε κατι λειπει και σιγοτραγουδησε «Trulli(p) του λειπει» και συνεχισε διαβαζοντας φωναχτα αποσπασματα από το εργο του κοινωνιολογου Webber. «Πολύ Buem(i) δεν μας το παιζεις ρε Μπριατορε;» ειπε ο Σουμαχερ και συνεχισε «Μας εχεις K(α)valainen ολες τις γκομενες, πεταγεσαι σαν την κουραδα που κανει Glock όταν πεσει στο νερο». Για να χαλαρωσουν, ο Μπρον εκοψε 10 Vettel παριζακι και 10 τυρι, πιεσε το Button και ακουσε μια φωνη «Barichellό (με τον τονο στο ο και γρηγορα ειπωμενο ακουγεται σαν «παρακαλω») Barichellό, ποιος είναι; «Πιασε μωρη μια εξαδα Rosberg γιατι ετσι μας αρεσει!», ειπε ο μεγαλος. Ο Μοσλευ καθησε ανακουρκουδα και ειπε «ελατε να σας πω για την βομβα στην Nakajima να γελασουμε». Ο Σουμαχερ ως φανατικος των Μεταλλικα δηλωσε «εγω θα βαλω James Heidfeld να γουσταρω» και αποσυρθηκε, ο Τοντ τραγουδαγε το «Ηταν ενας γαιδαρος με μεγαλα αυτια» εκει που λεει «και να καμαρωνεται με το Fisichella (με το συρε και ελα λεει κανονικα ε!) ενώ ο Εκλεστοουν απλα ονειρευοταν να δει τον Raikkonen ξανα πρωταθλητη.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ 2002. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΓΥΡΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ. ΤΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΑ 4Η ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΜΟΛΙΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ «GENTLEMEN, WELCOME TO FIGHT CLUB». ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ… Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΤΡΑΚΑΡΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΞΑΝΘΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΑΣ ΜΙΣΗΣΑ… ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΣ ΕΒΡΙΖΑ ΚΑΙ, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ… ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΟΠΟΤΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ FIGHT CLUB ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ… FLASHBACK ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2006 ΟΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ME TON MEΓΑΛΟ PINTURICCHIO. EXΟΝΤΑΣ ΓΡΑΨΕΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ 54 ΤΡΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΠΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ… ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ… ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ… ΗΤΑΝ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΓΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 8 ΧΡΟΝΙΑ ΞΑΝΑ FIGHT CLUB. KAI ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΚΑΘΟΛΟΥ…
Ένοιωθα ότι Taka-hashi, όλα γύρω μου κοκκινιζαν σαν να είχαν κατέβει οι Rossi που λέγαμε παλιά, θε μου σχωρα με. Η τρομαρα μου για αυτό το όνειρο με έκανε και Pedrosa στο κρεβάτι. Ολόκληρα σαββατοκύριακα με αυτούς τους οδηγούς να προσπαθούν να προσπεράσουν στην παραλιακη τους λουόμενους και να μην μπορούν να πάνε ούτε Λούτσα, ούτε Ωρωπό. Τα νέα για την ΑΕΚ του Lorenzo ήταν άσχημα αλλά λίγο με ένοιαζε. Εγώ ΠΑΟ είμαι. Όλο το χειμώνα οι γαύροι ήταν αραχτοι στον Canepa (έχω δυσλεξία, Canape έπρεπε να γράψω) και εγώ εδώ καλοκαιράκι να τρομάζω από το όνειρο ενώ όλα φαίνονταν πρίμα. Νομίζω πως μου έλειπε λιγο Kallio γι αυτό έφαγα κάτι αλμυρό και εκατσα να δω μια ταινία του Edwards. Κάποιο ράδιο έπαιζε δυνατά «Δεν υπάρχουν Angelis σου λέω». Παρήγγειλα και 2 D(St)oner απ’όλα και ρεύτηκα την ολλανδική μπυριτσα του DIA την φημισμένη Vermeulen. Ο φίλος μου από το Ισραηλ ο Elias μου έστειλε το νέο του τραγούδι Love with a fairytale, γραμμένο για βιολί σε Do vizioso. Γαματο! Φόρεσα την τσάντα Nicky (Hayden) που είχα από το γυμνάσιο και βγήκα να χαρώ την μέρα. Μπροστά μου βρέθηκαν Cap(oi)i rossi που τους τα πα ένα χεράκι για την ΤΣΣΚΑ, έδωσα τα ρούχα για πλύσιμο στο φτηνό (Me)landri της γειτονιάς, έφαγα ένα πεινιρλι στο Tos(t)eland ενώ στο ΣΚΑΙ ο Gibernau περναγε στην τελευταίο στροφή τον De Puniet και έβγαινε πρωταθλητής.
