Οι λέξεις που κατεβάζουν τον τόνο στον πληθυντικό (η -για την ακρίβεια- τους τον κατεβάζουμε εμείς με τσαμπουκά και περίσσια χάρη) αποτελούν αγαπημένο κεφάλαιο της ελληνικής γλώσσας. Γιατί να πεις “οι άνθρωποι”, “οι πρόεδροι”, “οι βάρβαροι”, “οι άγγελοι”; Δεν έχει γλύκα. Ενώ, μπορείς να πεις “οι ανθρΩποι”, “οι προΕδροι”, “οι βαρβΑροι”, “οι αγγΕλοι” και να γεμίσει το στόμα σου…
Στην παραπάνω μάχη των λέξεων, πανηγυρικός νικητής ανακηρύσσεται… το Σάββατο! Όχι μόνο κατεβάζει τον τόνο στον πληθυντικό, αλλά ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ! Κανείς δεν πρόκειται να πει ποτέ “ο ανθρώπος”, “ο προέδρος”, “ο βαρβάρος”, “ο αγγέλος”. Όλοι, όμως, έχουμε πει, λέμε και θα λέμε “το Σαββάτο” (και θα γεμίζει το στόμα μας…)
Μετά (μπαμπινιωτικής) τιμής, Ανδρέας
ΑΠΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΣ… Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΕΙ ΟΦ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΩ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΝΕΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ (ΚΑΤΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΛΑ «ΟΜΑΔΑ» ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΑΛΛΟΥΣ «ΟΜΑΔΟΥΛΑ»). ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ: «Η ΓΡΙΑ Η ΚΟΤΑ ΤΟ ΧΕΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ». ΣΟΥΠΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΙΑ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ… ΕΙΔΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, ΛΕΩ ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ… ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ… ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΟΥ… ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΡΚΑΡΕΙ…
ΑΛΛΑ ΦΕΤΟΣ ΕΙΠΑ,ΩΣ ΕΔΩ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ! ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ… ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ! ΑΡΧΙΖΩ ΤΑ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ… Η ΘΑ ΑΡΧΖΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ, Η ΘΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΤΙΝ ΤΟΥ ΒΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΥΥΥΥΥ, ΝΑ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ -ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ- ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΡΕΜΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ… ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΣΟΚΟΛΑΤΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ! ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ! ΕΧΩ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ!
Λύστε μου μια απορία… Για τον Λετο… Η βασική δουλεία του μέσου είναι να βγάζει ασιστ! Για να δώσει πάσα ο Λέτο πρέπει να τον πάρεις τηλέφωνο την ώρα του αγώνα και να του πεις ότι έχεις όμηρο τη μάνα του και ότι άμα δεν δώσει πάσα θα την σκοτώσεις… Αν την δώσει, απο την άλλη, τις περισσότερες φορές, πάλι θα θές να του σκοτώσεις τη μάνα, γιατί με την πάσα που θα κάνει θα νιώθεις ότι σε κορόιδεψε… Αλλά δεν θα το κάνεις γιατί είσαι καλός άνθρωπος… Και αφήνουμε τις πάσες (και τις σέντρες, εννοείται) και πάμε στις ντρίμπλες! Ναι, ΟΚ, δεν θες να σκοτώσεις κάποιο μέλος τις οικογένιας του εκεί, αλλά πάλι, πέραν από μερικές φορές που του πιάνουν, τις περισσότερες φορές κρατάει την μπάλα, χωρίς να κάνει καμια σημαντική ντρίμπλα, και ένω έχει δυο τρεις επιλογές για πασα, την κρατάει λίγο ακόμα και οι επιλογές του για πάσα μειώνονται, μέχρι που να μαζευτούν τρεις τέσσερεις πάικτες γύρω του και μετά να αποφασίσει πως έιναι καιρός για δράση! Τους κοιτάει λοιπόν με το αργεντίνικο βλέμμα του και ετοιμάζεται για την μαγευτική ντριμπλα, που θα κάνει τους εξωγήινους να στείλουν αντιπροσωπία για να την δούν, έστω και σε βίντεο, αλλά… πέφτει κάτω!!! ΟΚ, ίσως έχει καλή σωματοδομή! Είναι ταχυδύναμος… (ε; Δώσε, δώσε!!!) Έτσι λοιπόν, εγώ αναρωτιέμαι -αν και ναι, δηλώνω πως έχω δει πολλά ματς εγώ, αλλά δεν ξέρω (ώωωωωωω)- γιατί στον Ολυμπιακό χτυπιούνται να τον κρατήσουν και θέλουν να δώσουν 2,5 εκ. για πάρτη του; Ο Κούτσια-Κούτσια δίνει πάσες, βάζει (που και που) γκολ, οι ντρίμπλες του πιάνουν περισσότερο απο τον Λέτο και είναι και φτηνότερος! (Ναι, με αυτό δίχνω προτίμηση!) Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε… να ουμ…
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα ο Μαρ(τ)σέλο το πήρε απόφαση ότι το μέλλον του είναι εδώ. Πήγε στο ελληνικό βιβλιοπωλείο της φαβέλας του και χτύπησε, γεμάτος αποφασιστικότητα, το «Γραμματική και Συντακτικό» του Τριανταφυλλίδη. Ποτέ ξανά δεν θα διερωτηθεί τι χαριτωμενιά πέταξε ο Καραγκούνης στην προετοιμασία, τότε που «όλοι έσκασαν στα γέλια». Ποτέ πια δεν θα χάσει την θέση του στην ομάδα γιατί δεν είναι στην «κλίκα» των Ελλήνων. Ποτέ πια δεν θα χρειαστεί διερμηνέα για να βροντοφωνάξει «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ’ΡΘΩ ΡΕ Π*#ΣΤΗ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ;».
Όπως το αεροπλάνο κατάπινε τα χιλιόμετρα στους αιθέρες μεταφέροντας τον ήρωα μας στην νέα Γη της Επαγγελίας του, έτσι κι αυτός κατάπινε τις σελίδες του νέου του Ευαγγελίου, φτάνοντας στις πτώσεις των ονομάτων. Σ’εκείνο το σημείο πήρε να αποστηθίζει τις διάφορες μορφές που παίρνει το ονοματεπώνυμο του, με την κλητική πτώση του επωνύμου του να τον διασκεδάζει αφάνταστα επανεμφανίζοντας το ανεπαίσθητο μειδίαμα που φώτιζε το πρόσωπό του σε στιγμές απόλυτης αγαλλίασης τις παλιές καλές μέρες. Το χαμόγελο όμως πάγωσε στα χείλη του με το που πέρασε την πύλη της Παιανίας και άκουσε το μελαψό αγόρι να του λέει με φωνή 4 που φάνηκε στον Μαρ(τ)σέλο παράταιρη αντικρίζοντας το μάλλον μετρίου αναστήματος σώμα του: «ΜΑΤΕ ΙΣ ΜΑΪ ΜΙΝΤΟΛ ΝΕΪΜ».