Η δική μου στιγμή Μουντιάλ
5 Ιουλίου 1982, ώρα 6:00 το απόγευμα. Εγκλωβισμένος σε ένα ισόγειο δυάρι μ΄ ένα γυμνό γλόμπο στο ταβάνι και ένα σκωροφαγωμένο θρανίο στη μέση, περιμένω στωικά το μουσάτο παλιόβλαχο με τα πατομπούκαλα να μου κάνει ιδιαίτερο μαθηματικά. Το Σεπτέμβριο θα πάω πρώτη Γυμνασίου. Τα λεπτά περνάνε. Από το καφενείο της γωνίας ακούγονται ιαχές. Τα τραπεζάκια βγαλμένα έξω, πιάνουν σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο. Εδώ και 20 μέρες έχω βυθιστεί στην υπόθεση Μουντιάλ. Έχω αρχίσει να μαθαίνω απ’ έξω συνθέσεις, παίχτες και νούμερα φανέλας. Θεωρώ βέβαιο ότι η Βραζιλία θα πάρει από την Ιταλία τουλάχιστον την ισοπαλία και θα περάσει στα ημιτελικά. Αλλά σήμερα, τα μαθηματικά μού ‘χουνε καταστρέψει τη μέρα.
Κατά τις 7 παρά, σκάει μύτη λαχανιασμένος ο ,δάσκαλος». «Συγγνώμ’ για τν καθυστέρσ», πέταξε και έσουρε την καρέκλα να κάτσει απέναντί μου. «Ποιός νίκησε;» ρώτησα τρώγοντας τα νύχια μου. «Η Ιταglία», ξεφύσηξε μ΄ένα μισοαυτάρεσκο χαμόγελο. «Ε, μα μας είχαν πρήξ με τς βραζιλιάνς…». Υστερόγραφο: (1) δεν έμαθα ποτέ μαθηματικά (2) κατάλαβα σχετικά νωρίς ότι υπάρχουνε πολλοί άμπαλοι κομπλεξικοί που ξέρουν μαθηματικά (3) τουλάχιστον δεν είδα ποτέ την καλύτερη ομάδα των τελευταίων 35 χρόνων να αποκλείεται, αλλά το έζησα σαν ένα κακό όνειρο.
Το Καταραμένο Φίδι
Mετά από αρκετή ώρα επίμονης προσπάθειας στην τουαλέτα, σηκωνόμαστε πιό ξαλαφρωμένοι από ποτέ. Τότε,αντικρίζουμε σαστισμένοι το Καταραμένο Φίδι να κείτεται αγέρωχο και σιωπηλό στον πάτο της λεκάνης! Η πρώτη μας σκέψη είναι αν ο έσω και έξω σφιγκτήρας του πρωκτού μας είναι σε καλή κατάσταση. Στη συνέχεια τραβάμε το καζανάκι,και καθώς ακούμε το κελάρυσμα του νερού που τρέχει, ευχόμαστε να τελειώσει εδώ η μάχη με το Καταραμένο Φίδι. Μετά από αρκετά τραβήγματα, και αφού διαπιστώσουμε ότι το Καταραμένο Φίδι αντιστέκεται ακόμα, καταφεύγουμε στη λύση του κουβά. ‘Ετσι, γεμίζουμε τον πιο εύκαιρο κουβά ως πάνω με νερό και αδειάζουμε το περιεχόμενό του στη λεκάνη με ορμή, ενώ παράλληλα τραβάμε και το καζανάκι για να δώσουμε στο Καταραμένο Φίδι το τελειωτικό χτύπημα. Εάν μετά απ’όλα αυτά το Καταραμένο Φίδι συνεχίζει ν’αντιστέκεται, ψάχνουμε κάθε γωνιά του σπιτιού αναζητώντας το φαλλικού σχήματος άχρηστο αντικείμενο που στα χέρια μας θα γίνει η Ρομφαία της νίκης απέναντι στον -πολύ χοντρό για να κατέβει-αντίπαλό μας. Πλησιάζουμε… Κόβουμε τον εχθρό στα δύο με αποφασιστικότητα. Είμαστε νικητές!