Ακολουθεί κατάλογος με αγαπημένα-ξεχασμένα πράγματα μιας άλλης ρομαντικίτς (sic) εποχής:
1. Το mini-disk 2. Οι κασσέτες χρωμίου 3. Οι 1+1 βολές στο μπάσκετ 4. Η αλλαγή στο βόλλευ 5. Το ειδικό φίλτρο για το Game Boy που προσέδιδε ένα υποτυπώδες χρώμα 6. Η Πολιτική Άνοιξη 7. Ο διάλογος σε κινητό «θα σε πάρω σε λίγο από το σταθερό, είμαι στο internet» 8. Το Ξυστό και τα γυαλιά 3d για συγκεκριμένο πρόγραμμα στο Star που είχαν κυκλοφορήσει την ίδια μέρα και τα περιμέναμε με μεγάλη αγωνία 9. Τα Wendy’s (αποφράδα η μέρα που τα κλείσατε καταραμένοι) 10. Το ECU
+bonus τα soft porn video clips του New Channel
Σαββάτο βράδυ…. Με τη συγκίνηση της αναμονής του μεγάλου πολιτισμικού γεγονότος της χρονιάς τίθεμαι μετά του υιού μου έμπροσθεν της τηλεοράσεως… Λίγο μετά τις 11, ένας μικρός θεούλης, ένας μεγιστάνας του παγκοσμίου πενταγράμμου δίνει την ερμηνεία της ζωής του. Ερμηνεία που ωθεί τον υιο μου τον μονογενη να ψηφίσει με δάκρυα στα μάτια, (βέβαιος για τον θρίαμβο του ινδάλματος του) τον Ένα, τον Μοναδικό, τον Ανεπανάληπτο Πήτερ Νάλιτς… Παρασυρμένος από την ορμή των νιάτων, εκπέμπω δεκάδες μηνύματα υπέρ του καλλιτεχνικού ογκόλιθου… Μάταια, λίγο μετά τις 12 ήρθε η καταστροφή…
Δεν θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες, το ιστορικό το ξέρετε όλοι… Με τον σπαραγμό του πατέρα όμως θα ουρλιάξω τις συνέπειες αυτής της καταστροφής…. Το παιδί βλέποντας τη ροή των αποτελεσμάτων και δη την βαθμολογία της μικρής Μπανανίας στην οποία άθλια τύχη μας έριξε σαν κοινωνικά απόβλητα, έπαθε νευρικό κλονισμό… Φώναζε πλήρης δακρύων «…δεν υπάρχει, θεός, δεν υπάρχει Τσακ Νόρις, δεν υπάρχει (ήμαρτον πολυευσπλαχνε) Γκότζος!». Ζω το δράμα μου, το παιδί έχει πέσει στα ψυχοφάρμακα και δεν βρίσκει νόημα πια στην τέχνη…. Δεν μπορώ να πω τίποτα πια για την κατάντια μας σαν λαός… Απλά λυπάμαι…
Η δική μου στιγμή Mundial Vol. 5
16 χρόνια μετά το ’90, 16 χρόνια μεγαλύτερος. Ωριμότερος πάρα ποτέ (ποδοσφαιρικά) και πλήρως κατασταλαγμένος στις προτιμήσεις μου όσον αφορά το διεθνές ποδόσφαιρο. 19 ετών πλέον, με τις μακρές καταλήψεις του Ιουνίου του 2006 στα πανεπιστήμια της χώρας να μου δίνουν την πολυτέλεια να παρακολουθήσω όλο το Μundial δίχως να χάσω ματς. Ένα Mundial στο οποίο η προσοχή μου είναι στραμμένη σε μια μόνο ομάδα, σε ένα μόνο παίκτη: Zinedine Zidan. Φανατικός οπαδός της Real είμαι στις μαύρες μου, καθώς είναι η τελευταία διοργάνωση που έχω την ευκαιρία να τον θαυμάσω. Και αυτός θα φροντίσει να ανταμείψει όλους εμάς. Μεγάλες εμφανίσεις στη φάση των ομίλων, εκπληκτικός στη νίκη με τους Ισπανούς, εμφατικός σε αυτή με τους Βραζιλιάνους, Ο ΑΡΧΗΓΟΣ της ομάδας. Παίρνει μια μέτρια Γαλλία που μόνος του την κάνει ομαδάρα και την οδηγεί στον τελικό, ετοιμάζοντας παράλληλα και το δικό του μεγάλο αντίο. Αλλά μια στιγμή… Αφού είχα απολαύσει όλη τη διοργάνωση σε κάποια καφετέρια/σπίτι με φίλους κλπ, την ημέρα του τελικού και ύστερα από πολλές διαφωνίες αναγκάζομαι να πάω να κάνω κάποιες δουλειές του πατέρα μου. Αυτό σημαίνει από Λάρισα να πάω Πλαταμώνα και πάλι επιστροφή. Μετρώ τις ώρες και το χρόνο ώστε να μην χάσω λεπτό του τελικού. Μάταια… Αφού είχα απολαύσει το 1ο ημίχρονο σε μια μικρή αλλά τίμια τηλεόραση στον Πλαταμώνα, πρέπει να γυρίσω Λάρισα, καθώς βιάζονται πάρα πολύ, ξέροντας ότι θα χάσω το 2ο ημίχρονο, γεμάτος όμως χαρά από την εμφάνιση του Ζιζού μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πόσο τυχερός… Παίρνω τον καφέ μου και ξεκινώ το πολύ σύντομο και μικρό ταξίδι της επιστροφής, μόλις 45’ δρόμος, αλλά τόσο πολύ ώστε να χάσω το υπόλοιπο ματς. Στο δρόμο, μόνος στο αυτοκίνητο, προσηλωμένος στο απαρχαιωμένο ραδιόφωνο προσπαθώ να δημιουργήσω την εικόνα στο μυαλό μου από την περιγραφή. Το αυτοκίνητο… Ένα Nissan Sunny του ’85, δίχως air condition, με 40 βαθμούς σχεδόν εκείνη τη μέρα. Και κάπου εκεί τα Τέμπη κάνουν και πάλι το θαύμα τους. Πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Κίνηση απίστευτη, δεν κουνιέται τίποτα. Ο τόπος βράζει. Η ζέστη που μπαίνει απ’τα παράθυρα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχω μέσα, αναγκάζοντας με να ανοιγοκλείνω τα παράθυρα. Εγώ λιώνω μέσα στο αυτοκίνητο, προσπαθώντας να μοιράσω την προσοχή μου ανάμεσα στο ματς, τα παράθυρα για να βρω μια ισορροπία και τη θερμοκρασία της μηχανής, που αρχίζει να ανεβαίνει. Ναι, το αυτόματο σύστημα με τον αέρα έχει χαλάσει και παίρνει μόνο χειροκίνητα, έτσι λοιπόν θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Ο χρόνος περνάει και εγώ έχοντας διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα αρχίζω να καταλαβαίνω ότι δεν θα δω άλλο τελικό, ίσως ούτε και την παράταση που μοιάζει να είναι τόσο κοντά πια, καθώς οι Ιταλοί φοβούνται να ξεμυτίσουν από την περιοχή τους, ελπίζοντας στη δύναμη της τύχης και κάποιο σφύριγμα σαν αυτά που τους δόθηκαν απλόχερα στα προηγούμενα ματς. Και σαν να μην φτάνουν αυτά που έχουν διαλύσει τα νεύρα μου, μια νεαρή παρέα παιδιών στο διπλανό αυτοκίνητο από μένα υποστηρίζει εμφανώς και δυνατά τους άμπαλους Ιταλούς. Ο δρόμος δείχνει να ανοίγει σιγά-σιγά, ο τελικός είναι ήδη στο 2ο ημίχρονο της παράτασης και γω ελπίζω να δω έστω τα πέναλτι. Και κάπου εκεί σκοτάδι… Ξαφνικά (μέσα στα παράσιτα του ραδιοφώνου) ακούω ότι ο καλύτερος σύγχρονος ποδοσφαιριστής αποβάλλεται! Τα πάντα τελειώνουν για μένα που δεν ξέρω τι με εκνευρίζει περισσότερο: ότι ο Ζιντάν αποβάλλεται ή τα πανηγύρια των διπλανών μου; Στο άκουσμα ότι ο Ζιντάν αποβλήθηκε ύστερα από χτύπημα στον άνανδρο Materazzi λυγίζω. Αποφασίζω να κλείσω το ράδιο (δεν άλλαζε σταθμό) και συνεχίζω έτσι το λίγο δρόμο που μου έχει μείνει, καταλαβαίνοντας ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί άμπαλοι κομπλεξικοί που υποστηρίζουν αυτή την Ιταλία και τον τρόπο που παίζει. Φτάνω σπίτι μην έχοντας δει/ακούσει τίποτα από τον υπόλοιπο τελικό. Δεν με νοιάζει ο νικητής. Κάποια στιγμή αργά το βράδυ θα δω σε μαγνητοσκόπηση το ματς ως φόρο τιμής σε αυτό που θαύμαζα τόσα χρόνια. Βλέποντας την επίμαχη φάση νιώθω απύθμενο μίσος για αυτόν τον γλοιώδη τύπο που εκβιάζει την αποβολή του Ζιντάν. Κλείνω την τηλεόραση νιώθοντας ηθικός νικητής και βουρκωμένος με το μεγάλο αντίο του Ζιντάν που δεν δέχθηκε ούτε καν να πάρει το μετάλλιο του 2ου. Ζιζού σε ευχαριστούμε για όσα μας είχες χαρίσει.
Σε ταινια, τυπος πολλα βαρυς μπαινει σε δωματιο ξενοδοχειου. Στο κρεββατι του εχει παρει ποζα γυμνη καλλονη, με βλεμμα που υποσχεται δραση βγαλμενη απ’τα ονειρα του Βαϊμακη. Μετα εχουμε δυο ενδεχομενα: Ειτε ο τυπος ειναι κατασκοπος, οποτε συγκρατειται επειδη δεν κερναει εν ωρα υπηρεσιας, ή η τυπισσα ειναι κατασκοπος και μακελευει τον τυπο, ο οποιος ειναι ανυποψιαστος, αλλα πριν γινει το κερασμα. ΑΡΑ:
Μεγαλη αληθεια Νο1 Οταν τυπος μπαινει στο δωματιο του ξενοδοχειου και βλεπει γυμνο νετο στο κρεββατι, ποτε δεν εχουμε κερασμα, εκτος κι αν η ταινια ειναι “επιμορφωτικη”.
Μεγαλη αληθεια Νο2 Οταν τυπος μπαινει στο δωματιο του ξενοδοχειου και βλεπει γυμνο νετο στο κρεββατι, τοτε μεσα στο δωματιο βρισκεται σιγουρα ενας κατασκοπος
Μεγαλη αληθεια Νο3 Ειναι πολυ ευκολο να μπεις σε δωματιο ξενοδοχειου χωρις κλειδι, αρκει να εισαι κατασκοπος, η το δωματιο να ανηκει σε κατασκοπο
Τα χείλη είναι μαθημένα να ζητούν ότι αγαπούν. Είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί χωρίς τις μεγάλες του αγάπες. Είναι η ψυχή η ίδια που δεν μπορεί τον πόθο της ν’ αποχωρίζεται. Τα χείλη μου άγγιξαν το άλλο τους μισό… Ένιωσα θεός, απογειώθηκα… Ήταν η πρώτη φορά που ξανάφαγα καρπούζι από πέρυσι.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΙΚΕ (Με υπόκρουση Φράνσις Λάϊ και Love Story)
Ποιος; Ποιος άντεξε; Ποιανού το κορμί δεν ρίγησε, ποιανού η ψυχή δεν πετάρισε και, πάνω απ’ όλα, ποιανού η καρδιά δεν σκίρτησε όταν το αιμόφυρτο μηνίγγι πλαισίωνε το γεμάτο νοσταλγία πρόσωπο ενός μωρουδίστικα έκπληκτου Πικέ, ο οποίος αναζητούσε στην βίαιη ματαιότητα ενός αγώνα που χανόταν Εκείνον… Εκείνον τον λυγερόκορμο Σουηδό χονδροσβέρκη, που μόνο Αυτός με την τρυφερή θωπεία ενός ερωτικού τετ-α-τετ θα έκανε το αίμα και τον πόνο να χαθεί;
